Shipwrecked Hearts

Finale

Nakatitig ako sa busol ng pinto kung saan naroroon si Maximo. "Mum, won't you open the door?" Takang tanong ni Ethereal.

Kasalukuyan kaming nasa labas ng kuwarto kung nasaan si Maximo. Pinaghalong saya at kalungkutan ang aking nadarama sa mga sandaling ito. Maximo and I finally decided after a few arguments that he would meet our children. But he gave me a strict condition—I won't tell them that he is their father.

Para sa kanya, mas mainam na iyon dahil masasaktan lang ang mga bata kung makilala nila kung sino talaga siya dahil bilang na lang ang mga oras niya sa mundo. I wanted to disagree, but he has already made up his mind. He won't meet them unless I agree on his wishes.

"Let's go." Kasabay ng paghugot ko ng malalim na hininga ay ang paghugot ko ng lakas-loob. Pumasok na kami ng mga anak ko sa loob ng kuwarto, naaninag naman agad namin si Maximo na nakahiga sa kanyang kama. May mga makinang nakakonekta sa kanyang katawan. Compared to a few days ago, mas lalong pumayat ang kanyang itsura.

"Mum..." Humawak ang aking apat na mga anak sa akin habang sila ay nakatitig sa kanilang ama. "Who is he?" Turo nila sa kanya.

I smiled, your father. "He is Tatiana." Alexander Tatiana Sebastian Polonia Renaissance. "He's a good friend of mine. As you can see, he is dying..." My voice cracked, I bit my lips to suppress my tears. "And before he go, I want you to meet him."

Tumango naman ang apat at agad na lumapit sa kanilang ama. When they were all looking at their father finally, tumalikod ako kasabay ng pagtulo ng aking mga luha.

Humugot ako ng malalim na hininga muli at pinunasan ko ang aking mga luha.

"I'm Maximo." Pagpapakilala ng anak namin.

"Ethereal." She smiled.

"Life."

"And I'm Alexander."

Ngumiti si Maximo sa kanilang apat. "I have something prepared for the four of you." Aniya.

"What is it?" Life asked.

Sinenyasan niya si Aurelius na agad namang sumunod. May hawak siyang paperbag. Nilabas niya ang laman nito at binigay iyon kay Maximo.

"Life, this is for you." Binigay ni Maximo kay Life ang isang kuwintas na may letrang L na pendant. "Ethereal," binigay naman ni Maximo kay Ethereal ang kuwintas na may letrang E, "Alexander," kay Alexander ang kuwintas na may letrang A, "and this is for you, Maximo." Kay Maximo ang kuwintas na may letrang M.

Sinuot naman agad ng aming anak ang mga kuwintas na iyon. Halata ang bakas ng tuwa sa kanilang mga mukha habang nakatitig sa regalo ni Maximo.

"Thank you for coming to see me." Maximo smiled. Kahit pa man nanghihina na siya ay hindi niya iyon pinakita sa aming mga anak. "I am really happy to see you four before I go."

"Do you really have to go?" Life asked. She held Maximo's hand and gripped it, as if telling him don't go away, please.

"I'm sorry." Maximo replied.

"Why are you apologizing?" Alexander pouted.

Tumawa nang mahina si Maximo, "Kira is right, the four of you grew up to be wonderful children. Promise me, in my absence... you will protect her, alright?" Turo niya sa akin.

"Needless to say." Ethereal chuckled. "We will protect her at all cost."

"That's very assuring to hear." Maximo grinned. "If that is the case, I'd finally rest peacefully." Matapos ang ilang sandali ay tumingin siya sa akin, he gestured his hand for me to also approach him. I did. Nang malapit na ako sa kanya ay may kinuha siya mula sa loob ng kanyang kumot. It was a journal.