GEÇMİŞİN İZLERİ

~KARŞILAŞMA~

Çiçeklerin güzelliğine bakarken önüme düşen gölge ile şaşkınlıktan ne yapacağımı bilemez hal de çömeldiğim yerden kalktım. Aynı şekilde kafamı da kaldırmam gerekiyordu fakat ısrarla yeri izliyordum. Homurdanmasını duyunca yavaşca bakışlarımı bana bakan gence yönelttim. Bana kitlediği gözlerinin önünden çekilmek istermişçesine geriye doğru adımlarken arkadasındaki kız yanıma geldi.

- Çok güzeller değil mi? Ben ektim.

Son derece sevecen bir şekilde yaklaşmıştı.
Artık bir şeyler söylemem gerektiğini düşünüp boğazımı temizledim.

- Evet, ben... Bakmak için... girmiş bulundum.

Duraklayarak konuşmuş ve epey telaş yapmıştım. Üstelik fark etmişlerdi. Neden böyle yaptığıma anlam verememiştim.
Ancak buna kafa yormak yerine bir an önce buradan uzaklaşmak istiyordum.
Ben evinde ve daha da derini odasında güvende olduğuna kanaat getirenlerdendim.
Kız daha fazla dayanamayarak,

- Neden bu kadar çekingensin?
Diye sordu.

- Aslında...

Ağzımı açıp kapattım.
Yarıda bıraktığım cümleye devam etmeyerek geri adım attım.

- Ben artık gideyim.

- Olmaz öyle geldin ve girdin bir kere bahçemize.

O an suratım nasıl bir şekil aldıysa hemen açıklama yapmaya başladı.

- Yani demem o ki buraya kadar gelmişken tanışmadan bırakmam. Buralarda daha önce görmedim seni yeni mi taşındın?

- Evet adım Esila, diyerek elimi uzattım.

Uzattığım elimi tuttu. Nihayet sesimi bulmuş ve düzgün bir cümle kurabilmiştim. Bir dakika demin ben adımımı söylemiştim?
Annem duysa benimle gurur duyardı.
Onun nezlinde kabuğumdan dışarıya el sallamış sayılırdım.

- Benim adım da Merve, dedi.

Gölgenin sahibi biz konuşurken oldukça ifadesiz bir şekilde bana bakıyordu. Kız onu tanıtırken istemsizce dikkat kesilmiştim. Bu da benim abim. Konuşmasını beklerken merakıma yenik düşüp sesine ve ismine odaklandım. Galiba ilgimi fazla belli etmiştim ki yerinde rahatsızca kıpırdandı ve hiçbir şey söylemeden tek bir göz hareketiyle kardeşine komut verdi. Eve doğru yürümeye başladıklarında kız söze girdi.

- Sen abimin kusuruna bakma. O hep böyledir, hem ben seninle tanıştığıma çok memnun oldum. İstediğin zaman gel çal kapımı.

Sonra görüşürüz diyerek yanımdan ayrıldı. Kızın enerjisine ve sıcakkanlılığına karşı ben bir kelime dahi edememiştim. İlgimi bir noktaya odakladığıma inanamasamda bir bakışa fazla anlam yüklediğimin farkındaydım. 

Sadece farklıydı ve bu benim için uğruna düşünmeye yeterli bir sebepti.
Telefonumun melodisi kulaklarıma ulaşsaydı da şu girdiğim transtan öyle çıksaydım ama ne yazık ki annem düşündüğümün aksine sokağı inleterek adımı sesleniyordu. Ne hoş artık beni tanımayan yoktu.
...
Akşam vakitleri en sevdiğim zamanlar olmaktan bir türlü kurtaramıyordu kendini. Dostlarım bana hep gece kuşu derdi bir zamanlar. Onları özlüyordum fakat bu yolu da kendim seçmiştim. Günün birin de iyileştirmek istiyorsam önce iyileşmeye ihtiyacım vardı. Defterimi elime aldığım da bugün yaşadıklarım film şeridi gibi aktı geçti gözümün önünden.

Sahi neydi o öyle? Bugün yazacaklarım sanki günün başından beri belliydi. Durduğum yerden kafamı uzatıp etrafa bakmış gibi hissediyordum. Yeni yüzler görmek sayfama yansırken heyecanla kalemi oynatıyordum.

Yazma işlemini bitirdiğim de kendim gibi küçük defterimin kapağını kapattım. Hatırlıyorum da en yakın arkadaşım olan Melis'le beraber kırtasiyeye gittiğimiz de bir gün de pek fazla anı toplayamıyorum diyerek en küçük olan hatıra defterini seçmiştim. Bugün ise yazdıklarımı duygularımla harmanlayınca uzun uzadıya cümleler çıkmıştı.
...
Sabah uyandığımda içim de bir boşluk vardı. Bu kadarı da fazla diyerek yatağımdan kalktım. Kime idi bu öfkem kalbime mi yoksa gözlerime mi bilemiyordum. Keşke dedim bir an keşke o an o sokağa hiç girmeseydim.  Belki de o zaman kendime ve kalbime verdiğim sözü çiğnemezdim. Aynanın karşısına geçtim usulca. Gözlerim yine sımsıkı bir şekilde kapalıydı.

Açmak istiyordum, görmek istiyordum. Bana söylenenler sahiden doğru muydu? Bilmem lazımdı. Beşten geriye doğru saymaya başladım. Psikoloğun dediği gibi her sayıdan sonra bir kez soluk alıp veriyordum.

Beş
Dört
Üç
İki
Bir
Ve gözler...