Change

23

Εχω βγει απο τα Μικέλ και παω προς το σπίτι.

Ενα μαύρο αμαξι με φημέ τζάμια φρενάρει απότομα διπλα μου.

Κατεβάζει το παράθυρο. "Μεσα τωρα" ειπε ο Άλεξ αλλα τον αγνόησα

"Μην με κάνεις να ξαναβγώ αφού οπως και να έχει θα σε βάλω μεσα" ξαναειπε

Τελικά μπήκα και έκατσα στα υπερπολυτελή δερμάτινα καθίσματα ενώ το άρωμα του καίει τους πνεύμονες μου. Μυρίζει ολο το αμάξι Άλεξ.

Οδηγάει απότομα και τα μάτια του είναι καρφωμένα στον δρόμο. Δεν υπάρχει περίπτωση να κανω εγω την αρχη και να μιλήσω πρώτη.

Αυτός ήθελε να μπω στο αμάξι του αυτος να μου πει και τι θέλει. ΑΙΝΤΕ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΛΑ ΜΑΣ ΤΑ ΈΚΑΝΕΣ ΑΛΕΞΟΥΚΟ.

Η υπομονή μου εξαντλείται. Δεν γίνετε εδω και 20 λεπτά δεν μιλάμε και το χειρότερο; ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΠΆΜΕ.

"ΆΝΤΕ ΡΕ ΆΛΕΞ ΜΙΛΑ ΜΕ ΈΣΚΑΣΕΣ"

"ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ" αρχίζει να γελάει βγάζοντας τον πιο υπέροχο ηχο σε ολο τον πλανήτη Γη.

"ΤΙ ΓΕΛΑΣ;" ειπα εκνευρισμένη

"Μπράβο πολύ άντεξες δεν σου το είχα."

"Εε;" λεω απορημένα

"Λοιπόν" λεει σοβαρά με ελαφρώς σφιγμένο πηγούνι "δεν μου απάντησες" μου λεει

"Σε ποιο πράγμα;"

"Προχωρήσατε;" λεει και τωρα εχω όλη την προσοχή του στραμμένη επάνω μου. Λες και η απάντηση μου πρόκειται να καθορίσει όλη του την ζωη.

"Συγγνώμη αλλα τι μου είσαι και πρέπει να σου δώσω αναφορά για το με ποιόν βγαίνω και τι κανουμε. Έτσι και αλλιώς νομίζω μου το είχες ξεκαθαρίσει οτι δεν σου ειμαι τιποτα. Όπως εσυ συνέχισες να πηγαίνεις με όποια τσούλα βρίσκεται στον δρόμο  σου ετσι και εγω μπορώ να κάνω οτι γουσταρω και με όποιον γουστάρω. Γιατι είναι η ΖΩΗ ΜΟΥ  και πρέπει να καταλάβεις οτι δεν είμαι το κατοικίδιο σου αν αυτό νομίζεις." είπα θαρραλέα και γύρισα μπροστά

Δεν έχει βγάλει λέξη. Δεν ξερω αν αυτό είναι καλό ή κακο.

"Δηλαδή ακόμα πιστεύεις οτι είσαι ενα τίποτα για μένα; ΕΕ; ΑΥΤΟ ΠΙΣΤΕΎΕΙΣ;" Είπε πλέον φωνάζοντας.

Ο κόμπος στο στομάχι μου μεγάλωνε τα ματια μου υγρά προσπαθώντας να κρατήσουν τα δάκρυα που πανε να κυλήσουν. Οχι επειδή μου φωνάζει. Επειδή ξέρω οτι δεν εχει συναισθήματα για μενα. Ήμουν απλα το παιχνίδι του όπως ολες οι υπόλοιπες.

Αναλύοντας ολα αυτα στο κεφάλι μου το δάκρυ κύλησε. Το δεύτερο δεν άργησε να έρθει και κάπως έτσι κατέληξα να κλαίω για αλλη μια φορα μπροστά του.

"Γιατί γαμωτο κλαίς;" ειπε απογοητευμένα. Δεν απάντησα το μόνο που θέλω είναινα φύγω.

"Πανε με σπιτι. ΤΩΡΑ" ειπα και γύρισα προς το παράθυρο.

"Πάντα σκατα τα κανω" τον άκουσα να λεει ψιθυριστά. Οχι για να το ακούσω εγω. Στον εαυτό του το ελεγε.

Το αμάξι σταματάει εξω απο την είσοδο του σπιτιού μου. Βγαίνω έξω χωρις να πω κατι και κλείνω την πόρτα.

Μπαίνω στο σπίτι και με το που κλείνω την πόρτα αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο και ξεσπαω σε λιγμούς. 

Ο Νίκος ο γλυκούλης τρόμαξε και έτρεξε δίπλα μου παίρνοντας με μια αγκαλιά και φέροντας απο πανω τα χάπια για να μην παθω τα γνωστά.

________________

Γλυκα μου μωράκια μου τι κάνετε πως είστε; Τα πράγματα για τα αλάνια δε πανε πολυ καλα ΑΛΛΑ θα επανορθώσω