Loved (COMPLETED)

Chapter 25

Nagising ako nang may naramdaman akong may humahalik saking balikat. I opened my eyes, and I saw Laurence.

"Good morning" he said and smiled.

"Good morning." Nakangiti Kong Sabi.

We did it. Last night... May nangyari samin. It was full of love last night. Saksi ang apat na sulok nang kwarto ko. It wasn't just a sex. It was full of love... For me.

"You want to eat?" He asked. Tumango Naman ako. "Okay, I'll cook." He said bago tumayo. Pero hinalikan Niya muna ako ng mabilis sa Labi bago lumabas Ng kwarto ko.

Nakita ko din na nakabihis na Ito. Boxers Lang Ang suot Niya at Wala siyang t-shirt. Nakita ko din Ang tattoo Niya sa likod. Hindi ko nakita Yan kagabi. But hell, it look so sexy.  Maybe it was because, he's part of a gang. Noon Kasi Wala Naman siyang tattoo.

Naligo na Lang ako at nag bihis. Lumabas na ako ng kwarto ko at nakita Kong nakaupo na siya sa Mesa at hinihintay ako. "Bakit di kapa kumain?" I asked.

"I want to eat with you" simpleng Sabi niya.

I don't know why pero nakakaramdam ako ng saya dahil sa sinabi Niya. Simpleng bagay Lang Yun, but malaking bagay na Yun sakin.

"Here." Sabi niya bago nilagyan ng pagkain Ang Plato ko. Nag pasalamat Naman ako bago kumain. "So, anung Plano mo ngayong araw?" He asked. Napatingin Naman ako sa kanya. Nakatingin Lang Ito sakin.

"Puntahan si Alexis." Sagot ko at kumain ulit.

"Tapos?" Tanong Niya. Napaangat naman ako ng tingin.

"Yun Lang. Tapos mag hihintay Lang ng oras para mag trabaho sa bar." Sabi ko. Tumango Naman Ito. "Why?" I asked.

"Nothing." Sabi niya bago kumain. Kumain na din ako ulit. "It's that want you usually do?" He asked again.

"Depende." Sabi ko. Tumingin ako sa kanya. "Minsan Kasi may nag papalabada sakin e. Ode Kaya pumupunta ako Kay Joana." Sabi ko.

"Nag lalabada ka?" Gulat na tanong neto.

"Oo." Sabi ko.

"Kailan pa?" He asked.

"Matagal na. Pero ngayon, paminsan minsan na Lang. May trabaho na ako e. Noon Kasi, di ko Naman maiwan si Alexis. Kaya dito Lang ako sa apartment, Kaya nag lalabada na Lang ako. At least may pera ako pambili ng kailangan ni Alexis. " Kwento ko.

"I didn't know.." he said. Nginitian ko Naman siya.

"Ngayon Alam mo na." Natatawang Sabi ko. "Pero nag ttrabaho Naman na ako e. Kaya di na ako masyadong nag lalabada." Sabi ko. Tumango na Lang siya.

"By the way, Sino si Joana?" Tanong niya.

"Yung bakla Kong kaibigan? Yung nag babantay Kay Alexis sa hospital nung kinuha mo siya?" Sabi ko.

"Ohh" he said. "What the fuck he's gay?" He asked. Natawa Naman ako.

"Oo. Bakit? Lalakeng lalake ba siya nung nakaharap mo siya?" I asked.

"Damn. Akala ko lalake, Ang Boses Niya Kasi." He said. Natawa Naman ako lalo.

"Ganun talaga si Joana. Basta pag seryoso siya, lumalabas Ang pagiging lalake Niya." Sabi ko habang tumatawa. Napatigil Naman ako nang Makita ko siyang nakatitig lang sakin. "Bakit?" I asked.

"I miss you" he said. Nagulat Naman ako.

Did he just say he miss me?

Tama ba Ang narinig ko?

"What did you say?" I asked.

"I said I missed you." He said.

Nakaramdam Naman ako ng kirot sa puso ko. Kung sana Hindi ako gumawa ng maling desisyon noon, sana Hindi na magiging ganito Ang sitwasyon.

"Hey.." Sabi niya bago lumapit sakin. Nilagay Niya Ang upuan Niya sa tabi ko at pinaharap ako sa Kaya. "You're crying." He said. He wipe my tears.

Hindi ko na napigilan Ang sarili ko. Umiyak na ako sa harap niya. "I'm sorry Laurence.. I'm so so sorry.." I said. "Kung Hindi ko na Lang Sana tinago sayo Ang lahat.. Hindi Sana magiging ganito. Kung Sana.. Sana naging matapang na Lang ako, Hindi kana Sana nawalay ng matagal Kay Alexis." I said while crying. "I'm sorry for being such a coward. I'm sorry for hurting you. I'm sorry for everything.. I'm really really sorry."

Hindi ko na napigilan Ang Hindi umiyak ng sobra. Yung tinago Kong sakit, lungkot, at pagsisisi ay pinalabas ko na sa harap ni Laurence. Tipong natunaw na yelo Ang mga luha ko. Yelo na binuo ko, para masabi ko sa sarili ko na okay ako, na Kaya ko...

"Shhh.." he said before hugging me. "It's okay. You're forgiven." He said. Nilayo Niya Naman ako sa kanya. He cupped my face. "I'm sorry also for causing you too much pain." He said. Napailing ako.

"No, I deserve that.." Sabi ko na umiiyak pa din.

"No you don't, Hazel. I was just so much in pain, Kaya ko nasabi Yun sa sayo, Kaya ko nagawang saktan ka." Sabi niya. "I'm sorry Hazel. I'm sorry for hurting." He said.

"I'm sorry Laurence.. sorry for hiding Alexis.." paulit ulit Kong sabihin.

"It's okay. Everything's okay now." He said bago ako niyakap. "What's important is, andito kana ulit. Bumalik kana ulit. Wala na akong pakealam sa nangyari noon." Humilaway siya sa yakap ko. Tinitingin Niya ako. "Please don't leave again. Hindi ko na makakaya pag nawala kapa ulit sakin." He said. Agad Naman akong tumango.

"I won't." I said before hugging him. "I miss you." I said. Naramdaman ko Naman Ang pag tawa Niya.

"I know" he said. Humilaway Naman ako sa yakap namin. I looked at him.

"Paano mo nalaman?" I asked.

"Ramdam na ramdam ko kagabi e." Sabi niya. Tinignan ko Naman siya Ng masama.

"Loko." I said bago inayos Ang sarili ko. Pinunasan ako Ang mga luhang lumabas kanina. "Bumalik kana dun, at kumain ulit Tayo." Sabi ko na Lang. Natawa Naman siya.

"After what happened ha?" He said.

"Nagugutom ako e. Pinagod mo ko kagabi" Sabi ko na Lang.

"Pinagod mo din ako." He said bago ako kinindatan.

"Okay, wag natin pag usapan Yan habang kumakain." I said. Natawa Naman siya.

"But I still have a lot of things to tell you." He said. Tinignan ko Naman siya at seryoso Ang mukha neto. I smiled at him.

"We have a lot of time. Hindi na ako aalis, Hindi na Kita iiwan, Kaya marami tayong oras." Sabi ko. I saw him smile.

"Can I say something crazy?" He asked.

"What is it?" I asked.

"Kinikilig ako." He said. Natawa Naman ako.

Kinikilig din ako, Laurence Lopez.