Loved (COMPLETED)

Chapter 11

Niligpit ko Ang kinainan ko at hinugasan Ito. Isang linggo na Ang nakalipas, pero Hindi ko pa din nakikita Ang anak ko.

Hindi ko Naman mapigilang Hindi mag pasalamat dahil Yun na Yung huling pagkikita namin ni Laurence sa bar. Pag katapos nun ay Hindi ko na siya muling nakita. Pero syempre gusto ko pa din siya Makita, pero para na sa anak ko. Hindi para maki pag usap sa kanya, dahil palagi Lang natatapos Ang pag uusap namin sa galit Niya.

Hindi ko din Alam Kung bakit palagi siyang nandun sa bar, ayoko namang isipin na sinusundan Niya ako o binabantayan.

Sino ba ako para bantayan at sundan Niya? Wala nga akong kwenta diba? Pokpok ako diba? Bitch ako diba?

Naramdam ko nanaman Ang namumuong luha saking mga Mata. "Wag Hazel. Wag." Sabi ko sa sarili ko.

Ayoko ng umiyak. Kahit mag Isa Lang ako dito sa apartment ko, ayoko pa din umiyak. Ayoko Kasi napapagod na akong umiyak. Wala bang limitasyon tong luha? Hindi ba pwedeng twice a week Lang ako umiyak?

Napa buntog hininga na Lang ako. Pagkatapos Kong mag linis ng kinainan ko, ay agad akong naligo. Kakatapos ko Lang din kasing linisin Ang apartment ko.

Pag tapak ko sa CR ay Hindi ko nanaman maiwasan Ang Hindi isipin si Alexis.

Kamusta na Kaya Ang anak ko? Magaling na Kaya siya? Anu Kaya Ang result Ng laboratory Niya? Nakakatulog ba siya ng maayos dun? Inaalagan ba siya ni Laurence dun?

Hindi ko na napigilang Hindi umiyak. Kahit pala araw gabi ako umiyak, pag naalala ko Ang anak ko Hindi ko pa din mapigilang Hindi mapa luha.

Miss na miss kana ni Mama, anak... Miss na miss na Kita Alexis...

Nang matapos akong maligo ay nag bihis na ako. Pambahay Lang Ang sinuot ko dahil mamaya pa Naman Ang trabaho ko sa bar. At kahit gusto Kong pumunta ulit sa subdivision, at hintayin nanaman si Laurence para pakiusapan siya. At kahit na ayaw ayaw ko siyang Makita.  Ay Hindi ko magagawa Kasi Ang lakas lakas Ng ulan. Kung Sana walang bagyo, ay pupunta ako dun, dahil di naman mahaharangan ng simpleng ulan Lang Ang pag mamahal ko sa anak ko e, pero Kasi may bagyo, at di ko Naman malaman Ang pwedeng mangyari.

Nahiga ako sa Kama ko. Napatingin ako sa crib na katabi ng Kama ko. Napangiti ako ng malungkot. "Mahal na Mahal ka ni mama anak.." Sabi ko. Napatingin ako sa kisame nang kwarto namin Ng anak ko.

Anung nangyari sayo Laurence? Bakit ka nag ka ganyan? Hindi ka Naman ganyan dati ah? Bakit Ang laki ng pinag bago mo? Anung nangyari sa Laurence na minahal ko?

(Flashback)

"Lau, San ba Kasi Tayo pupunta? Pupuntahan ko pa si Laurence e." Sabi ko Kay Lauren na hinahatak ako papunta sa di ko Alam.

"Basta nga. Sumama ka na lang, okay?" She said. Hindi na Lang ako nag salita.

Mahirap maki pag talo sa mga Lopez.

"Bakit?" Napatingin ako nang tumigil si Lauren sa pag hatak sakin.

"Oh, may nakalimutan ako." She said bago kinuha Ang isang panyo Mula sa bag niya.

"Anu yan Lau?" I asked.

"Handkerchief" she said. I rolled my eyes.

"I mean para saan?" I asked.

"Itatakip ko sa Mata mo." Sabi niya at tinupi na Ito para ilagay saking mga Mata.

