Harry pov
Met een grijns op m'n gezicht, die maar niet weg wilt gaan, lopen Louis en ik terug naar huis. 'Hazz, wil je het ze vertellen?' Ik denk even na. Maar knik dan. 'Ja, dat is beter dan als ze er zelf achter moeten komen i guess. Daarbij, heb ik er helemaal geen problemen mee. Je zusjes vinden ons volgensmij ook wel een leuk stel.' Hij rolt zijn ogen. 'Je wilt niet weten, lottie heeft al zo vaak tegen me gezegd dat we weer een stel moeten worden.' Ik kijk verbaasd. 'We zijn hier pas net?' Hij glimlacht. 'Al voordat ik je ging zoeken silly.' O ja, ik word een beetje rood. 'Ik kan niet blijer zijn dan dat ik nu ben!' Zeg ik vrolijk. 'Dat weet ik nog zo net niet Styles!' Lacht hij vrolijk terug. 'Ik ben serieus!' Hij knikt. Als we de straat in lopen naar ons huis horen we opeens iemand gillen. 'Zie je! Ze zijn weer samen. Told you!' Verschrikt kijken we op. Lottie, Phoebe, Fizzy en Daisy staan in de voortuin van het huis en kijken ons grijnzend aan. Ik word meteen knalrood. 'Hoe?' Vraagt Louis verbaasd. Lottie wijst naar onze handen, die nog steeds in elkaar zitten. 'Daarbij gingen jullie samen ergens heen, en zitten jullie beiden met een rood hoofd en een vreselijk stomme, verliefde grijns op jullie gezichten!' Louis rolt zijn ogen. 'We zijn blij voor jullie!' Zegt/roept Daisy verontwaardigd. 'Laten we maar naar binnen gaan. Dan kunnen jullie het goede nieuws ook aan onze ouders vertellen!' Dan rennen ze alle 4 naar binnen. 'Wat hebben we toch veel privacy!' Zegt Louis sarcastisch. 'Nou, ik ben blij dat ze zo enthousiast zijn!' Zeg ik vrolijk terug. 'Ja ja, dat wel maar. Zó erg?' Ik lach. 'Had je ze maar wat manieren aan moeten leren Tomlinson!'
Als we de kamer in komen lopen zitten Louis' vader en Anne al grijnzend in de kamer. 'En?' 'Wisten jullie hier allemaal al van ofzo!' Oké, nu ben ik wél geïrriteerd. Ze schud haar hoofd. 'Maar het was zeker wel erg duidelijk dat er alweer of nog steeds iets was. En aangezien jullie samen iets gingen doen dacht ik van: nu gaat het gebeuren.' Ik bloos. 'Mam?' Ze knikt. Het lijkt wel of de rest weet dat ik even alleen met m'n moeder wil praten want ze vertrekken opeens allemaal. Louis drukt nog snel een kus op m'n wang en vertrekt dan naar boven. 'Wat is er?' 'Uhm. Vind je het niet allemaal een beetje snel gaan?' Ze trekt verbaasd een wenkbrauw op. 'Waarom zou ik dat vinden?' Ik haal mijn schouders op. 'Al dat gedoe. Ik vertrek. Louis komt en meteen ben ik weer met hem samen!' Ze glimlacht. 'Harry, je moet begrijpen dat Louis in een moeilijk dilemma zat. hij heeft gekozen voor een optie die, op lange termijn, de minste schade aan zou richten. Al die tijd hield hij nog van je en jij van hem. Iets wat jullie beiden uiteindelijk niet konden wegstoppen toen jullie weer samen waren. Jullie zijn voor elkaar gemaakt Hazz. Daarom lukt jullie relatie.' 'Bedankt mam.' Haar wijze woorden hebben me laten inzien dat het goed is zo.
Louis pov
Luke: Louis. Ik heb ergens je hulp bij nodig. Geen paniek, ik zal je nergens toe dwingen het is gewoon, ik heb je advies nodig. Alsjeblieft?
Wat heeft hij nu weer gedaan? Nee stop Louis. Misschien gaat dit wel over iets heel anders. Je moet echt stoppen met meteen zo slecht denken over Luke. Daarom stuur ik terug:
Louis: Yeah sure. Wanneer? Waar gaat het over?
Luke: Vriendjes problemen...
Zie je wel
Louis: Kan je dan niet beter bij Harry terecht?
Het duurt even voordat hij iets terugstuurt.
Luke: Misschien, maar ik denk dat Harry me nog steeds niet helemaal vertrouwd. En daarbij, jij weet goed hoe je met problemen moet omgaan.
Tegenwerken heeft duidelijk geen zin.
Louis: Ik kom eraan.
'Het is gewoon, ik heb de hele tijd het gevoel dat ik niet goed genoeg ben. Snap je? Jaren geleden heb ik Michael zo'n beetje gedwongen met mijn plannen mee te doen en nu weet ik niet eens hoe ik een goed vriendje moet zijn! en hij zegt wel dat hij van me houdt en al die dingen. Maar, ik heb de hele tijd het idee dat dat niet de waarheid is.' Ik knik. Die problemen had ik jaren geleden ook. 'Luke. Michael kan echt zijn mannetje wel staan! En als hij ergens mee zit vertelt hij het en liegen doet hij niet. Maar waar is je zelfvertrouwen gebleven?' Hij grijnst lichtjes. 'Liefde doet rare dingen.' Mompelt hij. 'Ja, dat weet ik maar al te goed. Anyway, wat ik wil zeggen. Wees niet bang om liefde te accepteren die je word gegeven!' 'Thanks Louis. Dat had ik nodig.' Ik blijf nog een uur of 2 en ga dan weer naar huis.
Guys, ik loop echt vast met dit verhaal. Het gaat nu ook een wat snellere wending krijgen en er zijn nog maar een paar hoofdstukken voor het einde.
All the love
