Przepraszam

#35

Po powrocie do siedziby wszyscy usiedliśmy razem w sali głównej. Nikt nic nie mówił, emocje jeszcze nie opadły. Poszłam do komody, która znajdowała się w białej sypialni i wyjęłam z jej środkowej szuflady koc, który miałam zamiar dać Willowi. 

Wkroczyłam do pokoju, gdzie siedzieli wszyscy. James siedział na jednym z foteli i wydawał się być bardzo zmęczony. Obok niego siedział Ryan i Zack. Na kanapie usadowiła się Molly oraz Josh wraz z małym bratem. Preston objął go jednym ramieniem i starał się uspokoić chłopca. Wyglądał prawie jak jego ojciec. Tak też się zachowywał. Mogłam sobie tylko wyobrazić, że dzieci Prestonów mając takich rodziców musiały po prostu zająć się same sobą. 

- Trzymaj mały - odezwałam się do Willa podając mu koc. Uśmiechnęłam się, a chłopiec, wciąż ze szklanymi oczkami, delikatnie uniósł kąciki ust. Niepewnie chwycił przykrycie i nałożył je na siebie.

Spoglądając na Josha zobaczyłam, że dziękuje mi bez słów. Kiwnęłam tylko głową i oparłam się o ścianę obok kanapy. 

- Jest już późno. Dawno powinieneś spać. - Preston zwrócił się do swojego brata, który już ledwo siedział o własnych siłach. 

- Zaniosę go do sypialni - zaproponowałam i przykucnęłam przy Willu. - To co, pójdziesz ze mną? - zapytałam taktownie, uśmiechając się, chociaż nie przychodziło mi to z łatwością po przeżyciach sprzed kilku godzin. 

Dziecko kiwnęło niepewnie głową, a ja wzięłam je na ręce. Odłożyłam Willa na moim łóżku, na białej pościeli. 

- Kim pani jest? - zapytał nieśmiało, wlepiając we mnie swoje zielone oczy. Usiadłam obok niego i starałam się nie gubić uśmiechu na twarzy.

- Jestem... - zawahałam się. - Przyjaciółką twojego brata. Pracujemy razem - dodałam nieudolnie. Nie miałam pojęcia jak wytłumaczyć małemu dziecku co dzieje się dookoła niego. 

- A co robicie? - zapytał wciąż nie odrywając ode mnie wzroku. Miałam wrażenie, że widział we mnie kogoś ważnego.

- My... - Wzięłam głęboki wdech i wypuściłam głośno powietrze. - My po prostu staramy się być dobrymi ludźmi - powiedziałam sama nie wierząc w swoje słowa. Prawda była zupełnie inna, chociaż tak mały człowiek jak Will nie musiał tego wiedzieć. 

- Chyba jesteście dobrzy. Lubię panią. Josha też lubię. Ale nie lubię mojej mamy. Ani mojego taty - mówił powoli i dokładnie, a ja patrzyłam na niego ze współczuciem, ale też z zaciekawieniem. Było mi okropnie przykro wiedząc, że taka mała osoba przeżywa tyle złego będąc kompletnie niewinną. 

- Jestem Claris, nie musisz mówić do mnie "pani". A nawet nie powinieneś. - Uśmiechnęłam się i poczochrałam chłopca po jego zmierzwionych włoskach. Zachichotał i wyszczerzył się. To dziecko było ujmujące. Można było patrzeć na nie godzinami.

-Mogę tutaj spać? - zapytał grzecznie i pogłaskał pościel małą dłonią.

- Pewnie, że możesz! - odpowiedziałam energicznie i pomogłam chłopcu ułożyć się do snu.

Pogłaskałam go po głowie i chciałam już wychodzić z pokoju, ale odezwał się.

- Claris...

- Tak? - odwróciłam się i słuchałam uważnie co ma mi do powiedzenia.

- Żaden niedobry pan tutaj po mnie nie przyjdzie? - zapytał niewinnie i mocniej złapał krawędź kołdry.

Podeszłam bliżej Willa i usiadłam obok niego. 

- Nikt tu po ciebie nie przyjdzie. No chyba, że ja albo Josh. Tylko po to żeby cię obudzić i powiedzieć ci, że czeka na ciebie dobre śniadanie. Jasne?