The Submissive Daughter

Chapter 8

Naghahanda na kami ni Aleli para sa dinner out namin with my boyfriend Alex. May 30 minutes pa kaming magpinsan to finalize ourself seeing in the mirror.

Pareho kaming napangiti sa mga sarili namin. Hindi sa pagmamayabang pero we really look beautiful sa mga ayos at suot namin kahit sobrang simple lang ang mga ito. Pareho naman kami ni Aleli na hindi mahilig sa mga magagarbong damit eh.

"Andyan na ang sundo niyo." Tita just entered the room to tell us Alex's presence. Then, I stared myself for the last time in the mirror.

"You look beautiful te..." Sabi pa ni Aleli, as always my number one fan.

"Thank you sa pambobola cuz." Natatawang sagot ko dito bago kami tuluyang lumabas para harapin si Alex.

Aalis na sana kami when my phone is vibrating. And when I'm going to look and about to answer the call,  Aleli just grab my hand and led me to Alex's arms. Kaya hindi ko nasagot ang tawag.

At inalalayan nga ako ni Alex sa paglalakad patungo sa kanyang sasakyan hanggang sa pagbuksan nito ako ng pinto sa passenger's seat.

"Thank you!" Halos pabulong na sabi ko sa kanya na naging dahilan ng pagngiti nito sa akin.

"You look so beautiful,  sweety." Anya bago bumalik sa driver's seat.

"Kuya, thank you sa pagsama sa akin kahit hindi naman dapat dahil maiistorbo ang date niyo ni ate."

He smiled at her. " It's ok, Aleli...saka hindi ka nakakaistorbo, ako nga ang dapat magpasalamat dahil kung hindi ka sumama, I'm pretty sure, hindi ko makakasama ngayon ang ate mo." He said while holding my hand and caressed it sincerely staring at me.

Now, I can't find any words to say but I'm super flattered. Kahit madalang lang kung magkita kami. At hindi niya ako palaging tinatawagan para kamustahin. I know, I'm always in his heart and mind.

And so obvious naman na ginagawa niya ang lahat mapatunayan lamang na mahal niya ako. At sinusubukan din niya ang best nito para maibigay ang oras niya sa akin.

Kahit minsan lamang sa isa o higit pang buwan.

"Kahapon pa ako tumatawag sa'yo but you're not answering your phone!" Galit na sabi ni mama sa akin.

Umagang-umaga nasesermunan na naman ako. Siguro nagsumbong na rin si tita kaya ganito ang galit niya. Anyway, sanay naman na ako.

Every morning, she called up just to check me. Or just messed up my day with her endless blah blah blah blah which annoys me to begin my good day ahead.

"I was with Alex yesterday ma, and I left my phone para sulitin namin ang oras na magkasama kami. And don't worry, Aleli was there too." Pahabol ko para matigil na siya sa kung anumang masasamang salita na lumabas na naman sa bibig nito. "Ma, bakit ka napatawag?" Pagkuwa'y tanong ko para maiba ang usapan.

"I want you to come home..."

"Why?"

"Your father needs you." I frowned as I heard my mom's saying.

"Needs me?" I repeatedly with full of sarcasm. "How badly papa needs me and he want me to come home? Ang pagkakaalam ko, ni hindi niya gustong makita kahit anino ko. For him, I'm a shame to our family." Sabi ko pa, totoo naman iyon.

"You better have your first or second trip now, let's just talk about how bad or good it is when you got home." She said as if she was sure that I'm going to get my ticket to go home.

"Ma, can't it wait?! I just wanna explore my life here. I want to work he..."

"You don't need to work!" She interrupted me. I know, my mom is already get mad. "How many times do we need to tell you that you don't need to work?"

"But ma..."

"No buts...just come home... Pack your things and grab the first trip now, Arrielle. Huwag ng matigas ang ulo!"

"Ok ma." Tanging nasabi ko as I bit my lower lips for disappointment and  to prevent my tears to fell.

"May problema ba ate?" Usisa ni Aleli. Napatango na lamang ako at napabuntong hininga.

Umayos ako ng pagkakaupo saka hinarap ang pinsan ko na nakatitig lamang sa akin. Marahil, naghihintay siya kung magsasabi ako o hindi kaya ganito na lamang siya kung makatingin.

"Si mama, " panimula ko bago muli akong huminga ng malalim para magpatuloy.

Napapatango naman siya habang nakikinig lamang sa sinasabi ko.

"Pwede ka namang hindi umuwi kung gugustuhin mo ate eh. Malayo ang maynila sa probinsiya. Hindi ka naman nila agad mapupuntahan dito." She said but she's wrong.

Parang hindi niya kilala ang parents ko. Kaya nila akong puntahan agad at kaladkarin na iuwi sa ayaw at sa gusto ko.

Or more worst than that pag nagmatigas ako.

Saka hindi ko rin matitiis si papa. If he badly needed me, then I'll go home. Anak pa rin naman niya ako.

Habang inaayos ang mga gamit ko, hindi naman tumitigil sa pag-iyak si Aleli. Hindi nito ako maiwan-iwan.

"Tumahan ka na, Lei..." Pang-aalo ko sa kanya. "Puntahan mo ako sa probinsiya, magbakasyon ka doon. Magkikita pa tayo..." Sabi ko habang yakap yakap ko siya.

"Matagal pa ate bago ako makapagbakasyon muli sa inyo. Alam mo na, hirap ng buhay."

Napailing na lamang ako sa sinabi niya.

"We can call each other, see each other. May vc na naman di ba?"

"Pero iba pa rin yong magkasama tayo. Saka, uuwi ka don, pahihirapan ka lang nila uli don. Sasaktan ka lang uli nila tita at tito pati mga kapatid mo. Idagdag mo pa yang bruhang si Alexa na puno ng insecurities sa katawan. Walang magtatanggol sayo don ate."

"Sshhh..."

"Ate..."

Nginitian ko siya, isang ngiti na magpapanatag sa kalooban ng aking pinsan.

"What I always told you?" Pagkuway tanong ko sa kanya.

"Hindi nagpapaapi ang mga magaganda. And beautiful always win." Aniya.

Mas nilawakan ko pa ang pagkakangiti ko para ipakita sa kanya na wala siyang dapat ipag-alala sa pag-uwi ko sa probinsiya namin.

"Ihahatid na kita sa terminal kung hindi na talaga kita mapipigilan te. Basta, bukas ang bahay para sa'yo." Tumango ako habang pinipilit kong magpakatatag.

Convincing myself that I'm stronger now to face them all. And not to let them hurt me again.