Κάποτε θυμάμαι...

Η συνάντηση

  Η Ηρώ πήγαινε πάνω κάτω μέσα στο δωμάτιο. Ανυπομονούσε για την συνάντηση με τον πατέρα της. Έπιανε το μενταγιόν στο λαιμό της και έπαιρνε δύναμη. Το ότι θα είναι και ο Γιάννης μαζί τους της έδινε δύναμη. Τον εμπιστευόταν όταν της είπε ότι δεν θα αφήσει να πάθει κακό τον πίστεψε.

  Μέσα στο αυτοκίνητο ο Γιάννης με τον παππού της κανόνιζαν τις τελευταίες λεπτομέρειες. Η Ηρώ κοιτούσε από το παράθυρο και ονειρευόταν πως θα ήταν επιτέλους να κάνει αυτό που θέλει η ίδια και όχι οι γονείς της.

  Είχαν φτάσει έξω από την εταιρεία. Στα δεκαοκτώ χρόνια η Ηρώ είχε έρθει εδώ σπάνιες φορές. Ήταν ένα τεράστιο γκρίζο μουντό κτίριο, επιβλητικό αλλά κρύο. Εκτός από την ασφάλεια στην είσοδο, μέσα ήταν ελάχιστοι υπάλληλοι. Μπήκαν στο ασανσέρ και πήγαν κατευθείαν στον τελευταίο όροφο που ήταν το γραφείο του πατέρα της. Αυτός ο όροφος ήταν άδειος όλοι είχαν φύγει.

  Τον βρήκαν μέσα στο γραφείο του με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι και το μονίμως ειρωνικό ύφος στο πρόσωπο. Το μισούσε αυτό το ύφος του, ήταν σαν να πίστευε ότι όλοι είναι κατώτεροι του, ακόμα και τα ίδια τα παιδιά του. Δεν θα ξεχάσει ,όταν ήταν ακόμα μικρή , είχε πάει να του δείξει μια ζωγραφιά που είχε κάνει και αυτό που γύρισε και της είπε ήταν ότι απορεί γιατί χαίρεται η ζωγραφιά της ήταν για τα σκουπίδια.

- Μπα τι έχουμε εδώ; Βλέπω έχετε και τρίτο στην παρέα σας. Ποιο είναι το παιδί ο οδηγός σας;
- Ο δικηγόρος μας.
- Και τι νομίζετε ότι ήρθατε να κάνετε εδώ με τον πιτσιρικά;
- Γιε μου άσε αυτό το ύφος σε μένα και κάθησε να μας ακούσεις.
- Να ακούσω τι; Τις τρέλες της κόρης μου; Η της δικές σου που της φουσκώνεις τα μυαλά;
- Τρέλες είναι οι δικές σου. Τι νομίζεις ότι μπορείς να παίζεις με τις ζωές των παιδιών σου και εγώ θα σου το επιτρέψω;
- Αυτό ακριβώς είναι δικά μου παιδιά και είναι υποχρεωμένοι να κάνουν αυτό που τους λέω.
- Παιδιά σου ήμαστε όχι μαριονέτες σου. Είναι αλήθεια ότι μπορούσες να στείλεις τον Αλέξανδρο στη κλινική στο Λονδίνο και δεν το έκανες;
- Ο αδερφός σου είναι χαμένη υπόθεση από την πρώτη στιγμή.
- Πως τολμάς να το λες αυτό; Είναι γιος σου αίμα σου τίποτα δεν νιώθεις πια;
- Σπαταλάτε τον χρόνο μου για πράγματα που έχουν είδη αποφασιστεί.
- Τίποτα δεν έχει αποφασιστεί τώρα θα παρθούν όλες οι αποφάσεις.

Τότε ο Στάθης Πέτρου ανέλαβε να τα εξηγήσει όλα στο γιο του. Του είπε τι ζητάνε και τι του προσφέρουν. Ο Γιάννης ταυτόχρονα έβγαζε όλα τα χαρτιά που αποδείκνυαν τα λεγόμενα του. Η Ηρώ καθόταν στην άκρη και απλά άκουγε. Μέσα της μετρούσε αντίστροφα για την έκρηξη του πατέρα της γιατί ήταν σίγουρη ότι θα ερχόταν.