Louis pov
Pas als ik (na 2 dagen door de stad struinen) op mijn bankrekening kijk schrik ik een beetje. Ik zal hier echt een baan moeten gaan zoeken. You see, een flatje kan ik echt niet betalen maar dit hotel moet ik wel kunnen blijven betalen. Ik pak mijn laptop uit de kast waarin ik hem twee dagen geleden in heb gestopt. Meteen surf ik op het internet. Ik type in het zoekbalkje: Baan gezocht. Meteen krijg ik in de buurt allemaal banen. Ik heb werkelijk geen idee waar ik goed in zou passen. Gelukkig staan er bij een hoop lijsten die ik in kan vullen om te zien of ze bij me passen. Als bij 10 banen de test positief uitvalt kijk ik naar de opties. 2 vallen af door de tijden. Dan kijk ik naar de rest. Het bevalt me toch niet helemaal. Dan zie ik een bedrijf dat heet we care about you. En het is een bedrijf waarin ze mensen met een depressie of eetstoornis helpen. Ze zoeken mensen die alles gaan bijhouden en af en toe ook praten met de patiënten. Dat klinkt in ieder geval al goed. En het past ook prima bij alles wat ik wilde toen ik op school een vakkenpakket koos. In het formulier met de vraag voor medewerkers staat het volgende.
Ben jij boven de 20 jaar en goed in het helpen van mensen en organisatie dan ben jij perfect voor deze baan en precies wat we zoeken. Tijdens de stage krijg je wel maar 3/4 van uw salaris maar daarna krijgt u en precies het juiste bedrag en er zijn kansen voor u om u zelf op te werken. Over de werktijden word nog gediscussieerd dat krijgt u bij het intake gesprek te horen. Stuur bij het Email adres hieronder een brief naar ons om je ervoor aan te melden.
Klinkt goed. Ik klik op het adres en vul het formulier in.
Naam: Louis Tomlinson
Leeftijd: 24
Geboortedatum: 24/12/94
Geboortestad: Doncaster.
Dan komt er nog zo'n vraag waarom ze me zouden uitnodigen voor het intake gesprek en ik vul in dat ik hier voor gestudeerd heb en heel graag zo'n baan wil. Ik zucht en verstuur dan de mail. Ik hoop zo graag dat ze me uitnodigen en dat ik word aangenomen. Ik besluit maar wat te gaan drinken. Ik pak mijn jas en trek mijn Vans aan en loop naar buiten. Even later stap ik een starbucks in. Ik bestel een latte en ga vervolgens zitten. Ik pak mijn telefoon en zie dat ik appjes heb. Ik heb ook niet meer gekeken sinds gisteravond.
Niall: Hey, al iets van Harry gezien/ gehoord?
Emma: Rustig Ni, hij is er pas 2 dagen.
Niall: Owh ja...
Ik grinnik. Ook heb ik een appje van Anne. Ik snap niet dat ze me nog steunt nadat ik haar zoon zo'n beetje gebroken heb!
Anne: Hallo Louis. Ik hoop voor je dat je snel een glimp van Harry opvangt. Als je dat doet. Laat het me dan zo snel mogelijk weten. Ik heb al een tijdje niets van hem gehoord. En geloof me. Hij zal misschien niet staan te juichen als hij je ziet maar het is niet super lastig voor jou om (weer) in zijn hart te komen. We love you. Anne.
Ik glimlach.
Als ik weer in het hotel ben en mijn mail open spring ik een gat in de lucht. Ze hebben mijn aanvraag positief beantwoord. Morgen ben ik gevraagd op het gesprek te komen. Omg ik ben nu al super zenuwachtig daarvoor. Ik kijk in mijn kast en pak mijn netste kleren vervolgens pak ik mijn telefoon en zet meer dan 8 alarmen. Als ik morgen te laat kom heb ik een groot probleem. Ik kijk als ik in bed lig nog een keer of ik berichten, nee dus. Natuurlijk wachten ze thuis allemaal op informatie maar die kan ik ze nu nog niet geven en dat lijken ze wel te begrijpen. Weet je, het is best ironisch. We zijn bij elkaar gekomen en hebben elkaar ontmoet zonder dat we dat wilden. Ik haatte hem, schold hem uit, deed hem pijn omdat hij gay was en alles. En nu? Nu loop ik hem achterna. Met een enorm schuldgevoel en nog steeds sterk verliefd. Ik moet er niet aan denken dat hij een ander heeft. En zo niet, dan nog! Misschien is hij in de 4 jaar hier wel totaal veranderd. Ik zou niet weten wat ik zou moeten doen als ik hem echt zag! Nou ja. Ik heb nu ook een belangrijk ding om zenuwachtig over te zijn. Mijn sollicitatie gesprek!
