Jazz

Hoofdstuk 15

''Ik ben je dochter niet! Ik ben niet Jazz  Houten, ik lijk alleen op haar! Je denkt maar dat ik je dochter ben, maar dat ben ik niet, echt niet,'' zeg ik hem terwijl de tranen me in de ogen staan. ''Hoe kom je daar in hemelsnaam bij?'' snauwt hij. ''Oké, als ik je dochter echt ben. Waarom laat je me dan niet naar school gaan?'' ''Geen sprake van.'' ''En waarom dan niet?!'' ''De vorige keer wilden ze je van me afpakken op 'school'. Je zag er onverzorgd uit en je stonk. Ze dachten dat je verwaarloosd was!'' Zijn stem was erg luid. ''Wat is er toch van je geworden, Jazz. Eerst was je zo'n braaf meisje dat alles deed wat papa zei. Nu ben je grof en brutaal.'' Een dikke traan rolde over mijn wang. De echte Jazz heeft het flink te voortduren gehad. ''Waar is mama eigenlijk?'' vraag ik. P  kijkt me met grote ogen aan. ''Waar mama is?'' vraagt hij. Ik knik. ''In het bos.'' In het bos? Wat is dat nou weer voor antwoord. Ik kijk hem stomverbaasd aan. Hij krijgt een vieze glimlach op zijn gezicht. ''In het bos. Samen met jou. Ik wist wel beter.'' Dit is nog vager. Ik woonde in een stad. Daar was bijna geen bos te bekennen. Ik kwam heel weinig in het dichtstbijzijnde bos. En anders ging ik met mijn vader daar de hond uitlaten. ''Ik kwam nooit in een bos.'' P  kijkt me strak aan. ''Ja, ja dat klopt ja.'' Hij loopt naar me toe. ''Maar die ene keer dat jij met je moeder dat bos in wandelde, was jouw moeder zogenaamd 'verdronken' in het meer. Oftewel, dat zei de politie. Ik wist dat jij mij niet kon verlaten.'' Ik krijg geen woord uit mijn mond. Volgens mij heeft Jazz met haar moeder zelfmoord gepleegd. Maar was alleen Jazz' moeder verdronken?  Misschien konden zij en haar moeder deze marteling niet meer aan. De marteling waar ik nu in leef. ''Ja, jouw moeder was met de auto in het meer gereden.'' Hij is echt gek. Hij denkt dat Jazz nog bestaat, en dat ik Jazz ben. Ik begin te huilen. Krijg ik dan nooit neer een glimp van de buitenwereld? Blijf ik dan mijn hele leven in deze vieze kelder? ''Kom Jazz,'' zegt P, ''we gaan douchen.'' De vieze glimlach op zijn gezicht wordt een vieze grijns. Ik kijk hem machteloos aan. ''Kom Jazzie.'' ''Alsjeblieft niet,'' smeek ik hem. ''Kom, het is minder erg als je meewerkt.'' Hij gaat op zijn hurken zitten en tilt me daarna omhoog. ''Ik ben Jazz echt niet,'' probeer ik voor de laatste keer. ''Jawel,'' zegt hij, en daarna voel ik zijn vieze oude lippen op die van mij.

Mijn eerste dag op de middelbare school. Ik wist het toen al. Deze klas is veel erger dan die van de basisschool. En dan heb ik het ongeluk weer dat ik de pispaal van de klas ben. Dat is ook helemaal niet gek. Ik stink, heb vettige haren,  heb lelijke oude kleren aan en zie er onverzorgd uit. Het ging ook erg slecht op school. Mijn cijfers waren erg slecht. De leraren dachten dat dat kwam doordat ik gepest werd. Maar het kwam doordat mijn vader mij altijd stoorde tijdens het leren. En ik was zo vaak ziek. 'Schandalig' vonden de leraren mij. Ze moesten eens weten. En gym? Dat deed ik bijna nooit. Het kwam niet door de blauwe plekken die ik had. Als ik alles deed wat papa van me vroeg sloeg hij me niet. Maar ik vond gym gewoon het ergste vak dat er was. Altijd maar dan ook echt altijd, werd ik als laatste gekozen met 'teams maken'.  Ze maakten me altijd belachelijk met gym. Met alles wat ik deed werd ik uitgelachen of kreeg ik een stomme opmerking naar mijn hoofd gegooid. De gymleraar keek toe en wist niet wat hij met mij aan moest. Ik haalde altijd onvoldoendes voor gym. Ik was slim. Zeker. Ik dacht altijd: 'Wacht maar Jazz, als jij 18 bent mag je gaan en staan waar je wilt. En niemand die dan nog aan je zit.' En voor die tijd moest ik het dan ook zo goed mogelijk proberen te doen op school. Deze gedachte hielp echt. Ik zat regelmatig op internet en las verhaaltjes of gedichten die mij een goed gevoel gaven. Ook zat ik regelmatig op de piano, maar alleen als papa niet thuis was. Want of hij vond het helemaal geweldig, of hij haatte het. Papa had wel door dat ik een grotere mond kreeg. Hij wist alleen niet dat ik zoveel tijd doorbracht achter de computer. Piano spelen mocht alleen als hij het zei. Of als hij niet thuis was natuurlijk.

Uiteindelijk kwam ik terecht op HAVO2. De helft van mijn oude klas zat nu weer in mijn klas. Mijn mentor was ook niet geweldig. Maar met mij ging het beter, en met mijn punten ook want halverwege het jaar, mocht ik naar het VWO. En die klas was een stuk minder erg. Ik zat wel nog altijd alleen en werd volkomen genegeerd. Maar ik werd niet meer echt gepest. De mentor was wel een stuk erger. Het ging vrij goed met mij. Alleen dacht mama wat anders.

Op een dag kwam mama mij halen van school. Maar dit keer reed ze niet naar huis. Ze reed naar het bos. 'Mama, waar gaan we heen?' vroeg ik gespannen. Ik keek mijn moeder aan en zag dat haar ogen tranen. 'Weg van papa,' zei ze. Ze beet op haar lip. 'Hoe bedoel je ''weg van papa''?' Geen antwoord. Toen ik een meer zag wist ik wat zij van plan was. 'Mama nee! Niet doen!' 'Er is geen andere mogelijkheid.' 'Die is er wel, je moet naar me luisteren!' zei ik gefrustreerd. 'Jazz. We hebben niks,' zei mijn moeder wenend. Het meer was gevaarlijk dichtbij. Het was nu of nooit. Ik maakte het portier open en sprong uit de auto. 'Jazz!!' schreeuwde mijn moeder me nog na.

Toen zag ik de auto in het meer belanden. Duizenden spetters vlogen de lucht in. Ik zag dat de auto langzaam naar beneden zonk. De auto waar mijn moeder inzat. Ik wreef over mijn arm, die had de val gebroken van toen ik uit de auto sprong. De pijn leek ik niet eens te voelen. Ik barstte in huilen uit.

Niks dreef naar boven. Ik had zo gehoopt dat mijn moeder naar boven zwom. Maar nee, niks. Ik had niks meer.

'' Wacht maar Jazz, als jij 18 bent mag je gaan en staan waar je wilt. En niemand die dan nog aan je zit.''