Best of you ✔ |Taehyung

•6•

Stałam na betonie zupełnie jakby ktoś mnie do niego przykręcił. Nie poruszałam się, ponieważ mój mózg był zbyt bardzo zaabsorbowany sylwetką chłopaka, stojącego przede mną aby wydać polecenie mojemu ciału w celu poruszenia się choćby o milimetr.

- Ale jak ty tu? - wydukałam, po krótkiej chwili ciszy. Nie było mnie stać na nic więcej.

Nie mogłam uwierzyć iż jedyny chłopak, w którym podkochiwałam się dawno temu w szkole, stał właśnie przede mną, wyglądając w ten sposób. Ciemne włosy rozwichrzone przez wiatr i strzepnięty już śnieg. Urósł i jego twarz nabrała więcej męskich rys. Bardzo się zmienił lecz to nic dziwnego gdyż ostatni raz widziałam go ponad trzy lata temu.  Wtedy był jeszcze dzieciakiem prawdę mówiąc, a teraz był już pełnoletnim mężczyzną w pewnym sensie i patrzył na mnie takim wzrokiem, że miałam ochotę zapaść się pod ziemię.

Oczywiście to było coś w rodzaju nieodwzajemnionej miłości bo on nie wykazywał żadnych uczuć względem mnie. Potem zwyczajnie wyjechał, więc dałam sobie spokój ze związkami. I nagle los postanowił zesłać go właśnie w takiej chwili tuż pod mój nos, przypominając wszystkie głupie rzeczy zrobione przeze mnie by zwrócić jego uwagę.

- To było pytanie, na które powinienem odpowiedzieć? - zapytał, po czym się roześmiał nadal na mnie patrząc. - Cóż, nie wiem dokładnie, co chciałaś powiedzieć ale przypuszczam, że jesteś w szoku.

Zabawne. Jak miałabym nie być kiedy w całym życiu rozmawiałam z nim kilkanaście razy i w ogóle byłam zdziwiona iż znał moje imię, a to iż mnie rozpoznał to był jakiś cud?

- Szczerze, trochę mnie zaskoczyłeś - przyznałam, odzyskując zdolność do zmiany pozycji. - Nie myślałam, że cię tutaj spotkam po tych wszystkich latach. Sądziłam iż wyjechałeś do innego stanu, a nie za granicę.

- Weź ty lepiej nie myśl i się odsuń. - Cass popchnęła mnie tak, że prawie wpadłam w zaspę, w której ona niedawno leżała. Perlisty uśmiech Daniela zaćmił jej umysł, a on jakby zdał się nie zważać na jej osobę lecz z grzeczności uścisnął jej wyciągniętą dłoń. - Hej, możesz mnie nie pamiętać ale jestem Cassandra. Najlepsza przyjaciółka tej fajtłapy, która rzucała w ciebie śniegiem. - Wskazała na moją osobę, stojącą za jej plecami z założonymi rękami. - Miło mi.

- Mnie chyba też - wychrypiał chłopak.

- Dobra, skończyłaś? Nie rób dziecinady. - Przecisnęłam się obok niej. - I nie jestem fajtłapą. To wszystko przez wschodni wiatr.

- Ta, a ja jestem prezydentem - odpyskowała lecz nie dodała nic więcej bo posłałam jej mordercze spojrzenie. Jedyne, co jej wychodziło wyśmienicie to kompromitowanie mnie w każdej możliwej sytuacji chociaż samej szło mi całkiem nieźle.

- Nieważne. - Machnęłam ręką na blondynkę, ponieważ w tamtym momencie bardziej interesowała mnie kwestia dawnej miłości i tego, czego tutaj szukała. - Mówiłeś, że wychodziłeś na lunch z pracy. Pracujesz w tej agencji? - Wskazałam na budynek Big Hitu.

Na samo wspomnienie o jedzeniu w moim żołądku obudził się jakiś głodny potwór. Jednak starałam się go zignorować i skupić na brunecie. Sama nie wiedziałam czy to lepiej czy gorzej, gdyby okazał się pracownikiem tej wytwórni.

- Propos lunchu, chodźmy coś zjeść razem - zaproponował, rozganiając moje myśli. - Będziemy mieli czas aby obgadać to, co nas ominęło. Poza tym śniegiem raczej już nie oberwę gdy będziemy w restauracji. - Uśmiechnął się przyjacielsko.

Zaczerwieniłam się na jego uwagę, więc spuściłam głowę, kiwając twierdząco i dziwiąc się iż w ogóle zaproponował wspólny obiad ale zanim ruszyliśmy w kierunku jakiegoś miejsca, gdzie napełnilibyśmy swoje żołądki, Cass odezwała się ponownie mnie pogrążając:
- Śniegiem może nie lecz uważaj, żeby nie przyłożyła ci klopsikami albo mizerią gdy będziesz jadł.

||<=>||

- Nina, czy ty słyszałaś to co ja?! - pisnęła moja podekscytowana przyjaciółka gdy wreszcie opuściłam kabinę w restauracyjnej toalecie, po czym zaczęłam myć ręce. Musiałam przyznać, że to jedzenie było inne od tego, które normalnie spożywałam.

