Change

58

Ο Κρις μου ειπε οτι θα πάμε σε ενα πάρτυ που κάνουν κατι φίλοι του. Θα είναι απο τα κλασσικά πάρτυ των πανεπιστημίων.

Δε το πιστεύω οτι κάποτε θα σκότωνα να πάω σε ενα τέτοιο και τώρα απλα δε με νοιάζει καν.

Ο Νικόλας εχει δίκαιο. Πρέπει να πάω παρακάτω. Εξάλλου αν ζούσε θα ερχόταν. Σωστά;

Η καρδιά μου πόνεσε μονο στην σκέψη αλλά η αλήθεια ετσι είναι. Πονάει.

Έβαλα ενα μαύρο στενό φόρεμα με απο κάτω τα σταρακια μου. Χτένισα τα μαλλιά μου, βάφτηκα, εβαλα άρωμα και βγήκα απο το σπίτι καθώς με περίμενε ο Κρις.

Του έστειλα με μήνυμα την διεύθυνση και απο οτι φαίνεται την βρήκε. Εχει το ίδιο αμάξι που ειχε και τότε. Κόκκινο. Θα μπορούσε να ειναι σαν του Νικολα μονο που αυτο ειναι ματ.

"Γειαα" ειπα και έκλεισα την πόρτα

"Καλώς την. Στις όμορφες σου είσαι παλι" ειπε γλύκα και γέλασα

"Πφφ για να το λες" ειπα

"Φαίνεσαι διαφορετική" ειπε και σταμάτησε σε ενα κόκκινο φανάρι.

"Καπως πιο πεσμένη θα έλεγα. Που είναι η Εμιλυ που γνώρισα σε εκείνο το ξενοδοχείο. Ενω θυμάμαι στην αρχή δεν ήσουν καλα μετα η διάθεση σου άλλαξε" ειπε

"Το ξέρω" ειπα κοιτώντας κατω.

"Ειχα ερωτευτεί. Γι αυτο έφυγα εκείνο το βράδυ. Μαζί του ήμουν" ειπα σφίγγοντας τις γροθιές μου για να μην κλάψω. Οι γαματες μερες πέρασαν και δεν το καταλάβαμε.

"Τι σου εκανε ο μαλακας" ειπε θυμωμένα

Γέλασα πικρά

"Ειχε καρκίνο. Πηγε για εγχείρηση στη Βοστόνη. Μου ειχε πει οτι αν ζήσει θα ερχόταν να με βρει. 5 μήνες πέρασαν" ειπα δαγκωνωντας σφιχτά το χείλος μου. Δεν πρέπει να κλάψω, δε πρέπει να κλάψω, δε πρεπει να κλάψω. Εβαλα και μάσκαρα.

"Οου. Λυπάμαι πολύ. Οτι έγινε έγινε ομως. Πρέπει να πας παρακάτω" ειπε γλυκά χαϊδεύοντας το μπούτι μου

"Το ξέρω. Αυτο σκοπεύω να κανω" ειπα και χαμογέλασε.

Αχ εχει τοσο ωραιο χαμόγελο. Τελικά ειναι πολύ ωραιος. Ειχα 6 μηνες περίπου να τον δω. Δεν τον θυμόμουν καλα.

Φτάσαμε στο σπίτι που θα γινόταν το πάρτι. Ναι οκ. Χαμος. Μεσα, εξω, στην αυλή, ΠΑΝΤΟΎ κόσμος.

Πήγαμε προς τα μέσα και μπορώ να πω οτι αρκετά ματια επεσαν πανω μου. Κατι ξεκωλα με κοιτούσαν με μισό ματι και κατι γύπες με ολόκληρο.