Singularity || KTH ✓

Moonlight

Taehyung'dan

Soo Bin okuldan çıktıktan sonra onu takip etmeğe karar verdim.

Arkasıyla gizlence yürüyordum.

O kadar dalgındı ki beni fark etmiyordu.

Mezarlığa vardığımızda bir ağacın arkasına geçtim.

O kadar uzak değildi söylediklerini duya biliyordum.

Vampir olmama bakmayın benim de duygularım var.

O kadar iç yakan sözler söylüyordu ki, gözlerim sulanıyordu.

O kadar içten ağlıyordu ki insanın içi parçalanıyordu.

Ne kadar ağlamıştısa neredeyse bayılıp düşüyordu.

İyi ki tam zamanında yetiştim.

Yavaşca kucağıma aldım.

Evini tanımıyordum.

En iyisi kendi evime götürmekti.

Evime vardığımızda kapıyı açtım ve odama doğru çıktım.

Yavaşca yatağa bıraktım.

Şimdi diyorsunuz ya vampirler uyumaz bunun evinde yatak ne alaka.

Hatırlatırım bende zamanın da bir insan olmuştum.

Yatağa bıraktıktan sonra bir kaç dakika yüzüne bakmaya başladım.

Tıpkı bir bebek gibi uyuyordu.

Acaba sevgilisi var mı?

En iyisi telefonuna bakmak.

Telefonunu elime aldım.

İyi ki ekran kilidi koymamış.

Açtıktan sonra direkt galeriye girdim.

O kadar çok fotoğrafı yoktu.

Tüm fotoğraflara baka baka gidiyordum.

Birden karşıma Jungkook ile sarmaş dolaş çektirdiği fotoğraf çıktı.

Bunun bizim veletle ne alakası ola bilir ki?

Lan velet seni doğduğuna pişman etmezsem bana da Taehyung demesinler.

Soo Bin'e baktığımda beyaz kazağında kırmızı leke gördüm.

Kazağın kolunu kaldırdığımda kolunun kanadığını gördüm.

Sakin ol Tae.

Kendine hakim ol.

Galiba bayıldığında bir yere çarpmış.

Ayağa kalkıp kendimi sakinleştirmeye başladım.

Soo Bin'den

Uyandığımda başım çok kötü ağrıyordu.

Gözlerimi yavaş yavaş açtığımda tanımadığım bir yerde olduğumu gördüm.

Odaya göz gezdirdiğimde görüş açıma Tae girdi.

Kendi kendine mırıldanıyordu.

"Sakin ol Tae. Konsantre ol. Zarar vermek yok."

Bu ne diyordu böyle ya.

"Tae. Ben neredeyim? Burasıda neresi?"

Son kez mezarlıkta olduğumu hatırlıyorum.

Birden bana dönmesiyle nedense korktum.

"Merak etme. Burası benim evim. Mezarlıkta bayıldın o yüzden buraya getirdim."

Neden yüzünü bu yana çevirmiyordu ki.

"Tae sen iyimisin?"

"Evet iyiyim. Ben dışarı çıkıp hava alıp geliyorum."

"Tamam."

Bunun neyi vardı böyle acaba?

Havada kararmıştı ben nasıl gideceğim eve?

Yataktan kalkıp aynadan dışarı baktım.

Manzara çok güzeldi. Ayın ışığı odaya çok güzel düşüyordu.

Eski yanmış evimizde de akşamlar odamı ayın ışığı aydınlatırdı.

Kolumu koymak istediğimde kolum acıdığı için koyamadım.

Koluma baktığımda kanadığını gördüm.

Galiba bayıldığımda çarpmışım.

Kazağımı kaldırdığımda yaranın çok kanadığını gördüm.

Bu zaman Tae içeri elinde ilk yardım çantası ile girdi.

Yüzüme bakmamaya çalışıyordu.

"Sana ilk yardım çantası getirdim."

Bu çocukta bir haller var.

"Tae sen iyi misin? Neden yüzüme bakmıyorsun?"

"Kendin pansuman yapa bilir misin kana bakamıyorum."

"Taehyung sana soru sordum. Yüzüme bak."

"Böylesi daha iyi Soo Bin daha fazla zorlama."

Dedi ve odadan çıktı.

Buna ne oldu böyle?

Taehyung'dan

Odadan hızlıca çıktım.

Eğer benim vampir olduğumu öğrenirse benden kaçar.

Bu yüzden korkuyorum.

Ben hayatımda ilk kez sevdim.

Ben hiç bir zaman aşık olmadım.

Hatta insan olduğumda bile.

Onu kayb etmekten başka hiç bir şeyden korkmuyorum.

Acaba Ji öğrendiğinde Yoongi hyung'a ne yapmıştı.

En iyisi bir gün öğrenmekti.

Kanının kokusu evin her yerine yayılmıştı.

Nereye gidiyorum orada kokusu var.

Kaçış yoktu güzel kokusundan.

"Taehyung? Tae neredesin?"

"Buradayım. Ne oldu?"

"Şey ben eve nasıl gidicem?"

"İstersen bu gece burada kal. Yarın gidersin. Bu saatte gidemezsin."

"Bilemiyorum. Sana zahmet olmasın en iyisi ben eve gideğim."

"Zahmet falan olmuyor. İstediğin kadar burada kala bilirsin."

"Tamam o zaman."

"O zaman sen benim odamda uyu. Ben salonda uyurum. Kiyafet istiyorsan dolapta var."

"Tamam. O zaman iyi geceler."

"İyi geceler."

Dedim gülümseyerek.

Salona geçip koltuğa uzandım. Acaba benim vampir olduğumu öğrense ne tepki verir?

Korkup kaçar mı yoksa hisslerime saygı mı duyar?

Sevgilerle AnGel.