Change

46

Στο μαγαζί μπαίνουν ο Νίκος ο Άλεξ η Άννα η Εύα και οι ηλίθιες φίλες της Μαρία και Ελένη.

Συγγνώμη αυτές ποιος τις λέει πάντα;

Η Άννα έτρεξε κοντά μου να με αγκαλιάσει και έκατσε δίπλα στον Νίκο.

Ο Άλεξ κάθεται δίπλα μου κοιτώντας με έντονα από πάνω μέχρι κάτω και από την άλλη πλευρά οι ηλίθιες.

Παραγγείλαμε καφέδες και αρχίσαμε να μιλάμε για άκυρα θέμα.

"Αλεξουκο μου τόσες μέρες που ήσουν;" νιαουρισε η Εύα

"Τι θες" είπε απότομα

"Μου έλειψες. Και... γιατί κοιτάς αυτή την ηλίθια συνέχεια; " είπε στο αυτί του αλλά το άκουσα γιατί ημουν ακριβως δίπλα του.

"ΜΗΝ ΞΑΝΑΜΙΛΉΣΕΙΣ ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ. ΚΑΤΆΛΑΒΕΣ;" ψιθυροψωναξε αλλά ουσιαστικά το ακούσαμε όλοι.

Οκευυ

Μόλις τώρα ο Άλεξ με υπερασπίστηκε.

Τελειώσαμε τους καφέδες και αποφασίσαμε να πάμε κάπου να φάμε.

Το μαγαζι που αποφασίσαμε ήταν σχετικά μακρυά. Περίπου 20 λεπτά με τα πόδια γιατί αμάξι δεν είχε κάνεις μας.

Περπατούσαν όλοι σε δυάδες και εγώ είχα μείνει λίγο πιο πίσω μονη μου τα κοιτάω κάτι πετραδάκια.

Νιώθω κάποιον δίπλα μου. Σηκώνω το κεφάλι μου.

Χαμογελάει.

"Τιι;" είπα και τη χαμογελώντας

"Γιατί είσαι μόνη σου;" είπε και ανασηκωσα αδιάφορα τους ώμους μου

"Εσύ γιατί είσαι εδω και όχι με τους άλλους;" ρώτησα και αυτός με τη σειρά του ανασηκωσε τους ώμους του.

Χαμογέλασα και ξανακοιταξα τον δρόμο.

"Ευχαριστώ" ψιθύρισα χωρίς να τον κοιτάξω

"Για ποιο πράγμα" απάντησε

"Πριν που με υπερασπίστηκες"

"Για σενα; δεν κάνει τίποτα" είπε και άνοιξε τα χέρια του για αγκαλιά

Μπορώ να πω οτι τον αγαπάω.

"Πείνας;" με ρώτησε μετά από λίγο

"Όχι" απάντησα περίεργα.

"Ξέρεις το μέρος με τους λόφους είναι 5 λεπτά με τα πόδια από εδώ" είπε περιμένοντας απάντηση

"Εντάξει πάμε" είπα

"Νίκο" φώναξε στον αδελφό μου που ήταν πιο μπροστά.