Karanlığın Işığı (TAMAMLANDI)

Bölüm 8

Keyifli okumalar🖤

Eve geldiğimiz de hiç bir şey de değişiklik  yoktu. Ama içimden bir ses kötü bir şey olduğunu söylüyordu. İstemsizce dolan gözlerimi engelleyemedim.

"Tamam bak bir şey yok gözünle de gördün." Onura baktığımda dolan gözlerimi fark etmiş olacak ki gözlerinde ki o bir anlık gelip geçen ifadeyi çözememiştim.

"İçimde kötü bir his var birisine bir şey olmuş gibi hissediyorum."

"Annenlerle ne zaman konuştun en son?" Telefonu mu çıkartıp konuştuğum saate bakıp söyledim.

"Tamam tekrar ara sor nasıllarmış?" Telefonu mu çıkartıp annemi aradım. İkinci çalışta açınca derin bir oh çektim.

"Anne nasılsın?" Annem ve babamla konuşunca biraz da olsa rahatlamıştım. O sıra da da Onur arkadaşlarıyla konuşmuştu.

"Bak gördün mü o şerefsiz bir daha bir şeye kalkışamaz merak etme."

"Umarım öyle olur Onur." Tam arkama yaslanmıştım ki aklıma gelen şeyle fırladım.

"Onur Abim." Noldu dercesine bana  baktı.

"Abime ulaşamıyordum ben bir kaç gündür."

"Arasana bir." Abimin numarasını tuşlayıp kulağıma götürdüm. Telefon ne kadar çalsa da açılmayınca daha da korkmaya başlamıştım.

"Onur açmıyor kesin bir şey oldu."

"Tamam dur sakin ol şarjı falan bitmiştir belki." Gözlerimden yaşların süzülmesine engel olamamıştım.

"Annemleri arayıp sorsam mi onlar ulaşabilmişler mi?"

"Hayır hayır eğer abine bir şey olduysa onlar da haber alamadıysa onları da endişelendirme zaten başlarında hasta var." Onuru ilk kez bu kadar anlayışlı görüyordum.

"Haklısın ama ne yapacağız şimdi elimizden bir şey de gelmiyor." Sıkıntıyla ofladı.

"Bilmiyorum abin en son nerdeydi."

Annemlerin gitmeden önce dedikleri aklıma gelmişti.

"Şirkette işleri var hallolsun gelecek demişlerdi annemler gitmeden önce ama aradım açmamıştı." Ayağa kalktı.

"Yürü şirkete gidiyoruz orda kim ne biliyorsa soracağız." Başımla onu onaylayıp evden çıktık. 

Şirkete geldiğimiz de arabadan hemen inip şirkete giriyorduk ki çalan telefon bizi durdurdu. Arayan gizli numaraydı.  Hızlıca açıp kulağıma götürdüm.

"Yine ne istiyorsun?" Onur telefonu elimden aldı.

"Alyanın abisine ne yaptın."  Telefonu hoparlöre almasını işaret ettim.

"Alyanın abisine bir şey yapmadım. Ama dikkatli olun sizi diye uyarmak istedim." Yine aynı şeyler küfürleşip telefonu kapattılar. Onurun uzattığı telefonu alıp cebime koydum. Artık tam anlamıyla dolmuştum.

"Ben artık biktim anladın mı biktim birisine daha zarar vermelerinden korkuyorum Onur ben neden hâlâ kim olduğunu bulamadık ha neden."
Bulunduğum yere oturup hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Onur yanıma oturup gökyüzüne baktı.

"Şu gökyüzü var ya hani. Geceleri kapkaranlık aynı böyle yıldızsız. İşte yıllardır gece gündüz gökyüzüm böyle benim. Hayatım hep senin tam şu an olduğun gibi korkarak yaşıyordum önceleri ama artık korkmuyorum alıştım. Alışacaksın güzelim Alışacaksın gökyüzünün hep böyle karanlık yıldızsız olmasına alışacaksın." Neler yaşadığını o kadar çok merak ediyordum ki. Ama anlatmayacağını da bilidiğim için soramıyordum. İçimden gelen ona sarılma hissini son anda bastırdım.