Avenge Me

21. Yoongi

                       Po sześciu miesiącach postanowiłem ruszyć do przodu. Hoseok, jak tylko dowiedział się o wszystkim, postanowił się ze mną spotkać. Ja tymczasem, zacząłem jeździć samochodem, gdyż dziecko było ostatnią bliską mi osobą, a nie chciałem jego również stracić i to z własnej głupoty. Ścigacza jednak, nie sprzedałem. Miałem z nim zbyt wiele wspomnień. 

                    W ten sposób wylądowałem w niewielkiej kawiarence, przy stoliku, na przeciwko Hoseoka, który patrzył na mnie zmartwiony.

- Jak się czujesz? - spytał. Mój brzuch było już zdecydowanie widać.

- Do dupy. - stwierdziłem - Mdłości przeszły, ale mam okropne skurcze.

Pokiwał głową. Kelnerka podała mi herbatę, a jemu kawę i dopiero kiedy odeszła zapytał:

- A jak się czujesz psychicznie? Wiem, że Jimin...

- Nie żyje. - te słowa wciąż nie chciały poprawnie przechodzić przez moje gardło. 

- Przykro mi, Yoongi.

Z moich oczu wyleciało kilka pojedynczych łez.

- Wciąż ciężko mi w to uwierzyć. To już drugi raz, Hoseok. Najpierw Jungkook, teraz Jimin... - głos mi się załamał, więc musiałem przerwać, bo inaczej znów bym się rozpłakał.

Jung złapał moją dłoń i ścisnął ją mocno.

- Spokojnie, Yoongi. Pomyśl o dziecku, nie denerwuj się. 

Spojrzałem Hoseokowi prosto w oczy.

- Zastanawiałem się, czy to czasem nie jest moja wina. Możliwe, że każdy kto się ze mną zadaje umiera przeze mnie. To nie może być przypadek.

- Nie myśl tak, Yoongi. Przecież znamy się tyle czasu i ja wciąż żyję. - zauważył przytomnie Jung, a ja spuściłem wzrok.

- Dziękuję, Hoseok. 

- Masz już zdjęcia z USG? - Jung postanowił zmienić temat, przez co byłem mu wdzięczny. Wyciągnąłem z kieszeni kurtki kopertę i podałem mu. Obserwowałem jak wyciągał zdjęcia i oglądał je dokładnie z lekkim uśmiechem na twarzy - Znasz płeć?

- Chłopiec. - odpowiedziałem z lekkim zakłopotaniem.

- Przeuroczy. Kto wie, może będzie podobny do ciebie? 

- Kto wie...

Jung ponownie złapał moją dłoń.

- Jesteś naprawdę cudowną osobą, Yoongi. - oznajmił - Na pewno dasz radę i wychowasz go na dobrego człowieka.

- Dziękuję ci. Żałuję tylko, że mały wychowa się w niekompletnej rodzinie.

- Zawsze masz moje wsparcie. - obiecał Hoseok.

- Dziękuję ci, Hoseok. Jesteś naprawdę niesamowity. - odparłem. Zauważyłem jak Jung się uśmiechnął i odwzajemniłem to.

- Jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebował pomocy, po prostu powiedz. 

Odsunąłem się lekko i wziąłem łyk herbaty. Hoseok był naprawdę troskliwy i wiedziałem, że jeśli uda mi się pozbierać po utracie Jimina, mógłbym stworzyć z nim szczęśliwy związek. Mieć kompletną rodzinę.

                   Dwa lata później, siedziałem w pokoju Hyojonga, próbując położyć go spać. Dwuletni syn był ostatnim szczęściem jakie mi zostało. Zaczynał przypominać mi Jimina. Miał podobne oczy, które znikały pod wpływem uśmiechu, a ten miał niezwykle podobny do swojego ojca. Starałem się jednak nie widzieć w nim Parka. Wiedziałem, że ostatnia rzecz jaką powinienem zrobić to porównywanie go do jego zmarłego ojca. 

                  Hyojong już przysypiał, kiedy usłyszałem dzwonek do drzwi. Nie miałem pojęcia kto mógł przyjść o tej porze. Z Hoseokiem rozmawiałem ostatnio i mówił, że ma dużo pracy, a Sungjin też nie zapowiadał, iż przyjedzie. 

                Niepewnie podszedłem do drzwi i spojrzałem przez wizjer. Postać po drugiej stronie miała kaptur, rzucający cień na twarz, przez co nie mogłem dojrzeć kim jest gość. Nauczony przez doświadczenie, chwyciłem nóż i dopiero wtedy wróciłem przed drzwi. Otworzyłem je niepewnie z nożem za plecami. Postać po drugiej stronie wepchnęła mnie do środka i zamknęła za nami drzwi. Jedyne o czym w tej chwili myślałem to bezpieczeństwo Hyojonga, dlatego poczułem jak moje serce zaczyna szybciej bić. Modliłem się, żeby włamywacz nie próbował nawet dostać się do mojego syna.