A/N: I'm very much sorry for the delay. Next chapters are complete too kaya dahil wala akong data nung past days. Shall I publish it all at once? There are still seven here. Hehe. Just tell meee!
----
Santina's POV
"So, nasabi mo na pala sa girls. That's nice." Nakangiting turan niya nung maopen-up ko yung pinag-usapan namin kagabi nina Leian.
Tumango ako. "Yup! Sorry, alam kong gusto mo silang isorpresa pero hindi ko lang kasi talaga napigilan yung sarili ko." I said.
"You don't need to be sorry, Babe. There's nothing wrong with that." He said.
"Thanks Babe."
Tumango lang siya. "But, nasabi mo na ba kina Tita? Dapat sa kanila mo muna sinabi. Alam ko namang botong-boto talaga sila sa akin para maging asawa mo." He said and winked at me.
"Ang hangin babe ah. Malay mo nagbago na yung isip nila." Natatawa kong asar sa kanya kaya sumimangot siya.
Mas lalo lang akong natawa at yinakap nalang siya.
"Joke lang eh, 'to naman. Of course they like you to be my husband. So, thank you for fulfilling their wish."
"You're welcome. Gusto rin naman kitang maging asawa eh. Woah, grabe ang sarap namang pakinggan nun. Asawa ko na si Santina Callista Esclito after the wedding next year."
Tumawa lang ako. He's really one great guy. Masaya ako na sa kanya ako bumagsak at na siya ang magiging asawa ko in the near future.
"About that, Babe. Hmm, gusto kasing tumulong nung girls sa preparations ng kasal natin. Pero gusto daw sana muna nilang mag-unwind bago simulan yun. Okay lang bang umuwi tayo ng Pinas?" Tanong ko.
Kinakabahan ako. Paano kung hindi siya pumayag? Alam ko naman yung insecurities niya eh. He's afraid of going back to the Philippines because of some personal issues. Kaya nga may hula na din ako na baka dito niya gustong maikasal kami.
"Hmm, kahit engaged tayo busy pa rin naman tayo sa trabaho natin Babe."
Sabi ko na eh. He's still afraid of going back there kaya hindi ko alam kung paano ba kami nakapunta dun nung third anniversary namin. Paano ko ba siya nadala doon?
Bakit ko siya dinala doon?
Ngumiti nalang ako sa kanya. Nakakaramdam ako ng kakaunting panghihinayang kasi pwede na sana naming makita ulit yung barkada pero mas gusto ko pa ring unahin yung safety niya at yung nararamdaman niya kesa sa akin. Lagi niyang sinisiguro na okay ako kaya ngayon gusto ko ding gawin yun para sa kanya.
"It's okay, Babe. Sasabihan ko nalang sila para----"
Hindi natapos yung sinasabi ko nung magsalita na siya agad.
"No, Babe. Hindi na kailangan. Pupunta tayo dun. We could take a leave. Magpagood shot nalang muna tayo sa bosses natin para payagan tayo." Nakangiti niyang turan sa akin.
Nag-alala agad ako sa kanya. He's doing this for me, AGAIN. Pero paano naman siya? Paano yung gusto niya? Paano yung kailangan niya?
