Jazz

Hoofdstuk 14

Ik was de hele tijd de foto aan het bekijken. Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden. Dat arme meisje. P  zou toch niet denken dat ik die Jazzie ben. Dat ik Jazz ben maar dan ouder. Toen viel mijn blik op een kist. Een harde kist van steen. Ik loop naar de kist en til ‘m op. Zwaar. Ik probeer de kist naar de woonkamer te slepen. Dan til ik de kist op en ren naar het raam waardoor de kist het raam raakt. Ik doe het een paar keer. Als ik klaar ben leg ik de kist neer en kom ik even op adem. Ik werp een blik op het raam, geen krasje. Ik schreeuw en pak iets anders van steen dat wel wat lichter is. Ik smijt het tegen het raam. Het stenen voorwerp barst in stukjes uit en het raam blijft ongedeerd. Ik gil en sla met mijn vuisten tegen het raam. Het moet kapot. Ik kijk de kamer rond en zie een soort beeldje. Het is best groot. Ik pak het en smijt het tegen het raam. Ik blijf ermee tegen het raam slaan. Ik zie een barstje in het raam. Ik sla nog harder met het beeldje en de barst wordt groter. Steeds groter. Uiteindelijk zit er een klein gat in het raam. Ik wordt zo blij. Ik kan misschien eindelijk weg uit dit gekkenhuis! Ik blijf maar slaan met het beeldje, totdat het beeldje in tweeën breekt. Ik kijk naar het raam. Verstijfd blijf ik naar het raam staren totdat ik een traan over mijn wang voel glijden. Dubbelglas. Het raam is van dubbelglas. Ik zak door mijn knieën en huil. Nee, ik moet blijven proberen, dat glas moet en zal breken. Ik pak alle dingen die me hard lijken en smijt ze tegen het raam. Het gat wordt niet groter. Ik trap tegen en raam. Het moet kapot, het moet kapot!

Ik hoor een geluid. Een deur die van het slot wordt afgehaald. ‘’Jazzie,’’ hoor ik een mannenstem zeggen. Ik hoor dat een andere deur wordt opengemaakt. En dan hoor ik een brul. Een schreeuw. ‘’JIJ VERDOMME KLEINE HOER!’’

Ik maak dat ik weg kom, ik ren naar de kamer met de fotoalbums en verstop me. Ik hoor voetstappen die naar de woonkamer gaan. ‘’KOM HIER JIJ VIEZE…’’ ik hou mijn handen tegen mijn oren. Ik weet dat hij me zal vinden. Ik kan hier toch niet weg. Er stroomt een traan over mijn wang. En nog een. En nog een… Wat zal hij gaan doen. Ik ben zo bang. Welke straf krijg ik nu weer. Ik weet dat hij me niet gaat vermoorden. Dat zal P  hem nooit vergeven. Ik ben tenminste wel zijn dochter. Ik huiver bij die gedachte. Tuurlijk ben ik zijn dochter niet. Dat denkt hij maar. Wat zal P  doen. Ik begin nog harder te huilen. Werd ik maar vermoord. Dan kwam er eindelijk een einde aan deze waanzin. Maar nee, in plaats daarvan maken ze me mentaal dood.

Ik hoor voetstappen in de gang. En dan wordt de deur opengemaakt van de kamer waar ik in zit. Ik hou mijn adem in en probeer niet te snikken. De man gromt. Hij heeft vast gemerkt dat al de fotoalbums op de grond liggen. Hij heeft de kamer rondgezocht naar mij. Dan hoor ik zijn voetstappen dichter bij de bank komen. Hij kijkt achter de bank, recht in mijn groene ogen. Mijn groene, dikke, opgezwollen ogen. Er verschijnt een grijns op zijn gezicht en hij begint te grommen. Steeds harder. Het is gewoon onmenselijk. ‘’Ooh haha, dit gaat P  niet leuk vinden. Jij krijgt zo’n straf.’’ Ik walg van die woorden. Ik spuug in zijn gezicht en kom van de bank vandaan. Ik probeer weg te rennen, maar er wordt ruw aan mijn haar getrokken. ‘’Dacht het niet meisje.’’ Hij duwt me op de grond en houdt met zijn handen mijn polsen vast. ‘’Jij bent echt heel stout geweest,’’ grijnst hij, ‘’en jij gaat hele erge straf krijgen.’’ Hij zit er echt op te wachten om mij straf te geven. Hij zal vast allemaal plannetjes in zijn hoofd hebben. ‘’Ik heb zoveel plannen met jou.’’ Hij heeft me stevig vast, ik kom nauwelijks in beweging. ‘’Jij bent dom geweest.’’ Ik sluit mijn ogen, en bereid me voor op wat er gaat komen.

