Jazz

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1

Ik staarde vol ongeloof naar mijn mobiel. Dit kon niet. Dit kon gewoon niet. Dit was onmogelijk. Meteen sloot ik alle ramen en deed de gordijnen dicht. Mijn mobiel trilde. Ik durfde niet te kijken. Misschien was hij het wel. Of misschien was het wel een zij. Het noemde zichzelf P. P… Waarom moest P mij precies hebben?  Ik deed voor mijn gevoel niks fout.

Mijn mobiel trilde weer.

Dit keer was het geen sms. Ik werd gebeld.

Nee, ik wil niet opnemen, ik durf het niet. Wat als P het was?

Je bent geen watje. Je laat je niet bang maken door een of andere gek die je aan het stalken is. Nee. Ik pakte mijn mobiel. Het was mijn moeder die belde. Mijn mobiel stopte met trillen. Mijn moeder dacht vast dat ik mijn mobiel weer liet rondslingeren ergens. Haha. Als ze nou eens wist wat de echte reden was waarom ik niet opnam. Ik ontgrendelde mijn mobiel. 1 ongelezen bericht. Dat is waar ook. Ik werd ge-sms’t. Het was echt een sms. Geen bericht op whatsapp. Een sms van P. Ik kon het bericht niet openen. Ik was zo bang. Bang wat P dit keer schreef. Misschien schreef hij wel niks. Misschien was dit weer zo’n enge foto van mij. Gister kreeg ik nog een foto van mij, door P gestuurd. Ik zat op de fiets, in de regen.

‘Mooie regenjas hoor     ,P’ had hij er nog bijgeschreven.  Maar dat was gister. Nu is het zaterdag en ben ik thuis, met de ramen dicht en gordijnen gesloten. Hij kon geen foto van mij maken. Ik ben langzamerhand nu wel nieuwsgierig aan het worden. Ik zou het sms’je toch een keer moeten openmaken. Ik tikte op het icoontje van 1 nieuw sms bericht.

 

‘De gordijnen dichtdoen heeft geen zin schat     ,P’

Ik liet mijn mobiel bijna vallen. Ik wilde terug sms’en, ik wilde P blokkeren. Maar het kon niet. Hoe deed P dat?

P had een nieuw bericht gestuurd.

‘Waarom bel je je mama niet terug?     ,P’

 

Hoe wist hij dit? Misschien hackte P mijn mobiel. Misschien was dat het wel. Ik weet niet zeker of het zin heeft, maar ik zet mijn mobiel uit. Ik belde met de huistelefoon mijn moeder terug.

‘’Met Sandra’’ klonk er aan de telefoon. ‘’Heey mam, je had me gebeld.’’ ‘’O ja! Ik bleef nog even koffie drinken bij Bianca.’’ Bianca is de moeder van mijn zusjes beste vriendin, mijn zusje ging daar weleens heen. ‘’Maar ik ben zo thuis lieverd.’’ ‘’Oke, heeft Sara het wel leuk gehad?’’ ‘’Haha, ja. Ze hebben cakejes gebakken. Sara neemt er een paar mee naar huis.’’ ‘’Lekker, haha.’’ ‘’Maar ehh, Jasmine? Waarom bel je via de huistelefoon, ik had naar je mobiel gebeld…?’’  Nee hè. ‘’Ehh… Ik wou geen beltegoed gebruiken, snap je?’’ Beste smoes ever. ‘’Tuurlijk! Tieners met hun beltegoed hè, haha.’’ ‘’Mam…’’ ‘’Maar goed, we komen straks wel, doei!’’ ‘’Doei mam.’’ En ik hing op. Joepie, nog langer alleen thuis terwijl je denkt dat er een vieze stalker je aan het bekijken is.

En je doodsbang maakt.

Fantastisch…

De deurbel gaat. Ik doe open. Ik zie niemand. Ik dacht dat mam en Sara voor de deur stonden…? Ik ga naar buiten, ik zie nog steeds niemand. Ik zet nog een stap verder. En nog een stap. Opeens word ik gegrepen door twee handen. Ik schrik me dood, en zak door mijn knieën. Ik begin steeds sneller te ademen. ‘’Sara!’’. Het was Sara maar. ‘’Sorry mam, ik dacht dat Jasmine dit nou ja.. niet leuk maar… ik wou haar laten schrikken..’’. Ik begin weer normaal te ademen en ik sta op. Toch tril ik nog van de schrik. ‘’Sorry Jasmine..’’ hoor ik een jong stemmetje zeggen. ‘’Maakt niet uit.. ik uhm..’’. Ik maakte mijn zin niet af. ‘’Ik wist niet dat je zo zou reageren. Het was niet mijn bedoeling.’’ ‘’Snap ik, zullen we naar binnen?’’ En we gingen naar binnen.