- Masz na myśli te stękania babki obok? - szepnęłam do niej sarkatycznie. - No wiem, niezbyt przyjemnie mi się tego słuchało. Nie wiem, co ta pani jadła ale chyba już pozbyła się wszystkiego ze swoich jelit. - Uśmiechnęłam się i wytarłam dłonie w papierowy ręcznik, opierając się o umywalki.

- Nie, debilko! - Potrząsnęła mną blondynka po czym ulokowała się naprzeciwko mnie. - Nie udawaj, że nie wiesz co powiedział Daniel. On tam pracuje. Zdajesz sobie sprawę, co to oznacza w ogóle?

- To, że jest jednym z tych tancerzy w śmiesznym czarnym stroju, którzy czasem tańczą w tle na galach - odpowiedziałam, przewracając oczami. - I co w związku z tym? Chyba nie myślisz, żeby go wykorzystać by dostać się do chłopaków, prawda?

Cass uniosła jedną brew z dziwnym wyrazem twarzy, więc wiedziałam iż się nie myliłam. Jej zamiary czasem były tak łatwe do przejrzenia.

- To nie byłoby wykorzystanie - zapewniła, opierając się obok mnie. - Nie kazałabym mu przecież przemycić nas do środka, chociaż... - zastanowiła się. - Gdybyśmy były przebrane w to czarne coś, nikt by nas przecież nie rozpoznał! Nina, jesteś genialna! - Przytuliła mnie, szczerząc się jak głupia ale szybko odepchnęłam ją od siebie. Dobrze, że w tej toalecie nie było zbyt dużo ludzi.

- Odczep się ode mnie pół-mózgu. Nigdzie nie będziemy się włamywać. Dlaczego tak bardzo chcesz ich spotkać? Myślałam, że rozmawiałyśmy już o tym.

Szczerze nie byłam gotowa na spotkanie z Taehyungiem bo to głównie o niego chodziło. Fakt, że moja pierwsza miłość pracowała z moim prawie byłym chłopakiem wcale mi nie pomagał. Jak niby miałam się zachowywać? O ile poznałam trochę Daniela przy obiedzie, tak Tae pozostawał wielką niewiadomą. Chciałam mieć to gdzieś, naprawdę ale przyjaciółka stresowała mnie tym pospieszaniem. Oczywiście, że czas w tym momencie nie był naszym sprzymierzeńcem lecz to działo się dla mnie za szybko.

- Nie wiem, okej? - westchnęła Cass. - Po prostu sama myśl, że jesteśmy tak blisko, a nie możemy się spotkać jest eskcytująca i denerwująca zarazem. Poza tym chcę zobaczyć co się dzieje w życiu Jungkooka. Przez te cztery miesiące unikałam jakichkolwiek wiadomości, co do jego życia oprócz aktywności zespołu, a znasz mnie więc wiesz iż to było trudniejsze niż zaliczenie testu z matmy.

Potrząsnęłam głową by odgonić łzy z kacików oczu. Nie zauważylam nawet, że się wzruszyłam ale musiałam wyjść z tej toalety i wrócić do chłopaka, czekającego na nasze przyjście. Może los zesłał go to po to abym dała sobie spokój z jakimiś gwiazdorami? Kto wie.

- Wracajmy bo Daniel zje resztki albo pójdzie sobie bez nas. - Zmieniłam temat i pociągnęłam blondynkę za rękę.

Rzeczywiście, brunet siedział w tym samym miejscu lecz dokończył swoją porcję kiedy nas nie było. My straciłyśmy apetyt, więc nie było potrzeby dłużej tutaj siedzieć.

- To co? Odprowadzicie mnie? Zdaje się, że macie auto na tamtym parkingu, więc będzie po drodze, tak? - zapytał, zakładając kurtkę. Miałam zamiar wyprowadzić go z błędu lecz Cass dźgnęła mnie w bok i potwierdziła jego słowa, dlatego posłałam jej złowrogie spojrzenie. - W takim razie ruszajmy.

Droga nie była długa. Zajęło nam to dziesięć minut piechotą, które miło spędziłam, słuchając żartów i opowieści chłopaka o jego zmaganiach by przyjęli go do jakiejkolwiek pracy jako tancerza. Był taki przyjazny, a gdy się śmiał ja miałam ochotę robić to samo. Pod tym względem nie zmienił się wcale.

- Jesteśmy. - Z zamyślenia wyrwał mnie jego ciepły ton głosu. - Fajnie się bawiłem ale tak myślałem sobie o tym kiedy byłyście w toalecie. - Bałam się, co nastąpi po tym zdaniu i bardzo słusznie. - Może chciałybyście jutro odwiedzić mnie w pracy? Nie wiem czy kiedykolwiek coś takiego widziałyście ale dam sobie rękę uciąć, że wam się spodoba.

O nie.