Loved (COMPLETED)

Chapter 30

Nagising ako nang marinig ko Ang iyak ni Alexis. Agad akong umupo Mula sa pag kakahiga, pero bigla akong nakaramdam ng sakit sa ulo.

"She's awake." Narinig Kong Sabi Ng lalake sa likuran ko. Agad akong tumingin dun, at nakakita ako ng apat na lalake. Naka itim silang lahat pero malakas Ang aura na dating nila. Kita ko na karga karga ng Isa sa kanila Ang anak ko.

Bigla akong nakaramdam ng kaba nang ma realisa ko Ang nangyari kanina. Kinidnap nila kami ng anak ko!

"S-Sino kayo?" Natatakot Kong Sabi. Nilibot ko ang mga Mata ko, at napag tanto ko na nasa isang kwarto kami. "N-Nasan kami ng anak ko?" Tanong ko ulit.

Nagtaka Lang ako Kasi Hindi ako naka gapos o Anu man. Laking pasasalamat ko na din dahil dun.

"Chill woman, we won't hurt you." Sabi ng isang lalake na kulot Ang buhok.

"S-Sino ba kayo? Akin na nga Ang anak ko" Sabi ko bago kinuha si Alexis sa lalakeng mahaba ang buhok. Natawa Naman siya.

"Okay, okay. I was just playing with him. " Sabi niya. Tinignan ko Naman siya Ng masama.

"Anu bang kailangan niyo samin? Wala akong pera. Wala kayong makukuha sakin." Sabi ko, at Hindi pinahalata na natatakot ako sa kanila.

Jusko, wag niyo po kaming pababayaan ng anak ko.

Pero nagulat Naman ako ng tumawa sila. Maliban Lang sa isang lalake na nakasandal sa pintuan. Ngumiti Lang Ito.

"We don't need your money, we have lots of that" Saad nang lalake na may dimples.

"Eh anung kailangan niyo? Paalisin niyo na kami ng Anak ko." Sabi ko sa kanila. Tumahimik na din si Alexis kakaiyak.

"We can't just let you go." Seryosong Sabi nung lalakeng nakasandal sa pintuan. Napatingin Naman ako sa kanya.

"Anu ba talaga Ang kailangan niyo?" Sabi ko sa kanila. Nakakatakot Yung tingin sakin nung lalake na nakasandal sa pinto. Parang anytime, mangangain siya.

Pero di ko naman maikakaila na Ang gwapo nilang apat. Maliban sa may itsura sila, maganda din ang katawan. Pero mas maganda Yung Kay Laurence.

Teka, bat ba Yan Ang iniisip ko? Kinidnap na nga ako lahat lahat, Yan pa Ang nasa isip ko.

"Wala kaming kailangan sayo. Someone just wants to talk to you, that's why you're here." Sabi nung lalake na kulot Ang buhok. Bigla Naman akong kibahan, dahil Ang seryoso nilang lahat.

"S-Sinong gusto makausap ako?" Nauutal Kong Sabi.

Of course kinakabahan ako! Sino ba Ang Hindi? Ni-hindi ko nga Alam Kung na saan kami ng anak ko. Hindi ko nga din Alam Kung ligtas ba kami ng anak ko.

"You'll know" Sabi niya. Bigla Naman tumingin Ang lalakeng may mahaba Ang buhok sa kanyang relos.

"It's time." Sabi niya at ngumiti. Ang kaba na nararamdaman ko kanina, ay dumoble dahil sa sinabi Niya.

"Let's go." Sabi nung lalake na naka sandal kanina sa pintuan, at lumabas na Ng kwarto. Sumunod na Lang ako sa kanila.

Hindi ko Alam Kung paano kami makakalabas ni Alexis dito. Ni-hindi ko nga Alam Kung makakalabas pa kami dito. Pero Sana.. Sana maligtas kami ni Laurence.

Jusko, kaka-ayos Lang Ng lahat sakin ni Laurence... Gabayan niyo po kami nang anak ko, na makabalik kami ng ligtas sa kanya.

Pumasok kami sa isang pintuan. Mahaba Ang hallway, at madilim din. Tanging Ang dim light Lang Ang umiilaw sa daan. Naramdaman ko Naman na umiiyak si Alexis, Kaya napatingin sa Amin Ang apat na lalake.