Louis pov
Die avond krijg ik een mail dat ik 4 dagen per week Maandag tot Donderdag aanwezig moet zijn van 9 tot 5. Dagen en tijden waar ik me prima in kan vinden. Nu is het dus Dinsdag avond. Morgen maak ik kennis met de patiënten die daar zitten. Ik heb wel alvast een paar dossiers gelezen en met sommigen ben ik nog bezig. Er zitten best wel heftige verhalen tussen. 2 sprongen er echt uit.
Naam: Emmy
Leeftijd: 16
(Dan wat saaie informatie)
Leefstatus: 1 jaar in de kliniek, thuiswonend voor de rest.
Waarom in de kliniek: werd gepest en uitgescholden door veel mensen om haar heen (zelfs door familie) en daardoor kreeg ze anorexia en depressie.
Status: genezen Anorexia. Zit nog in de kliniek voor het genezen van de depressie.
Naam: Killian
Leeftijd: 17
(Dezelfde saaie informatie)
Leefstatus: kliniek, uit huis gezet.
Waarom in de kliniek: gepest op school en uit huis gezet (door gelovige ouders) omdat hij Homo is. Depressie en schaamte
Status: Depressie is redelijk over.
Best heftig toch? Ik bedoel, ik ben ook gay. Maar niet uit huis gezet. Ik heb wel mensen gepest, grootste fout in mijn leven. Het voelt alsof ik nu al persoonlijk bij deze mensen hoor. Gek is dat. Verder kreeg ik nog dossiers van 8 anderen. Gelukkig zijn er net voor mijn komst veel mensen als "genezen" verklaart en zij mochten naar huis. De personen die er nu nog zitten, zitten er ook al een tijdje. Ik wrijf vermoeid in mijn ogen. De confrontatie met Harry en het lezen van de zielige verhalen van de 10 patiënten hebben me echt uitgeput. Omdat ik morgen echt 100% wil zijn ga ik veel vroeger slapen dan ik anders gedaan zou hebben. Ik leg de map bij mijn tas, ga in bed liggen en val meteen weg.
Nieuwsgierig loop ik de volgende dag (weer samen met Margot) naar de samenkomingsplek van de patienten. 'Ik heb het even gevraagd,' begint ze. 'En blijkbaar hebben ze mij aangesteld om je de eerste dagen overal heen te leiden. Dus je zal me nog wel vaker tegenkomen.' 'Wat erg' grinnik ik. Ik mag Margot heel erg, en we kennen elkaar pas 2 dagen! 'Ken jij de patiënten?' Vraag ik aan haar. 'Niet allemaal,' ze drukt op het knopje van de lift, rolt met haar ogen omdat hij het niet doet ('weer niet, rotding!') En wenkt me om mee te lopen naar de trap. 'Mila ken ik wel persoonlijk. En nog 2 anderen.' Mila, die heb ik gisteravond ook gelezen. Als ik het me goed herinner was zij bijna genezen. 'Zij leek me heel aardig,' Margot knikt heftig. 'Ze was ook bijna genezen. Toch?' 'God, gelukkig wel. We missen haar thuis.' Ze begint te lachen om mijn verbaasde blik. 'Mila is mijn zusje. Ik woon niet meer thuis maar kom daar nig wel vaak en dan is het een gemis. Omdat zij hierheen moest heb ik een baan gevonden hier. Het was niet een heel erge vorm van Anorexia die ze had, ze zat nog maar in het beginstadium toen we het opmerkten, maar toch moest ze gaan. Ze zit hier nu ongeveer één half jaar.' 'Heftig als dat bij je zusje van 15 gebeurd.' Ze knikt. 'Het feit dat ze zelf graag naar de kliniek wilde gaan om beter te worden maakte wel al veel dingen beter. Ha! We zijn er al.' We horen gelach en gepraat vanbinnen komen. In zo'n kliniek zou ik juist een doodse stilte verwachten. Margot opent de deur. 'Hallo iedereen!' Zegt ze vrolijk. Waarna ze vrolijk word terug begroet, door de meesten dan. Één meisje snelt zich naar voren en geeft haar een knuffel. Dat is Mila, stel ik meteen vast. 'Jullie weten wat je moet doen.' Lacht ze. Iedereen gaat in een soort kring zitten. Het is duidelijk dat ze Margot echt mogen. 'Hey, ik ben Louis Tomlinson, een nieuwe begeleider hier!' Zeg ik als iedereen mij aankijkt. Margot is aan de andere kant van de kamer gaan zitten. 'Namenrondje?' Ik kijk naar Mila en knik glimlachend. Meteen begint ze. 'Ik ben Mila!' Dan gaan we door. Susan, Lucy, Peter, Killian, Emmy, Cora, Henry, Martin en Gale.
'Als je een vraag hebt stel hem maar.' Zeg ik gebiedend. Dit waren de vragen die ik kreeg en de antwoorden die ik gaf:
1: hoe oud ben je? 24
2: heb je eeb relatie? Het is nogal ingewikkeld. Maar, nee.
3: op welke geslacht val je? Ik ben homo.
Bij die vraag keken een paar wat vrolijker. Duidelijk blij dat een begeleider hen snapt.
4: hobby? Zingen.
5: favoriete serie? La casa de papel.
