infinity (dutch)

wees niet koppig. luister!

(Veel POV geswitch dit hoofdstuk)
Louis pov
'Harry luister nou eens naar me! Alsjeblieft!' Zijn donkere blik bezorgd me kippenvel. 'Wat denk je zelf Louis?' 'Dat je iets mist als je mijn pogingen tot uitleg afslaat!' Kwaad kijkt hij me aan. 'Pogingen tot uitleg? Man, ik weet het toch! Ik was erbij. Remember?!' Ik zucht. 'Je gaat echt niet naar me wilen luisteren. Of wel?' Hij schud zijn hoofd. Dan draai ik me om en loop naar de deur van zijn kantoor. Net voordat ik wegloop draai ik me nog even om. 'Fijn, kom ik helemaal hierheen voor jou. Wil je me niet eens te woord staan. Ik heb echt spijt, mocht je dat niet geloven.' Dan doe ik de deur dicht en loop met een zucht weg.

Harry pov
Ik bijt op mijn lip. Misschien moet ik wél naar zijn uitleg luisteren. Misschien helpt dat om me weer beter te laten voelen. Aan de andere kant. Ik weet nu hoe goed Louis me kan manipuleren met zijn mooie gezicht en woorden en dat wil ik niet, echt niet. Gefrustreerd ga ik weer achter mijn bureau zitten en open mijn mails. Niet van mijn werk maar de persoonlijke. Verbaasd kijk ik naar een mail van mijn moeder die gisteren is binnen gekomen. Zal ik hem lezen? Ik twijfel. Het is wel mijn moeder.  Ik weet zeker dat ik er spijt van ga krijgen als ik deze mail negeer. Dan open ik hem toch maar.

Lieverd. Lees deze mail alsjeblieft helemaal.
Ik weet niet of het goed met je gaat, ik hoop het wel. Het doet pijn dat ik niets meer van je hoor. Je kan ons niet zomaar uit je leven wissen. Ik weet niet waar je woont, hoe het met je gaat enz. Laat AUB iets van je horen.
Louis is naar je opzoek gegaan. Hij was overstuur toen hij blij thuiskwam en jij er niet bleek te zijn. Hij vond het vreselijk dat hij het je niet meteen kon uitleggen.
Ik weet ondertussen dat hij je gevonden heeft. Luister alsjeblieft naar wat hij te zeggen heeft. Sluit je niet af. Zo is Harry Edward Styles niet, toch?
I love you
Mama.

Tranen in mijn ogen. Shit! Door mijn moeder krijg ík nu een schuldgevoel. Zo erg zelfs dat ik het liefst nu naar Louis toestap en hem om uitleg ga vragen. Ga ik niet doen. Maar als híj het nog  eens probeert dan luister ik wel naar hem. Ik wil mijn moeder wel beantwoorden maar ik heb geen idee wat ik moet zeggen. Ja alles gaat goed met me, fysiek. Ik heb een goede baan, een goed huis en ben gezond. Over de rest kan ik eigenlijk niets zeggen. Maar het zal wel niet mijn moeders ideaal beeld zijn van hoe het met haar zoon gaat. Maar ze is vast heel erg ongerust. Toch maar iets terugsturen dan?

Beste moeder.

Is dat goed om een zin naar je moeder mee te beginnen? Ik weet het niet. 'T maakt ook niet echt uit. 

Beste moeder.
Het spijt me dat ik zo weinig laat horen. Maar, ik ben bezig een nieuw leven op te bouwen. Niet dat mijn oude leven slecgt was. Nou ja, tot...
En dag gaat makkelijker om veel contact te hebben met andere mensen, daardoor vergeet ik u te mailen.
Het gaat wel goed met me, hoor. Ik heb hier een redelijk groot huis en werk als bedrijfsleider in een kliniek en daarbuiten, maar altijd voor de kliniek. Ik ben in goede gezondheid.
Harry Edward Styles.