"What for?" I asked.

"Stay still." Sabi Naman Niya. Hindi na ako naki pag talo. Kagaya nang sinabi ko, mahirap maki pag talo sa mga Lopez.

Naramdaman ko Naman Ang pag hawak ulit ni Lauren sakin at Ang pag-alalay sakin papunta sa Kung saan.

Napatigil Naman ako ng bigla siyang tumigil. Hindi Niya na din ako hinahawakan. "Lau?" I said. Pero Hindi siya nag salita.

Okay?

Wag niyang sabihin na iniwan Niya ako.

"Lauren?" Sabi ko ulit pero Wala nanamang may nag salita. "Lau, asan kaba?" Sabi ko.

Silly me.

Tingin ko talaga makikita ko siya na merong takip sa mga Mata ko?

Tatanggalin ko na Sana Ang takip saking mga Mata nang may bigla yumakap sakin Mula saking likod. Napa talon Naman ako.

"S-Sino ka?" Nauutal Kong Sabi. Of course! Kinakabahan ako. Sino to? "S-sino ka Sabi e!" Tanong ko. Parang Ang tapang tapang ko pero kinakabahan talaga ako. I gasped, nang maramdam ko Ang pag lagay Niya nang ulo Niya sa balikat ko.

Wait.. Parang kilala ko na to.

"Laurence?" I asked.

Siya ba to? Bakit nag Iba siya nang pabango? Kaya Hindi ko agad siya nakilala.

"It hurts when you didn't recognize me immediately" Sabi neto.

Napangiti Naman ako. Kukunin ko na Sana Ang takip saking mga Mata nang pagilan Niya ako. "Don't." He said. Hinarap Niya ako sa kanya. He gave me a quick kiss in my lips. Sumilay Naman sa mukha ko Ang isang magandang ngiti. Nararamdam ko Ang mga paro paro saking tiyan. Kinikilig ako! Si Laurence Lang talaga Ang makakagawa sakin neto. "You're blushing baby" he said.

"Hindi ah!" Tanggi ko. Ramdam ko Naman Ang pag tawa Niya.

"But I think you'll blush more when you see this.." Sabi niya bago tinanggal Ang takip saking mga Mata. Tinignan ko Naman siya at Ang paligid namin. Nasa garden kami ng school.

Okay? San dito Yung mag papa blush sakin lalo?

"Look" Sabi neto at tinuro Ang nasa likod ko. Agad Naman ako napalingon at nagulat sa nakita ko.

Nakakalat Ang petals ng roses, at naka shape Ito Ng heart. Sa loob neto ay merong malaking teddy bear at chocolates na naka patong sa Mesa. Meron din akong nakitang picture frame na malaki, na naglalaman ng mga pictures namin ni Laurence.

"Happy anniversary baby" he whispered in my ear. Ramdam ko Naman Ang namumuong luha saking mga Mata. Hinarap ko siya at niyakap ng mahigpit.

"Thank you." I said. Hindi ko napigilang Hindi maiyak.

Kumalas siya sa pag yayakap namin. He cupped my face. "Don't cry baby. Ayokong nakikita Kang umiiyak, and you know that" He said.

"I love you Laurence.." I said.

"Oh baby, you know I love you more." He said before kissing me.

Hindi ko mapigilang Hindi mapa ngiti ng malungkot. Our relationship was full of love. Hinding Hindi ko pinag sisihan na minahal ko si Laurence.

Nung kami pa, I can really say that I am the luckiest girl. It is because he never failed to show me or prove to me his love.

That's why I did my best also to prove my love to him. Pero Hindi Niya iyun Alam. Kasi akala Niya iniwan ko siya dahil sa Hindi ko na siya Mahal.

Iniwan ko siya dahil Mahal ko siya. Iniwan ko siya para matupad Ang mga pangarap Niya. Iniwan ko siya dahil kinailangan Kong mag sakripisyo.

"Iniwan Kita dahil Mahal na mahal Kita Laurence.." Sabi ko at di na pinigilan Ang luhang kanina pa gustong lumabas.