the BF || ft. michael clifford ||

H33

pov Puk

'zullen we naar mijn kamer gaan?' vraagt hij en zet alvast een voet op de trap. 'ja leuk, ik wil je kamer wel eens zien' grijns ik. hij moet grinniken en we lopen naar boven. 'uhm niet schikken hoor. het kan nog al ja uh, wat rommelig zijn' vertelt hij als we boven aangekomen zijn. 'ik ben het gewent. mijn kamer zal er het zelfde uitzien nu' grinnik ik en michael opend de deur. ''dames voor' zegt hij en laat me eerst binnen. het is een rode kamer, alleen maar rood en zwart. een groen blauw bed en een nachtkastje met een goud doodshoofd. 'cool!' zeg ik en draai nog is rond. ''bedankt maar pas op waar je sta-' ik gil en val achter over. 'o. m. g.' fluister ik. michael ligt helemaal in een deuk en komt haast niet meer bij. 'sta niet zo te lachen man!' zeg ik nep-boos. hij begint alleen nog maar harder te lachen en helpt me omhoog. 'sorry, het zag er zo grappig uit' grinnikt hij na. 'ach ja, wat boeit het! trauwens, ik wist niet dat je een accoustische gitaar had' zeg ik en wijs naar zijn gitaar. 'ja, die had ik van mn uh vader gekregen' zegt hij wat ogemakkelijk. 'ah, hij was zeker heel speciaal voor jou' zeg ik als ik zie dat hij het moeilijk heeft. hij knikt en zucht met een trilling. ik vrijf met mijn hand over zijn rug. 'bedankt' zegt hij na een korte stilte. ik haal mijn schouders op en glimlach. 'laten we je bed klaar gaan zetten' zegt hij dan hyper. 'ja' zeg ik als een blij kind. hij loop naar zijn kast en haalt er een kussen en deken uit. 'hou vast' zegt hij en dumpt de spullen in mijn armen. 'michael' zeg ik na een tijdje. de deken zit voor mijn gezicht dus kan niets zien. 'michael' brobeer ik nog een keer, maar weer krijg ik niks terug. ik hoor wat gestrompel en gevloek vanaf de gang. 'ben er weer' en hij pakt de deken en kussen weer van me over en gooit ze op de 3 matrassen naast zijn bed. 'waarom 3' vraag ik verbaasd. 'anders lig je zo laag. dat is ongezellig' ik maak een instemmend geluidje en laat me op de matrassen vallen. 'weetje dat ik ooit van mijn moeder, toen ik klein was, een zelfgemaakt superman pak heb gekregen?' vertelt hij terwijl hij met zijn armen onder zn hoofd naast mij ligt. 'oh?' zeg ik geintresseert. 'maar toen was hij echt veel te groot, want mijn moeder kon niet naaien' ik grinnik even en michael gaat recht zitten. 'zal ik hem eens passen' zegt hij meer tegen zichzelf dan tegen mij. hij loop naar zijn kast en haalt er een rood met zwart pak uit. 'ben zo terug' zegt hij met een grijns en verlaat de kamer.

even later krijg ik een berichtje van elke.

''hey hoe is het bij mickey? laat even weten ;)''

ik grinnik en reageer terug. ik stuur dat we het nu al gezellig hebben en michael zn oude superman pak gaat passen. net als ik op verstuur heb geklikt klopt er iemand op de deur. 'je moet even bij het raam gaan staan en je handen voor je ogen doen' hoor ik michaels stem. 'oke' ik loop naar het raam en doe mijn handen voor mijn ogen. 'klaar' roep ik en de deur hoor ik open gaan. 'ogen dicht houden' zegt hij. ik grinnik even en wacht. 'je kan kijken' hoor ik hem zeggen. ik open mijn ogen en zie hem onder de dekens staan. 'kom op michael. je bent geen kleuter' zeg ik als zijn moeder. er komt gegrinnik onder de deken vanuit. ineens hoor ik hem aftellen en word een beetje bang. '2... 1..' en hij komt onder de dekens vandaag en slaat geheimzinnig zijn keep voor zijn lichaam. ik moet kijhard lachen om wat ik tot nu toe kan zien van zijn pak. en nogsteeds staat hij daar met een grijns. 'WAAAH' schreewt hij en slaat de keep van zijn lichaam, waardoor je zijn hele pak kan zien. 'oh jeeh' proest ik uit. zelf moet hij nu ook lachen. (btw kijk bij het begin;) ).

michael heeft ondertussen zijn pak al weer uitgedaan en de deurbel is net gegaan. 'dat zal mijn moeder wel zijn. kom' zegt hij en loopt naar de trap. ik volg hem gespannen en ik weet niet waarom. misschien omdat ik het lastig vind om nieuwe mensen te ontmoeten die veel ouder zijn, of omdat het toch wel zijn moeder is. 'hi mam' en hij geeft haar een knuffel. 'hey michael, al aan het eten begonnen?' zegt ze mij nog niet opmerkend. 'uh nou nee want ik had toch vertelt dat puk hier zou blijven vanwege haar vader' zijn moeder knikt begrijpend en kijkt mij aan. 'dan ben jij vast puk, leuk je te zien' ik steek mijn hand op maar ze trekt me in een knuffel. 'ook leuk u te ontmoeten mevrouw' zeg ik. 'oh zeg maar gerust anny hoor' lacht ze en loopt verder. 'dat is dus mijn moeder. en ze vind het helemaal geweldig dat er een meisje bij me komt slapen zeg maar' 'moeders' zeg ik grinnikend. we lopen de woonkamer in en zijn moeder staat in de keuken eten te maken. 'michael, wil je even komen' roept ze. hij zucht geiriteerd maar loopt dan toch naar haar toe.

pov michael

ik loop zuchtend naar mn moeder toe. wat moet ze nou weer. 'michael, ik vind het echt niet erg dat zij er is maar dan moet je wel je klusjes doen begrepen? en je weet wat er gebeurt als je dat niet doet' en ze kijkt me boos aan. ik knik voorzichtig. 'ik hoor niks' zegt ze wat bozer. 'sorry mama' ik kijk beschaamd naar de grond. ze draaid zich om en loop naar de huistelefoon. ik haal mn schouders op en loop weer naar puk. 'ben ik weer' zeg ik en plof naast haar neer. 'we gaan waarschijnlijk pizza eten want ik was nog niet begonnen met het eten zegmaar' leg ik uit. 'omg?! ik hou van pizza, dat is serrieus mijn lievelings eten!' zegt ze en wappert met haar handen. ik begin te lachen en ze kijkt me verbaasd aan. 'wat?' zegt ze beledigt. 'hoe je dat zei en met je armen' lach ik en probeer het na te doen. 'lol' is haar antwoord en er word aangebeld.