Sara is een lief zusje, ze is 13. Mooie, lange blonde haren. Felle groene ogen en een werkelijk prachtig figuur. Ze is geen klein meisje, ze was altijd een van de grootste van haar klas. Ze is slim. En een eigenschap wat ik aan haar bewonder is dat ze nooit bang is. Serieus, als we een horror film kijken, kijkt zij altijd mee.  En dan ben ik nog sneller bang dan haar. Maar dat is niet het enige. Als mijn moeder een dikke harige spin ziet rent ze gillend de kamer uit, mijn zusje gaat dan meestal naar mijn moeders kamer en pakt de spin. En wat ze dan altijd grappig vindt is om de spin in mijn moeders gezicht  te gooien. Ik vind haar geweldig. Wat is raar vind is dat ze niet zoveel vriendinnen heeft. Ze heeft heus wel een paar vriendinnen, maar niet veel. En aandacht van de jongens krijgt ze nauwelijks, terwijl ze bloedmooi is.

Ik voel mijn mobiel in mijn broekzak. Hij stond nog uit. Ik zet hem weer aan. Als mijn mobiel helemaal op is gestart, krijg ik de rillingen. 1 nieuw sms bericht van onbekend. Het was een afbeelding die P me heeft gestuurd. Een afbeelding van mij, op de grond, met haar hand ergens onder haar nek, geschrokken. Helemaal aan het panikeren. P heeft er niets bijgeschreven. Ik kreeg er de kriebels van. Mijn ogen begonnen te tranen, ik ging naar mijn kamer, en huilde. Niet veel later hoorde ik geklop op de deur. ‘’Sorry Jasmine! Het spijt me echt!’’ ‘’Sara het is niet jouw fout.’’ Zei ik schor. ‘’Mag ik alsjeblieft binnen komen?’’ Nee! Ik wil niet dat ze binnen komt en haar grote zus ziet wenen. Ik wil haar de reden niet vertellen waarom ik huil.

1 nieuw sms bericht

‘Wat heb je toch een lief zusje, het zou jammer zijn als ze er niet meer was.     ,P’

 

En daarom vertel ik niemand dit. Ook omdat ik hier gewoon met niemand over wil praten. Toen ik de eerste sms kreeg van die creep vertelde ik het mijn moeder. Mijn moeder zei: ‘’dat zal wel een of andere grapjas uit jouw klas zijn, maak je geen zorgen lieverd.’’ Niemand uit mijn klas zou mij gaan stalken en zo’n enge dingen sms’en. 

Ik hoorde voetstappen op de trap. Sara liep de trap af.

Ik was nog aan het snikken. En denken.

‘’Jasmine, het eten is klaar, kom je?’’

Ik was uitgehuild, toch had ik geen honger. Ik kreeg geen hap door mijn keel. Er zat een knoop in mijn maag. Het was stil tijdens het eten.

‘’Wat was er aan de hand daarnet?’’ ‘’Niks mam, laat maar’’ ‘’Ik zag dat je keek op je mobiel, toen rende je huilend naar boven.’’ zei Sara zacht. Ik verzon een smoes. ‘’Nou… Ik kreeg een vervelend whatsappje van een vriendin, maar het bleek dus een grap te zijn. Toen heb ik het boven met haar uitgepraat. Er is niks aan de hand, hoor. Maak je geen zorgen.’’ ‘’Wat zei ze?’’ vroeg mijn moeder. ‘’Ehh… Ze ehh, noemde mij een bitch en zei uhm, dat ik lelijk was.’’ Stotterde ik. Ik wist niks, dit was het eerste wat in me op kwam. ‘’Meisje, je bent niet lelijk, echt niet!’’ zei mam. ‘’Snap ik wel, we hebben het uitgepraat en het was allemaal maar een grap.’’. Ik werd er een beetje chagrijnig van. Ik wil niet dat we het te lang over het onderwerp hebben, en ik wil ook niet verdrietig overkomen, dus ik vraag maar: ‘’mam, jij vertelde me aan de telefoon dat we cakejes hadden.’’ ‘’Ja! Mam, mogen we er alsjeblieft een? Ze zijn heel goed gelukt!’’ zei Sara blij. We kregen een cakeje.

De rest van het weekend kreeg ik geen rare sms’jes meer.