Zodoende dat ik de volgende dag trillend opsta, mezelf aankleed (net dus) mijn tas pak en wegga. Ik zit zenuwachtig in de metro, loop zenuwachtig het gebouw binnen en naar de receptie. Het is een groot gebouw moet ik toegeven. 'Kan ik u helpen?' De vrouw achter de balie kijkt me vriendelijk uit. 'Hallo, ik ben Louis Tomlinson en ko-' 'voor het sollicitatie gesprek' onderbreekt ze me kijkend op haar beeldscherm waar ze blijkbaar razendsnel mijn afspraak heeft opgezocht. Verbaasd knik ik. 'Mooi,' dan draait ze zich naar achter naar de ruimte achter de receptie. 'Margot, loop jij even mee?' Er komt een meisje van ongeveer mijn leeftijd uit de ruimte gelopen. Ze is een beetje mollig, draagt geen make-up maar heeft wel een aardig gezicht. 'Natuurlijk,' en dan tegen mij 'kom maar mee.' Ik loop achter haar aan. Bij een deur op de 2e verdieping stopt ze. Er staat Mark Volding, onderdirecteur op. 'We zijn er, ik wacht wel!' Ze klopt op de deur, er klinkt 'binnen' en ze glimlacht. 'Meneer, Louis Tomlinson is er!' Dan laat ze me binnen en doet de deur dicht.
Ik loop naar de man toe en geef hem een hand. 'Louis' 'Mark' dan ga ik zitten. 'Dus Louis, je hebt gezegd waarom je deze baan zou willen. Dat klonk uiteraard veelbelovend. Waarom zouden we hem aan jou geven?' Adem in, en uit. 'Ik heb ervaring, zeg maar. Privé. Mijn...' even aarzel ik. Ex vriendje klinkt zo, slecht! 'Stiefbroertje heeft een tijd te kampen gehad met depressie.' 'Aha, vertel.' 'Hij werd gepest en dat leverde hem dat op. Hij sneed zichzelf en kreeg,' ik aarzel weer even. 'Zelfmoord neigingen,' maakt hij mijn zin af. 'Dat is normaal in zo'n tijd.' Ik knik. 'Hij deed het ook bijna. Gelukkig, hebben wij hem kunnen helpen. De pesters zijn aangepakt en toen werd het beter.' De man fronst zijn wenkbrauwen. 'Meestal niet zomaar. Wat gebeurde er? Ging hij naar een kliniek?' Ik schud mijn hoofd. 'Hij werd verliefd! En kreeg een relatie. Dat maakte dat hij de wereld rooskleuriger inzag.' Hij man glimlacht. 'Ik begrijp dat je in die tijd inderdaad veel ervaringen heb opgedaan. Maar, hoe zit het met de administratieve kant van de baan?' 'Nou, ik heb ervoor geleerd op school omdat ik wist dat ik er iets mee zou willen doen. Ik heb een officieel diploma maar die ligt thuis in Engeland. Ik heb wel een foto!' De man glimlacht en schud zijn hoofd. 'Die is niet nodig. Je bent aangenomen!' 'Echt waar? Ik bedoel. Dankuwel.' De man lacht. 'Morgen moet je om 9 uur hier zijn. Dan brengen we je naar de juiste persoon die je alles uitlegt en je je rooster geeft, alsof je nieuw op school bent.' Hij moest eens weten.
Die avond vertel ik mijn vrienden en familie heel enthousiast het nieuws. Ze zijn blij voor me, gelukkig! Ik hoop in ieder geval dat ik de baan goed ga doen en niet al na een week ontslagen word. Dus sta ik de volgende dag op en ga weer zenuwachtig naar mijn werk waar Margot weer op me wacht. 'Ik moet je naar de bedrijfsleider brengen.' Glimlacht ze. 'Hij gaat over jouw baan en die van vele anderen.' Ik knik. 'Best apart dat Hij hier werkt want, hoe zeg ik dat? Hij is een totaal emotieloos persoon. Zo komt hij in ieder geval over!' Ik glimlach ook maar word toch ook een beetje bang. 'Zeg Margot heb jij een relatie?' Geen idee waarom ik dat vroeg want, ik hoef niets met haar. Ze knikt vrolijk. 'Ik ben blij voor je.' Zeg ik. 'Hoezo?' 'Ik heb die van mij totaal verpest. En nu hoop ik dat anderen wel gelukkig zijn.' 'Jij past echt bij deze baan. Maar ja, ik en mijn vriendin zijn erg gelukkig.' Ik glimlach nog erger als ze "vriendin" zegt. We stoppen voor een deur en Margot klopt weer. Op deze deur staat geen naam alleen "Bedrijfsleider" niemand zegt iets terug maar dat lijkt Margot niets uit te maken. 'Ga maar.' Zegt ze gebiedend. Dus open ik de deur.