‘Jazz, mag ik je na school even spreken?’ vraagt de meester. ‘Nee sorry, ik moet snel thuis zijn.’ Dit was al de zoveelste keer dat ik de meester afwimpelden. Maar ik loog niet. Ik moest snel thuis zijn want anders wordt papa weer boos. En papa mag niet boos worden. ‘Jazz, ik heb je vader net gebeld en gezegd dat je later thuis komt omdat ik je moet spreken.’ Hij heeft wat?! Hier gaat papa niet blij mee worden. ‘Oké,’ mompel ik met een trillende stem.

Ik hoor de bel. Ik tril nog harder dan normaal. Met trillende knieën loop ik naar de stoel die de meester voor me heeft klaargezet. Stel dat hij hetzelfde gaat doen als papa? Dat wil ik echt niet, en papa ook niet. Ik ga op de stoel zitten. ‘Jazz,’ zegt de meester, ‘we vinden dat je er een beetje slecht uitziet. Je ziet er onverzorgd uit, en zelfs een paar van jouw klasgenoten zijn naar me toe gegaan en hebben gezegd dat je er onverzorgd uitziet.’ Ik kon mijn oren niet geloven. Maken ze me zorgen om mij? ‘Huh?’ weet ik uit te brengen. ‘Jazz, het spijt me, maar je ziet er slecht uit. Is er een rede voor?’ Ik tril heel erg. Ja, er is een rede voor. Mijn vader zit aan me en mishandelt me. En mama is heel erg vaak weg, want als ze er wel is mishandelt mijn vader haar ook. En daarom heb ik ook zo’n vettig haar. Ik durf niet te douche, als papa thuis is. Ik krijg ook weinig eten, vooral als ik straf heb. Daarom ben ik zo mager. ‘Weet ik niet.’ ‘Jazz, ik denk dat we een keer met je ouders hier moeten praten. Op oudergesprek…’ ‘…nee’ onderbreek ik de meester. Hij kijkt me verward aan. ‘En waarom dan niet?’ ‘Gewoon ehh…’ Nog steeds kijkt de meester me niet begrijpend aan. ‘Mijn ouders hebben weinig tijd.’ Dat leek me het perfecte smoesje. ‘Oh,’ zegt de meester, ‘ach ze hebben vast nog wel ergens een gaatje vrij.’

‘We vinden dat Jazz zich een beetje teruggetrokken gedraagt in de klas. Verlegen, en afgezonderd van de rest, snapt u? Haar klasgenoten zijn ook naar mij toe gegaan en hebben gezegd dat Jazz er onverzorgd uitziet. Zou daar wellicht een rede voor zijn?’ ‘Geen idee,’ zegt mijn vader onverschillig. De meester kijkt mijn moeder aan. ‘Ik ehh, ik zou het niet weten,’ mompelt mijn moeder zacht. Mijn moeder deed altijd alles wat papa zei, net als ik. ‘Heeft u nog meer vragen?’ vraagt mijn vader nog steeds onverschillig. ‘uhm ja. Zou Jazz vaker kunnen douchen?’ zegt de meester. ‘Ik bepaal wanneer ze douchet, niet u.’ Ik bijt op mijn lip. ‘ehh oké.’ ‘Verder nog vragen meneer?’ Papa kijkt de meester aan. ‘Nee.’ ‘Oké dan gaan wij weer.’ Papa pakt mijn hand en sleept me mee naar de deur. Eenmaal thuis aangekomen was het meteen weer raak.

Ik zit weer in het kamertje. De kamer met het vieze matrasje. Ik huil. Waarom doen ze dit toch met me? Wat heeft Jazz toch gedaan? Jazz zou een mooie meid kunnen worden. Volwassen en sterk. Ik vraag me af waar ze nu is. Misschien is ze wel dood. Opeens hoor ik voetstappen. ‘’Jazz, je gaat weer terug naar papa.’’ ‘’Hij is mijn vader niet!’’ ‘’Zal ik dat tegen hem gaan zeggen? Dat zal hij niet leuk vinden.’’ Ik gromde naar hem. ‘’Papa komt je zo halen,’’ en hij loopt de kamer uit.

Even later komt P. ‘’We gaan weer gezellig naar mijn huis.’’

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Heeyy, nieuw hoofdstukje!! Even ter verduidelijking, dat schuinsgedrukte stuk is met (de echte) Jazz gebeurt toen ze in groep 8 zat.  Plss vote of comment :)