Na dłużej niż na zawsze - Natalia i Kuba

Rozdział 11

Po kolacji wyszłam by zaczerpnąć świeżego powietrza. Stanęłam przy krawędzi pomostu i patrzyłam w jeden punkt przed siebie. Po chwili zauważyłam obok siebie Kubę

- Podoba Ci się tu? - spytał, patrząc na mnie

- Tak. Tu jest przepięknie - powiedziałam, patrząc na niego

- Natalia, domyślam się, że ciężko Ci teraz - spojrzał na mnie

- Nawet nie wiesz jak bardzo. Norbert jest...znaczy był jedyną osobą, którą miałam z całej rodziny - powiedziałam, siadając na pomoście

- Nie masz jeszcze kogoś kto mógłby cię wspierać? - spytał, patrząc na mnie

- Nie. Zostałam sama - oparłam głowę o jego ramię i zaczęłam płakać

- Spokojnie. Wszystko się ułoży - objął mnie ramieniem

Kilka minut siedzieliśmy w ciszy. Ciszę przerwał Kuba

- Chodźmy do środka. Chłodno jest - poszliśmy do domu

Było późno, więc poszliśmy spać. Następnego dnia wyszliśmy z Kacprem i Olę na spacer

- Tylko dzieci nie można się oddalać. Bądźcie blisko - wytłumaczyła Agnieszka

Po kilku minutach zauważyłam, że Ola biegnie w głąb lasu. Od razu za nią pobiegłam. Złapałam ją

- A Olcia nie słyszała co mama mówiła o oddalaniu się? - spytałam Olę

Odprowadziłam Olę do Agnieszki. Miałam jakieś dziwne przeczucie, że ktoś nas obserwuje, ale nie chciałam nikogo martwić

- Natalia, widziałaś? - spytała Agnieszka

- Co? - spytałam

- Tam w krzakach coś się rusza - rzuciła Agnieszka

- Agnieszka, zabierz dzieci do domu, a ja sprawdzę - zaproponowałam, co ona zrobiła

Poszłam w stronę krzaków gdzie Agnieszka widziała owy ruch, ale nikogo nie było. Pomyślałam :,, Pewnie jakieś zwierzę" i wróciłam do domu. Nie było Kuby, bo został pilnie wezwany na komendę, a Agnieszka do pracy. Więc byliśmy sami z Olkiem

- Dzieciaki, po tym całym dniu padły jak muchy. Kacper to nawet kolacji nie chciał zjeść, taki był zmęczony. Olek... - nie otrzymałam odpowiedzi

Poszłam do jadalni by zobaczyć dlaczego Olek nie odpowiada. Widok osoby, którą zobaczyłam przyprawił mnie o ciarki. Zobaczyłam...