Toen stak Cora haar hand op. Toen ik knikte van 'zeg het maar' keek ze me vuil aan. 'En wat maakt jou denken dat je ons kan helpen?' Ik grijns. Ik ken dit soort tieners. Ik was er zelf een. Ze proberen stoer te lijken om de aandacht van hun zwakke punten af te leiden. Je moet gewoonmet gelijke munt terugbetalen bij dit soort tieners. Karma helpt vaak, bij mij in ieder geval wel. 'Ervaring. En ik ben goed in het inschatten van mensen.' Ze snuift smalend. 'Jij bijvoorbeeld. Wil niet je zwakke punten of gevoelens prijsgeven. Daardoor word je gehaat op den duur en zie je van iedereen alleen de slechte kant.' Ze kijkt me stomverbaasd aan. 'Ik was zelf ook zo vroeger. Tot ik verliefd werd op mijn oude vriendje. Ook hij had depressie, zodoende mijn ervaring.' Ze rolt met haar ogen maar zegt niets meer. 'Is er iets wat jullie willen delen?' Vraag ik. Emmy steekt aarzelend haar hand op. 'Mijn broer was ook zo. Pas toen ik hierheen moest begon hij op vreemde wijze zijn daden in te zien. Nu is hij helemaal veranderd. Hoe kan dat?' 'Een grote gebeurtenis kan ervoor zorgen dat je gaat nadenken over het leven, en dan vooral je eigen. Dan kan het ook wel eens voorkomen dat je je fouten gaat inzien.' 'Klinkt logisch!' Mengt Mila zich er weer in. Dan steekt Killian zijn hand op. 'Meneer, Tomlinson?' 'Louis hoor' glimlach ik. Hij knikt. 'Kan ik dadelijk even met u alleen praten?' 'Natuurlijk.' Dan staat Margot weer op. 'Gaan jullie hier maar even wat doen. Als zij klaar zijn met hun privé gesprek gaan we over opp het normale Woensdag programma.' Iedereen gaat gehoorzaam iets doen en ik en Killian lopen naar een klein kamertje aan de zijkant van de ruimte.
'Ja, waar wilde je het over hebben?' Hij schraapt zijn keel. 'Hoe heeft u het geaccepteerd dat u homo bent?' Ik glimlach. 'Geloof me, dat ging heel moeilijk. Eerst wilde ik het niet geloven en probeerde ik het te verbergendoor homo's te pesten. Vooral mijn oude vriend. Pas toen hij zichzelf iets aandeed kwam het inzicht. Toen ben ik eraan gaan werken. Mijn ouders respecteerden het en de andere vrote pesters, mijn vrienden, bleken ook gay. Toen ging het steeds makkelijker. Maar pas toen mijn zusjes kwamen en er ook geen problemen mee hadden kwam ik tot de conclusie dat het me niet meer boeide. Er zijn belangrijkere dingen op de wereld dan het geslacht waarop je valt.' Hij luistert aandachtig en slaat dan zijn ogen neer. 'Het probleem is. Mijn ouders zijn inmens gelovig, ik niet, en homo's gaan tegen de bijbel in dus moest ik weg.' Ik zucht, wat een klote situatie. 'Ik snap het niet. Ik ben toch hun zoon?' Verdrietig kijkt hij me aan. 'Het heeft ze vast pijn aan hun hart gedaan. Als je zo erg gelovig bent gaat de liefde naar de mensen om je heen deels ook over god. Als je vader niet in god zou geloven zouje moeder hem niet getrouwd hebben.' Hij zucht. 'Het ergste, vind ik, is dat ze er voor hebben gezorgd dat ik me schaam. Je weet wel, om mezelf te zijn.' Ik schud heftig mijn hoofd. 'Doe dat nooit. Ze zijn het niet waard!' Hij glimlacht brak. 'Ik ga maar eens terug. Bedankt!'
Harry pov
'Ja die nieuwe, omg hij is echt knap!' Ik loop langs de kamer waar de werknemers pauzeren. Een paar meisjes van mijn leeftijd die hier werken praten, over Louis. 'Haal je maar niets in je hoofd.' Snauwt een meisjesstem naar de anderen. Ik gluur even om het hoekje. Het meisje dat het laatst praatte is een patiënte. Ze heet Cora volgensmij. 'Wat?' Vraagt een ander bitchie. 'Hij is gay.' Lacht ze. 'Zucht, weer zo'n Faggot over de vloer. Echt alle knappe mannen zijn gay!' Ik word vreselijk geïrriteerd als ze Faggot zegt. 'Dan moet Meneer Styles het ook zijn.' Giechelt een ander. Wtf? Ja oke ze hebben gelijk. Wacht, ben ik knap? Ik denk met pijn in mijn hart terug aan de momenten dat Louis dat tegen me zei. Maar hij loog over alles dus ook daarover waarschijnlijk. Alle meisjes lachen nu. Ik loop maar weer snel door. 'Iedereen is echt heel aardig!' Shit! Dat is Louis. En inderdaad het zijn Louis en Margot. Ik ga maar snel de mannen WC in. 'Enne...' begint Margot. 'Heb je al met hem gepraat?' Louis zucht. 'Nee, hij haat me. En terecht.' Hij zegt nog iets dat ik niet versta. Haat ik hem? Nee! Ja! Waarom is dit nou toch zo moeilijk??
