Change

61

Σταματήσαμε πρωτα απο το μαγαζί του Νίκου για να πάρουμε καφε και την Άννα γιατι ο Νίκος δε μπορούσε να την πάει στη σχολή της.

Μπήκαμε μεσα και η Άννα μας περίμενε ήδη με τους καφέδες έτοιμους.

Ηταν κάπως σήμερα. Καπως πιο χαρούμενη. Θα την ρωτήσω μετα.

"Καλημέρα Νίκο" φώναξα οσο αγκάλιαζα την Άννα.

Μπήκαμε στο αμάξι οσο ο Νικόλας μας μιλούσε για τον Χαρη. Ναι τα έχουν ακομα.

Φτάσαμε εξω απο το Πανεπιστήμιο και κατέβηκα μαζι με την Άννα ενω χαιρετησαμε τον Νικόλα.

Το κινητό της Άννας χτυπάει.

"Αχ μωρο κατσε λίγο. Ο Νικος ειναι" ειπε και πηγε λίγο πιο εκει.

Το χιόνι υπάρχει παντού. Ολα ειναι άσπρα. Στα μαλλια μου πέφτουν άσπρες νιφάδες χιονιού.

Εχει πολυ πολυ κρύο. Εχουν ρίξει αλάτι στους δρόμους αλλα και στα σκαλιά και στα δρομάκια του πανεπιστημίου.

Καθως την περίμενα να τελειώσει απο το χαζοτηλεφωνημα κάποιος με σκουνταει.

Γυρνάω να δω ποιος ειναι και κοκαλωνω.

Κανω 2 βηματα πίσω και αρχίζω και κλαίω. Με κοιτάει χαμογελώντας βουρκωμένα.

"Μου κανεις πλακα ετσι;" ειπα μη πιστεύοντας αυτο που βλέπω

"Κουνελάκι μου. Με βλεπεις για φάντασμα;" ειπε και επεσα στην αγκαλιά του κλαίγοντας περισσότερο.

Ομορφυνε. Εναμιση χρόνος πέρασε. Μου έλειψε. Μου έλειψε περισσότερο απο οσο φανταζόμουν.

Τον ένιωθα να με σφίγγει περισσότερο. Να μυρίζει τον λαιμο μου να χαϊδεύει τα μαλλια μου οσο εγω έκλαιγα στον ώμο του.

Έκατσα σε ενα παγκάκι καθως τα πόδια μου έτρεμαν απο το σοκ.

Έκλεισα με τις παλάμες το πρόσωπο μου και στηριξα το κεφάλι μου στα χέρια μου.

Κάθεται δίπλα μου αγκαλιάζοντας με.

Προσπαθώ να παρω φυσιολογική ανασα αλλα τα αναφιλητά μου δε βοηθάνε.

Ζαλίζομαι. Ζαλίζομαι πολυ.

Τον αγκαλιάζω ξανα. Τοσο σφιχτά που πιστεύω αν ήθελε να φύγει δε θα μπορούσε.

"Μου έλειψες τοσο γαμημένα πολυ" ψιθύρισε στο αυτι μου

"Εμενα περισσότερο" ειπα και ρούφηξα τη μύτη μου

"Ομορφυνες. Ωρίμασες" ειπε και έβαλε μια τούφα πισω απο το αυτι μου χαμογελώντας

"Το ξερεις οτι νόμιζα πως ήσουν νεκρός;" ειπα