Michael pov
'Niall, kan ik even met je praten?' Vraag ik, hij knikt. 'Luister, de pizza koerier van gisteren was... Luke.' 'Wat?' Op Nialls gezicht is een mengeling van ongeloof en angst te zien. 'En hij zei dat ik vanavond naar het huisje in het bos moet.' Niall schud zijn hoofd. 'Nee Michael, je gaat niet. Hij is-' 'gevaarlijk? Ik weet het. Maar ik ben bang dat als ik niet ga hij jullie iets aandoet.' Niall zucht en bijt op z'n lip. 'Ik wil niet dat je gaat Michael. Je weet zelf wat hij gedaan heeft! Hij zat niet voor niets in de gevangenis!' Ik rol met mijn ogen. 'Ja, ik was erbij, weet je.' Het is even stil. 'Je gaat niet.' O, ik ga zeker!
Louis pov
'Omg Louis, je bent zo'n klein kind!' Roept Harry geïrriteerd. Ik ren rond met zijn telefoon die hij blijkbaar ergens voor nodig heeft. 'Klopt!' 'Geef me mijn telefoon!' 'Alleen als je meegaat naar de club vanavond!' Ja dat klopt. Ik wil uitgaan vanavond. Met Harry. Nu moet ik hem nog over zien te halen. 'Nee Louis. Dat is niets voor mij.' 'Voor mij eigenlijk ook niet meer. Maar ik heb er nu zin in. Je moet mee! Please. Harry?' Maar hij schud zijn hoofd. Dan loopt hij naar me toe. 'Louis,' hij kijkt recht in mijn ogen. Mag ik weg? Voordat ik iets stoms doe. 'Geef me mijn telefoon.' Zijn groene ogen staren in mijn blauwe. Mijn knieën trillen. 'Hier.' Mompel ik verslagen en geef hem zijn telefoon. 'Good boy.' Harry loopt weer bij me weg. Godver. Hij weet dat wat hij doet werkt. Hij weet het zo verschrikkelijk goed! Vroeger was dit precies omgekeerd. En ik vond het toch fijner om hem zo verlegen te zien worden. Ik zucht en loop terug naar mijn kamer.
'Harry! Harry!' Ik zucht geïrriteerd. 'Ha-' 'rustig daar ben ik al. Wat is er aan de hand?' Ik mompel gegeneerd. 'Ik kan niet bij de bovenste plank.' Ik ging eten maken vanavond. Maar ja, als ik dan niet bij de spullen kan. Harry kijkt me geamuseerd aan. 'So little...' 'ja dat weet ik ook wel. Kan jij even wat kruiden voor me pakken?' 'Wat is het toverwoord Louis?' Ughhh. Ik probeer Harry's methode uit. Ik ga héél dicht op hem staan en breng mijn gezicht ook heel dicht bij dat van hem. 'Laat me het niet herhalen harold.' Harry bijt op zijn onderlip en knikt. Hij lijkt een beetje van slag.
Harry pov
Louis loopt langzaam naar me toe. Wat doet hij nu? Hij brengt zijn gezicht heel dicht bij dat van mij. 'Laat me het niet herhalen Harold.' Ik voel zijn adem op mijn lippen en huiver. Gelukkig kon hij dat niet zien. 'Een beetje verbijsterd knik ik. Louis trekt weg en ik loop naar de kastjes en pak de spullen eruit die hij nodig heeft. Dan loop ik snel naar mijn kamer en doe de deur op slot. Langzaam laat ik me op mijn bed zakken, er staan tranen in mijn ogen. Waarom? Ik voelde net dingen ik niet (meer) hoor te voelen! Die ik niet wil voelen! Hoe kan ik mezelf beheersen als hij zo doet? Zo, hot...
