Change

16

"Αντε πες μου με έσκασες" λεω για χιλιοστή φορά στον Νικόλα ο οποίος το μόνο που κάνει τόση ώρα είναι βόλτες στο δωμάτιο μου χαζογελοντας   πράγμα που λιγο με φρικάρει.

"Λοιποννν..... ο Χάρης. ΜΟΥ ΖΉΤΗΣΕ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕΕΕΕΕΕΕ" ειπε κουφαινοντας με

"Αντε μπράβο. Τι ωρα;"

"Στις 9. Εχουμε 3 ώρες. Πρέπει να ετοιμαστω" ειπε κάπως αγχωμένα.

"Ωραία μπορούμε να πάρουμε ρούχα απο τον Νίκο" λεω

"ΟΧΙ ΒΈΒΑΙΑ. Ο Νίκος εχει πολύ βαρετή γκαρνταρόμπα. Θα παω σπίτι ετσι και αλλιώς για να βαλω αυτά που διάλεξα"

"Τα οποία είναι;" ρώτησα επιφυλακτικά ρισκάροντας την ζωη της Coco Chanel.

"Θα βαλω ενα ηλεκτρικ μπλουζάκι αμανικο κολλητό με κίτρινο παντελόνι με σκισιματα τα ροζ αρβιλακια μου σεταρισμενα με το ροζ φουλάρι μου"

Ευτυχώς που η Chanel δεν ζει γιατι αλλιώς θα ειχε πεθάνει αν άκουγε.

"Εμμ.. Νικόλα. Μήπως να μην βάλεις ολα τα χρώματα πανω σου;"

"ΟΧΙ ΘΑ ΤΑ ΒΑΛΩ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΑΡΈΣΟΥΝ. ΤΕΛΟΣ"

Δεν είπα τίποτα γιατι με αγριοκοιταξε.

"Λοιπόνννν" ειπε μετα απο λίγο "τι έγινε με τον Άλεξ;" είπε πονηρά

Τοτε ξαναγύρισε το βάρος στο στήθος και στο στομάχι μου απότομα. Ο Νικόλας με έκανε να ξεχαστώ. Αλλα ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτο που μου είπε . Δεν είμαι τίποτα για εκείνον. Ξεσπασα σε λυγμούς ενω τα δάκρυα κυλούν σαν χυμαρος πανω στα μάγουλα μου.

Ο Νίκολας φανερά αγχωμένος για την ολη κατάσταση μου ζητάει συγγνώμη αφου πιστεύει πως αυτός ευθύνεται που κλαίω. Όμως εγω δεν μπορώ να του πω οτι δεν φταίει εκείνος καθώς εγώ δεν μπορώ να παρω ανάσα απο τους λυγμούς.

Ο Νικόλας με έχει πάρει αγκαλιά στο κρεβάτι και μου χαϊδεύει τα μαλλιά για να ηρεμήσω αλλα δεν βοηθάει. Ισα ισα το αντίθετο. Νομίζω οτι είναι ο Άλεξ στην θέση του αλλα δεν είναι. Στο μυαλό μου ειναι κολλημένα 2 πράσινα μάτια. Εχουν εγκατασταθεί πλέον.

Τα παντα θολώνουν... και σκοτάδι.

Νικόλας pov

Η Εμιλυ λιποθύμησε στην αγκαλιά μου. Τα εχασα. Έπαθε κρίση. Μου είχε πει οτι παθαίνει κάποιες φορές.

Την βαζω να ξαπλώσει και φωνάζω τον Άλεξ που βρίσκεται κάτω.

"Άλεξ ΕΛΑ ΠΑΝΩ ΤΩΡΑ!" φώναξα και με κοίταξε περίεργα.