"Μην ξανατολμησεις να μου υψωσεις φωνή εμένα" είπε φωνάζοντας περισσότερο.
Παω να φύγω αλλά με τραβάει από το χέρι.
"Εμένα δεν με φτύνει ποτέ γκόμενά!"
"ΕΕ ΑΙ ΣΤΟ ΔΙΆΟΛΟ ΑΛΕΞ!" Είπα φωνάζοντας και το χέρι μου προσγειώνεται με δύναμη στο μάγουλο του...
Επιτέλους ο Νίκος εφυγε απο το σπιτι την Άννας και γύρισε στο δικό μας.
Τελικά ο Άλεξ είχε δικιο. Μια χαρα είναι ο Νίκος. Ήρεμος και χαζοχαρούμενος όπως πριν. Δεν θα καταλάβω ποτέ τα αγόρια.
Την ωρα που τελειώνω άλγεβρα με παίρνει τηλέφωνο ο Νικόλας.
"Ελαα" λεω
"ΕΜΙΛΥΥΥΥ ΑΑΑΑΑΑΑ" φώναζει και γελάει ταυτόχρονα
"Τι εγιν"
"ΣΕ5ΛΕΠΤΑΣΤΑΜΙΚΕΛ" ειπε και το έκλεισε
Ντύνομαι γρήγορα
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Κατεβαίνω κάτω τρέχοντας κάνοντας τον Νίκο να μου φωνάζει οτι θα πέσω και βγαίνω εξω.
Φτάνω λαχανιασμένη στα Μικέλ και ευτυχώς είναι εκει.
Παραγγέλνω έναν καφε και περιμένω να μου πει. Με κοιτάει χαμογελάει παράξενα και μου χαϊδεύει το χέρι.
Στο εν το μεταξύ εχω κριντζαρει την ζωη μου.
"Ο λόγος που σε φώναξα εδώ είναι γιατί απο οτι βλέπεις στο απέναντι τραπέζι είναι η παρεα του Άλεξ" είπε ψιθυριστά
"Ναι και;"
Δεν χρειάστηκε να μου απαντήσει. Τον είδα να μπαίνει μέσα στο μαγαζί και αφου με είδε γύρισε και κοίταξε τον Νικόλα και την όλη κατάσταση με το χέρι και το χαμόγελο κλπ.
Παω να απομακρυνω τι χέρι μου αλλα ο Νικόλας δεν το αφήνει.
"Μην τολμήσεις εχει σκάσει απο την ζήλεια του" μου λεει μεσα απο τα δόντια του.
Μου ρίχνει άλλη μια ματιά και παει στην παρεα του.
Ο Νικόλας εχει δίκιο. Βέβαια ακόμα δεν μπορω να το χωνέψω οτι με τραβολογησε μονο για αυτο.
"Ο τυπάς σε θελει αδυσώπητα!" Είπε τσιριζοντας ψιθυριστά
"ΧΑΧΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑ" αρχίζω και γελάω τόσο πολυ που ολο το μαγαζι έχει γυρίσει να με κοιτάξει και μια σερβιτόρα μου εκανε παρατήρηση.
"Γιατί γελάς; ΚΌΒΩ ΤΟ ΚΕΦΆΛΙ ΜΟΥ"
"Τι λες Νικόλα; είναι πολυ καλος για να με θέλει"
"Αα βλέπω με τονωμενη αυτοπεποίθηση είσαι παλι"
Η ατμόσφαιρα ειναι πολυ αποπνικτική. Με το να με καρφώνει με τα μάτια του συνέχεια δεν βοηθάει. Βγαίνω έξω να κανω ενα τσιγάρο και κάθομαι σε ενα πεζούλι. Δεν έχει πολύ κρυο. Οκτώβρης ειναι ακόμα.
Η πόρτα ανοίγει αλλα δεν γυρνάω να κοιτάξω ποιος βγήκε. Είμαι σίγουρα κάνα 20 λεπτό εδω έξω. Ηρθε ο Χάρης και έκατσε μαζι με τον Νικόλα όποτε δεν είναι μόνος του.
Βαζω το τσιγάρο στα χείλη μου αλλά κάποιος μου το πετάει κάτω. Παω να τον διαολοστειλω αλλα αλλαζω γνώμη όταν τον βλέπω.
"Νομίζω αρκετα έκανες για σήμερα" ειπε θυμωμένα αλλα ξερω οτι δεν το λεει για κακό.
Δεν μιλάω. Γυρίζω να τον κοιτάξω και περιμένω να μιλήσει.
"Με τον Γιώργο τι τρέχει;" λεει θυμωμένα.
"Ελα μου; Ποιος Γιώργος; αυτος απο το στ1;"
"Τιι" λεει μπερδεμένα
"Τι να γίνει; Τα είχαμε 3 μερες αλλα χωρίσαμε γιατι το έμαθε η μαμα μου" λεω όμως δεν καταλαβαίνω τίποτα ομως.
"ΓΑΜΩ Ο ΓΙΏΡΓΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΙΚΕΛ." φωνάζει αγανακτισμένος
"ΑΑΑ ΤΟΝ ΛΕΝΕ ΝΙΚΟΛΑ ΑΡΧΙΚΆ ΚΑΙ ΣΤΑΜΆΤΑ ΝΑ ΦΩΝΆΖΕΙΣ ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ ΚΑΛΆ"
"Τελος πάντων ναι με αυτόν τον μαλακά τι γίνεται; βγαίνετε μονο;" λεει
"Ναι" του λεω και φαίνεται να ησυχάζει "καλα δεν βγαίνουμε μονο ξερεις" του λεω γελάω ελαφρώς και μενει. Θέλω τοσο πολυ να γελάσω περισσότερο αλλα εχε χάρη.
Τα χαρακτηριστικά του σκληραίνουν. Τωρα με τρώει με τα μάτια του.
