The Brave

Chapter Twenty-Four

~~~~Φ~~~~

Blaire Maniego's Point of View

We are now at the training grounds, together with the other class. Headmistress announced that we will be having a training next week. Isang paniguradong nakamamatay na training. There will be games and missions for everyone too. It's the only way to train us harder. Doing missions, training magics and physical strength, playing games or battles.

It's just like...saying the campaign of genocide in an indirect way.

Matutuloy nga ang gulo...in spite of the warnings that it would spark a bloodbath.

After headmistress announced it, wala naman na ring umangal pa. Maybe, they thought, it is just a project or order to gain higher grades, not just in academics, but also in our powers ranking.

And by the way, we are currently walking at the hallway right now. Nothing's new. Nagbubulungan pa rin ang mga estudyante habang dumadaan kami sa harapan nila. Para tuloy kaming mga sikat na nagta-tanghal sa isang sikat na teatro. Mga aktor, kung tawagin nga nilang lahat.

Nang makarating kami sa cafeteria ay kaagad kaming um-order ng makakain. It's been a week simula noong kinausap namin si headmistress about kay Frost, at mula noong nag-usap kami tungkol sa vision niya sa papalapit na gulo at sa destiny ng The Brave.

If they think that the upcoming game is for the rankings, or to aim higher ranking, I guess, no. I think, it is a way to find the one and only The Brave. Ang taong magliligtas sa amin sa oras ng gulo.

While we are eating, nagulat ako nang biglang nag-snap sa harapan ko si Calyx.

"Bakit? May kailangan ka ba sa akin?" takang tanong ko sa kanya, habang nasa ere pa rin ang harap na kutsara na may lamang sabaw ng tinola.

"Do you believe in indirect kiss?" tanong niya sa akin. Napa-kunot lalo ang noo ko dahil sa tanong niya sa akin. Ano ba 'yang sinasabi niya?

"Hindi, no!" sambit ko. Tumango naman siya, and then inagaw niya sa akin ang hawak kong kutsara at saka hinigop roon ang sabaw.

Nanlaki naman ang mga mata ko sa ginawa niya, saka unti-unting tumaas ang dugo ko sa pisngi ko.

"If you do not believe in it, then why are you blushing?" tanong niya sa akin. Umiling naman ako kaagad, saka ko inagaw ang kutsara sa kanya. Buti na lang at umalis sandali ang iba dito para kumuha ulit ng pagkain.

"H-hindi naman kasi talaga! Baliw," tanggi ko pang muli, saka ako nag-madali sa pag-kain ko.

Mayamaya lang ay dumating na sila. Palipat-lipat pa ang tingin nila sa aming dalawa ni Calyx ngayon. Hindi kasi kami nagsasalita.

"Oh, ba't parang napipi yata kayong dalawa? May nangyari ba?" mapanuri at tila nang-aasar na tanong naman ni Seven sa amin.

"I'm always silent," sabat naman ni Calyx, saka siya sumandal sa upuan niya. Hinawi niya pa ang buhok niya, saka siya sumulyap sa akin at ngumisi pa talaga.

"A-ah...guys! Mauna na ako, ah," sambit ko naman, saka ako agad-agad na tumayo at saka tumakbo palabas ng cafeteria.

Huminto ako at napa-hawak sa dibdib ko sa sobrang hingal na naramdaman ko dahil sa pag-takbo, saka ako tumungo sa isang bench at napa-isip.