Shipwrecked Hearts

Navigare 100

"No... don't say that word!" Itinulak ko si Nick palayo kay Maximo. He was unusually pale and cold. Hindi ko iyon pinansin at ginaya ko ang ginawa ni Charles kay Pearl. Nilagay ko sa dibdib ni Maximo ang aking mga kamay at pi'nwersa ito pababa, I repeatedly did it.

I opened his mouth and breathed in on it, giving him CPR, resuscitating him. I gave him the kiss of life, exactly the way I learned it during my first-hand trainings as a marine engineer.

"Come on, Maximo, breathe!" Utos ko. I stamped against his chest... and kept resuscitating him. "Please, wake up... wake up!" I did it again and again, but he didn't cough out water the way I expected him to... He just remained... stiff, cold, and unconscious. Nilapit ko ang aking tainga sa tapat ng kan'yang puso... there was no heartbeat. Only silence.

"No..." I shook my head. Nangilid ang luha sa aking mga mata. I blinked it away and resuscitated him again. "Come on, please!"

Tumigil si Charles sa pagsalba kay Pearl matapos ang ilang sandali. He looked at me and shook his head, kasabay nito ay ang pagtulo ng tagaktak na pawis sa kan'yang pisngi. He looked at me mournfully, "Pearl is dead."

No... no... no...

Tila nablangko ang aking utak. Hindi maaari. Hindi p'wede. Unti-unting humina ang pagyapos ko sa dibdib ni Maximo... kasabay nito ay ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Isinuksok ko ang aking mukha sa kan'yang basang katawan. Sa kan'yang walang buhay na katawan...

I intertwined our fingers together and cried so loud that it resonated in the entire oceans, causing everyone to stop their fight and look at me. Tila nagkaroon ng katahimikan. Tanging ang tunog ng mga kalmadong alon lamang at ang aking malakas na paghagulgol ang umaalingawngaw.

"Maximo, gumising ka!" I punched him with my fists. "Gumising ka! Mahirap kang patayin, hindi ba?! Gumising ka! Hindi ka pa p'wedeng mawala! Kailangan kita, kailangan ka namin ng anak natin!" I screamed, kasabay nito ay ang pagbitaw ng lahat ng pirata sa paligid ng kanilang mga armas, maski ang kalaban o mga kakampi... narinig ko ang isa-isa at sunod-sunod na paghampas ng mga espada, baril, at iba pang armada sa sahig ng mga barko. Ang dating pagpapalitan ng mga kanyon ay nawala... everyone stopped fighting and faced my direction... my cries echoed into their soul, as if pulling them to their sanity, as if... in a sudden realization, they asked themselves...

Why are we fighting? What are we fighting for?

It took us hundreds of deaths before we grasped that none of it mattered... none of these battles and wars mattered. If the ones we were fighting for were already gone. None of it mattered... this is only an excessive shedding of blood. Nothing mattered anymore.

"Maximo... mahal na mahal kita, gumising ka na..." bulong ko sa kan'yang. "Gumising ka na...."

Nanatiling nakapako sa kanilang mga p'westo ang lahat ng mga pirata. Tila ang aking pagluluksa ay umabot sa kanilang mga puso. Humigpit ang hawak ko sa malamig na kamay ni Maximo.

Tumingala ako sa kalawakan na dahan-dahang binabaon ng mga ulap. Ang araw din ay nakatago na sa likod ng mga ito. Ang karagatan ay nandilim, tila pinagkaitan ito ng ilaw, tila nakikisama ang mundo sa pagdadalamhati ko.

"Ibalik Mo si Maximo! Ibalik Mo siya! Kung totoo Ka man, ibalik Mo siya!" Pagsigaw ko. "Kahit buhay ko ang kapalit, ibalik Mo siya... nagmamakaawa ako, Panginoon!"

Kasabay ng aking paghikbi ay ang pagbuhos ng ulan. The rain drowned my voice and screams, but it never drowned the agonies and sorrows that were slowly killing me from within.

Pinagmasdan ko ang maamong mukha ni Maximo, parang natutulog lamang siya. My finger traced his nose, down on his lips. I pulled him closer to me and embraced him. What used to be a warm body cloaked with a burning passion and life was now... nothing but emptiness and void.

I felt the mixture of warm and cold wind that prickled my skin as if it was Maximo. The breeze seems to howl in my ears as it churned around me... and along with it were faint traces of Maximo's voice, low and mysterious... swirling with the lonely tune of rain.

Goodbye, Starfish. I love you. Always.