Michael pov
Trillend sta ik met mijn fiets aan de rand van het bos. Het is precies half 8. Ik durf niet. Is dit ook slim (nee) gaat er misschien iets fout (ja). Toch zet ik mijn fiets weg en stap het bos in. jaren ben ik hier niet meer geweest. En dat hoefde ook echt niet voor mij. Ik haal een hand door mijn haar. Dan zie ik in de verte het huisje opdoemen en sta ik stil. Wat gaat er met me gebeuren? Ik heb ze (soort van) verraden. Ben nooit meer bij ze langs geweest. We hebben niet meer gepraat. Straks is niet alleen Luke daar maar zijn Calum en Ashton er ook en maken ze me kapot. Toch loop ik naar het huisje. Ik ben misschien nog wel banger voor de consequenties als Ik niet ga. Zachtjes klop ik op de deur. Er word geen antwoord gegeven dus open ik hem maar gewoon. Het is donker. Voordat ik "Luke" kan zeggen hoor ik achter me: 'goed dat je bent gekomen.' Verschrikt draai ik me om. Luke grijnst naar me. 'Laten we even, bijpraten.' Hij draait zich om en begint te lopen. Aarzelend volg ik hem. op een gegeven moment gaat hij midden in het gras zitten en staart voor zich uit. 'Dus. Michael. Hoe gaat het nu met je?' 'P-prima.'stotter ik. 'M-met jou?' Hij glimlacht. 'Nu ook, prima.' Oké.... dan kijkt hij naar de grond. 'Enne, hoe gaat het met Larry?' Ik zucht. 'Harry. Hij is... volgens Louis een soort kil gedaante zonder hart geworden.' Luke zucht. 'Ik had Eleanor moeten tegenhouden. Met alles. Ze verpestte een relatie, ze hitste mij en jullie op om een arme jongen te ontvoeren. Wat dacht ik?' Ik zeg niets. 'Misschien was het zelfs goed dat je ons aangaf Michael.' Ik schud mijn hoofd. 'Ik heb jullie niet verraden maar was dat inderdaad wel van plan. En, daar voel ik me nog steeds slecht voor. Ik liet mijn beste vrienden in de steek en zocht ze niet eens op. Hoe laag ben je dan?!' Ik sta op en loop weg. Luke komt achter me aan. 'Misschien was het ook iets anders?' 'Ik-ik. Ik kon het niet meer aan. Ik kon het niet aanzien dat jullie zo het slechte pad opgingen, ik kon Harry's pijn niet langer aanzien of Louis' verdriet.' 'Snap ik. Aangezien je Harry leuk vind, vond.' 'Ik denk niet dat ik hem ooit echt leuk gevonden heb. Eht was denk ik meer een mengeling van medeleven en het idee: hij is knap.' Luke grinnikt. 'Dat moet ik je nageven.' 'Waar woon je eigenlijk?' 'Ik heb een klein appartementje. Ik verdien wat geld maar mijn ouders financieren ook veel. Ik denk dat ze toch spijt hadden dat ze zich nooit echt met Eleanor en mij hadden bemoeit.' We zwijgen weer. 'Weet je, ik durfde hier bijna niet heen te gaan.' Zeg ik dan zacht. 'Waarom niet?' 'Angst.' Het is eng om een vriend die je jaren geleden hebt verraden opeens tegen te komen. Zou jij dan noet denken dat je gehaat bent en in elkaar geslagen gaat worden?' 'There you have a point.' Het is weer een tijdje stil. Maar niet ongemakkelijk. We denken beiden aan dingen. 'En Calum en Ashton?' Luke grijnst. 'Die? Die zijn ergens anders in Engeland gaan wonen. Blijkbaar hadden die twee al lang gevoelens voor elkaar want ze zijn een stel.' 'Echt? Wat leuk!' We lopen weer verder. 'Heb jij al weer een relatie Luke?' Hij schud zijn hoofd. Gelukkig!
Ik ga iets vertellen wat raar klintk maar, ik heb al jaren een crush op hem. Dat ging een beetje weg toen met Harry maar is daarna weer volop teruggekomen. Ik heb het hem nooit verteld en durf dat ook niet.
'Ben je wel, verliefd?' Luke grijnst en krijgt lichtjes in zijn ogen. 'Jazeker. Al jaren.' Fuck. Weg tranen. Weg! 'Wat leuk.' Pers ik er ongemeend uit. 'Op wie?' Ik wil het niet eens weten! Ik wil niet eens weten op wie hij verliefd is. Dat doet alleen maar pijn! Luke zet een stap dichterbij. Ik ga een stap naar achter. Dan doet hij het weer en ik ook. 'Wil je Dat echt weten, Michael?' Ik knik aarzelend. Ik word toch weer een beetje bang van zijn blik en zijn bewegingen. Weer doet hij het en ik dus ook. Tot ik opeens een boom achter me voel. Sinds wanneer staat die daar!? 'L-luke,' mompel ik. 'Wie is het?' Hij komt weer een stap dichterbij en ik druk mezelf tegen de boom aan. Nu komt het. Nu word ik in elkaar geramd. Let maar op. Hij grijnst, gosh hij is knap. Zijn ogen dwalen langs mijn gezicht blijven extra lang bij mijn lippen hangen en staren dan weer recht in mijn ogen. 'Alsof jij dat niet zou weten, Michael...' dan pakt hij zachtjes maar toch een beetje ruw mijn kin vast en zoent me.
Verstijft sta ik daar. Tot zijn lippen bewegen. Ik zoen mee. De vlinders in mijn buik houden een vreugde dansje. Hij legt zijn handen op mijn heupen en ik die van mij in zijn nek en haar. We stoppen als we adem te kort krijgen. 'M-mij? J-je vind m-mij leuk?' Hij knikt grijnzend. Zijn lippen zijn opgezwollen. 'Wie anders?' Ik word rood en haal mijn schouders op. 'Ik dacht, nou ja, gewoon, dat eh.' Hakkel ik. Luke legt zijn wijsvinger op mijn lippen. 'Now shut up. And let me do it again!' En weer voel ik zijn lippen...
Luke in dit verhaal:
