Avenge Me

3. Yoongi

                     Minęły dwa tygodnie od kiedy zacząłem pracować w "The Sense". Nie mogłem powiedzieć, że męczyła mnie ta robota, bo skłamałbym. Byłem barmanem od kiedy uciekłem z domu i łatwo przyzwyczaiłem się do zadymionego klubu i zagadujących mnie ludzi.

***

               Wszedłem do klubu bez nadziei na jakąkolwiek poprawę w moim życiu po zerwaniu z chłopakiem. Zrezygnowałem z wszelkiej miłości, czując że nigdy się nie doczekam takiej prawdziwej. Do momentu, kiedy podczas mojej zmiany zagadał do mnie Jungkook.

- Jedno jasne piwo. - usłyszałem i podniosłem zrezygnowany wzrok. 

Ku mojemu zdziwieniu, stał przede mną przystojny brunet, a serce zaczęło mi szybciej bić.

- Jasne. - wykrztusiłem i nalałem mu napój, a następnie podałem. 

Ten wciąż się do mnie uśmiechał zagadkowo. Wziął łyk i powiedział:

- Jeon Jungkook.

Spuściłem zawstydzony wzrok i odpowiedziałem:

- Min Yoongi.

Po chwili ciszy Jungkook spytał:

- Robisz coś po pracy, Yoongi?

***

                      Stałem za barem już godzinę, podając drinki i uśmiechając się do klientów. Czas mijał mi szybko, bez zbędnych kłopotów. Dopiero po chwili usłyszałem niski głos:

- Ty jesteś Yoongi?

Podniosłem wzrok i ujrzałem wytatuowanego mężczyznę z zaczesanymi do tyłu włosami. Od razu wiedziałem kto to jest.

- Tak. Jest jakiś problem? - spytałem, udając, że nie rozpoznaję syna Park Junhwana.

- Park Sungjin. Szukam brata. Park Jimina. Myślałem, że znajdę go u ciebie, szczerze mówiąc... - Sungjin spojrzał na mnie rozbawiony.

- Dlaczego miałby być u mnie? - zdziwiłem się.

- Cały czas o tobie nadaje, więc pomyślałem, że będzie tutaj, ale najwidoczniej się pomyliłem. - już miał odejść, kiedy zawrócił i powiedział - Jeśli go spotkasz, powiedz mu, że ojciec chce go widzieć. 

Skinąłem głową i wróciłem do pracy, ukradkiem zerkając w stronę odchodzącego Sungjina. 

                   Dosłownie piętnaście minut później przy barze pojawił się sam poszukiwany z zawadiackim uśmiechem na twarzy.

- Hej, śliczny. - rzucił, a ja przewróciłem oczami.

- Cześć, Jimin.

- Robisz coś po pracy, Yoongi?

Wzdrygnąłem się. Dlaczego on musiał tak to sformułować?

- Ojciec cię szukał. - odparłem, starając się kompletnie zignorować jego poprzednie zdanie.

Jimin przyjrzał mi się uważnie, ale nie skomentował mojego poruszenia. 

- Cóż, pójdę w takim razie. - odpowiedział - Co nie znaczy, że ci odpuszczę! - dodał, odchodząc.

                             Kilka godzin później wyszedłem z klubu i skierowałem się w stronę mojego ścigacza. Zanim jednak do niego dotarłem, poczułem jak ktoś łapie mnie za ramię i ciągnie w swoją stronę. Wyrwałem się i odwróciłem, aby zobaczyć jednego z klientów, których zaloty odrzuciłem tego dnia. 

- Proszę mnie zostawić w spokoju. - warknąłem, ale mężczyzna był nieugięty. Próbował się na mnie rzucić, ale szybko go skontrowałem, wykręcając ramię. 

- Dziwka. - jęknął mężczyzna, ale olałem to kompletnie.

- Prosiłem, żeby mnie pan zostawił. - westchnąłem. 

W tym momencie dobiegł do nas Dylan - bramkarz.

- Wszystko w porządku? - spytał Cross, a ja skinąłem głową, puszczając klienta, który szybko podniósł się z ziemi i uciekł.

- Rzucił się na mnie. 

- Widziałem. - oznajmił Dylan - Ten dupek nie raz obrywał od nas za obmacywanie kelnerów. Dobrze się nim zająłeś.

- Dokładnie. - dodał Sungjin, który akurat do nas podszedł - Nic ci nie jest?

- Nic mi się nie stało. Przy takiej pracy trzeba umieć się bronić. - stwierdziłem, otrzepując ręce.

Park uśmiechnął się pod nosem, a ja pożegnałem się, wsiadłem na motocykl i odjechałem w stronę domu.

Zakwalifikowałam się na wszystkie trzy kierunki, na które się zapisywałam, więc jednak dzisiaj nie umrę. Problem w tym, że nie wiem, który wybrać. XD A rozdział właśnie z tej okazji. Taki prezencik ode mnie! Możliwe, że dam dzisiaj jeszcze coś, tak dla rozluźnienia siebie samej. Wieczorkiem.