Met een zucht klik ik op: verzenden

Anne pov
Ik ben enorm blij als ik zie dat Harry een mail heeft teruggestuurd. En ik ben bijna in tranen als ik hem gelezen heb. Ten eerste, hij noemde me nooit zo, zo afstandelijk  "moeder". Ten tweede, hij probeert zijn oude leven wél te vergeten. Hij zegt van niet, maar ik weet wel beter. Ik laat mijn hoofd op mijn handen steunen. Door zijn mail weet ik ook dat het goed met hem gaat. Maar dat kan gelogen zijn. En ik weet nog steeds niet of hij nu wél met Louis gaat praten. Maar wat wel duidelijk is, hij heeft hem (ons) nodig. 'Is er iets mis?' Mijn man komt de kamer ingelopen. Ik knik en schud dan mijn hoofd, maar knik dan weer. 'Jouw zoon, mijn zoon' constateert hij. 'Onze beiden zoons.' Verbeter ik. 'Nou, dan is het wel raar dat ze een relatie hebben. Hadden. Is er al nieuws?' Ik laat hem de mail lezen. Hij schud lichtjes zijn hoofd. 'Ik hoop zo erg dat hij nu niet te koppig gaat zijn en gewoon naar Louis wilt luisteren.' Ik bijt op mijn lip. 'Dat moet wel. Ze hadden een geweldige relatie die door omstandigheden, niet doordat ze elkaar niet meer leuk vonden, uit elkaar werd getrokken. Dan blijf je toch een beetje van de persoon in kwestie houden. Waarschijnlijk kan Harry, Louis na een tijdje niet meer weerstaan en moet hij wel luisteren.' God, ik hoop het zo erg!

Margot pov
'Is het goed wat ik aan heb? Te netjes? Te saai? Te ouderwets? Mar, help me dan in plaats van me uit te lachen.' Nu lach ik nog harder. Rose, mijn vriendin, staat gestressed voor de spiegel naar zichzelf te kijken. 'Lieverd. Je bent al veel en  veel vaker bij mijn ouders geweest. Ze weten toch wie je bent?' Ze wappert met haar handen (voor de zenuwen en het  drogen van haar nagellak) en rolt met haar ogen. 'Dat maakt niet uit. Ik wil behoorlijk overkomen!' Nu lach ik nog harder. Wat niet beter word als ik het beeld van gisteravond weer in mijn hoofd krijg. 'Ze houden van je. Net als ik!' Ze zucht en gaat naast me zitten met haar hoofd op mijn schouder. 'Ik maak me te druk. Ik weet het. Het gaat vanzelf!' Ik druk een kusje op haar wang. 'Rose, ze houden van je. Dat weet ik zeker!' Ze knikt en staat weer op. Terwijl ze oorbellen uit haar sierraden kistje pakt vraagt ze: 'hoe zit het nou met die nieuwe op ons werk?' 'We zijn goede vrienden geworden. Geen zorgen,  hij valt op mannen. Hij had problemen in zijn relatie. Niet met zijn vriend zelf maar door onatandigheden.' Ze knikt. 'Juist. En die vriend was Harry?' Ik knik. 'Wow. Dat moest een schok voor ze zijn geweest!' Ik knik. 'Anyway. Louis probeert met hem te praten om alles uit te leggen. Hij vind Harry nog steeds leuk maar weet niet of dat nog wederzijds is. Maar Harry geeft hem de kans niet om het uit te leggen. Snap jij dat?' Rose knikt nadenkend. 'Als je word gebroken door iemand waarvan je veel houd is het moeilijk om iemand te vergeven of terug toe te laten in je leven.' Ze haalt een hand door haar haar, wat er overigens super hot uitziet. 'Liefst wil je dat ook niet en laat je de persoon maar niet te dicht bij je komen. En dat is wat hier gebeurt.' Ik bijt nadenkend op mijn lip. 'We moeten ze helpen. Vind je ook niet?' Rose knikt. 'Maar eerst dat etentje met je ouders goed laten verlopen.' Zegt ze dan, weer compleet gestressed. Ik rol lachend mijn ogen. Rose is vreemd, maar ik houd van haar. 

Voor degene die wilden weten hoe Margot en Rose eruitzien.

Margot:

Rose: