Κάποτε θυμάμαι...

Πολλά χρόνια αργότερα

Η Ηρώ περίμενε την εγγονή της, την μικρή Ηρώ ,που θα την έφερνε ο γιος της ο Αλέξανδρος για να περάσει με την γιαγιά της τις καλοκαιρινές διακοπές της πριν ξεκινήσει τις σπουδές της.

  Η Ηρώ ήταν πολύ περιφανή για την εγγονή της είχε περάσει γιατρός,κάτι που η ίδια την είχε κάνει από μικρή να το αγαπήσει,  από τους πρώτους σε όλη την Ελλάδα. Τώρα θα ερχόταν να περάσει το καλοκαίρι με την αγαπημένη της γιαγιά όπου το κορίτσι λάτρευε να την ακούει να λέει ιστορίες. Ο Αλέξανδρος τις κορόιδευε πως όταν μιλούσαν οι δυο τους ήταν λες πήγαιναν σε άλλο κόσμο, η κόρη του έλεγε πως απλώς ζηλεύει γιατί πλέον δεν έχει όλη την προσοχή της μαμάς του ,κάτι που δεν ήταν τελείως ψέματα μιας και μια ζωή είχε μάθει να την έχει μόνο δική του.

  Η Ηρώ είχε μεγαλώσει τον γιο της ολομόναχη , ποτέ δεν του είχε λείψει τίποτα του πρόσφερε τα πάντα μιας και είχε την οικονομική δυνατότητα να μην δουλεύει και να είναι πάντα δίπλα του. Αν και έγινε μικρή και μαμά και γιαγιά ποτέ δεν έφυγε από δίπλα τους για να κοιτάξει τον εαυτό της. Τώρα στα 54 της ζούσε πλέον μόνη της σε ένα παραθαλάσσιο χωριό δίπλα όμως πάντα στην πόλη που έμενε ο γιος της με την οικογένειά του για να είναι κοντά οπότε την χρειάζονται.

  Ο Αλέξανδρος είχε τεράστια αδυναμία στην μητέρα του μιας και ήταν η μόνη οικογένεια που γνώριζε. Όταν ήταν μικρός ρώτησε την μαμά  του γιατί δεν είχε και αυτός όπως τα άλλα παιδιά μπαμπά αδέρφια οι παππούδες και όταν την είδε να δακρύζει άλλαξε συζήτηση και υποσχέθηκε, στον εαυτό του , να μην το ξανακάνει γιατί δεν άντεχε να την βλέπει στενοχωρημένη. Στο κολλέγιο γνώρισε την Ελένη με το που την είδε ήξερε ότι με αυτή την κοπέλα θα περάσει όλη του την ζωή και θα κάνει μια πολύ μεγάλη οικογένεια για τον ίδιο αλλά και την μαμά του, κάτι το οποίο έκανε και τώρα με τέσσερα παιδιά είναι πιο ευτυχισμένος από ποτέ, το μόνο αγκάθι η σκέψη ότι είναι η αιτία που η Ηρώ δεν ξαναέκανε την ζωή της και αν και νέα γυναίκα είναι μόνη.