~tijd skip van 1,5 maand~
Harry pov
Gestressed loop ik door de gangen van het kantoor. Voor een of ander bezoek waar de directeur heen moet, moet ik weer last minute dingen gaan regelen. Niet echt fijn. Daarbij heb ik Margot en Rose ook al de hele dag niet gezien. Louis was ziek dus die is thuisgebleven. Ik stap een lift in, en even later weer uit. Dan ben ik bij de goede deur, waar ik op klop. 'Binnen.' Ik open hem. 'Ah, meneer Styles.' 'Ik heb de papieren waar u om vroeg. Daarbij is uw vliegreis ook helemaal geregeld. Informatie daarover zit ook bij die stapel.' Hij knikt en ik wil weer weglopen. 'Meneer Styles. Ik zou u eigenlijk willen vragen om mee te gaan. Het is fijn ook om iemand mee te hebben die alles goed bij kan houden enzo. U bent ook goed met papieren enzo.' Ik knik langzaam en bedenkelijk. 'Kan ik mijn vriend ook mee nemen?' 'Natuurlijk. De overnachtingen zijn in een hotel toch? Daar heb je allemaal een 2 persoons kamer. Dus...' ik knik weer. 'Komt goed meneer.' Dan ga ik echt weg. Ach, een uitstapje kan geen kwaad. En het is een groot bedrijf waar we heen gaan, dit is belangrijk dus ik voel me vereerd. (A/N verwacht geen uitleg over waar ze heen gaan en wat ze er gaan doen :) )
Ik: Lou, binnenkort gaat mijn baas op redelijk korte zakenreis en heeft mij (ons) meegevraagd. Ik heb al ingestemd.
Louis💚: Is goed honey. Ik zie je vanavond. ❤
'Dus moeten we snel onze spullen pakken aangezien we morgen vertrekken.' Zeg ik aan het einde van mijn uitleg. Hij knikt. 'Ik ben eigenlijk al begonnen Hazz,' 'Louis! Je bent ziek!' Hij haalt achteloos zijn schouders op. 'Dat boeit niet.' Ik glimlach. 'Love u,' 'love you too. Help me nu even wil je?' Ik knik en loop achter hem aan.
'Leuk hoor, dit alles. Maar moest ik er nou echt zo vroeg voor opstaan?' Mompelt Louis als we in de gate zitten. Ik glimlach en geef hem een tikje op zijn neus. 'Ja.' Dat korte antwoord maakt hem alleen maar nóg geïrriteerder en hij rolt zijn ogen. Er is echt niets schattiger dan een slaperige, geïrriteerde Louis Tomlinson.
De hele reis gaat een beetje aan me voorbij, Louis slaapt veel aangezien hij nog steeds niet 100% is. Dus ikzelf luister vooral wat muziek en kijk een film (absolutely NOT The Notebook). Bij het hotel leg ik al onze spullen weg terwijl Louis een douche neemt. Ik glimlach als ik hem hoor zingen, hij heeft zo'n mooie stem! Als hij terugkomt zeg ik voor de grap (ook al meen ik er elk woord van): 'looking good Tomlinson!' Hij grijnst. 'Kijk naar jezelf Styles!' Ik lach en zoen hem, hij gaat er gretig in mee.
Maar de volgende dag ben ik al vroeg weer op weg. Werk. We worden verwacht bij een kantoor van hetzelfde bedrijf, een ander filiaal dus. De hoofd directeur van beide kantoren gaan in overleg en hun rechterhand (ik) maakt aantekeningen en ordert de zaak. Het is dus allemaal best wel belangrijk. We lopen naar de juiste ruimte en kloppen op de deur. 'Binnen.' Die stem. die verdomde stem. Het kan niet zo zijn. Dat is toeval. De ergste toeval.
We worden onthaald door de directeur, en Eleanor Hemmings. Ik verstijf. Ik zou haar zo hier en nu in elkaar kunnen slaan. Maar het lijkt me het beste om iets anders te doen. Ik doe alsof ik haar helemaal niet ken. Dus steek ik als eerst mijn hand uit die ze schud. 'Harry Styles,' 'Eleanor Hemmings.' We gaan zitten. Eleanor zoekt wel naar een teken van herkenning maar ik geef niets weg. Uiteindelijk geeft ze het op. Geweldig. Net als alles goed gaat komt de bron van onze problemen weer terug in ons leven.
Als we klaar zijn sta ik zo snel mogelijk op en verlaat de ruimte. Ik wil hier geen minuut langer blijven. 'Harry! Harry!' Shit. Ik draai me om. Eleanor is me achterna gerend. Blijven spelen. Ik trek een vragend gezicht. 'Houd op. Ik weet dat je me herkent. Hoe zou je dat niet, ik heb jullie levens zo'n beetje verpest.' 'Het gaat nu geweldig, dus blijf bij ons weg.' Snauw ik. Ze kijkt verrast. 'Geweldig?' 'Lou en ik zijn al een tijdje weer bij elkaar. Wat je ooit ook wilde doen, het is je niet gelukt.' Ze glimlacht. 'Daar ben ik blij om!' 'Ga nu alsjeblieft niet doen alsof je zo veel veranderd bent en je opeens blij voor ons bent.' 'Maar dat ben ik! Ik ben ook volwassen geworden. En ik wil het uitleggen. Hoe alles is gegaan bedoel ik. Het neemt natuurlijk nieg weg dat ik het allergrootste kreng was die er ooit bestaan heeft.' Ik twijfel. 'Hebben jullie vanmiddag iets?' Ik schud mijn hoofd. 'Kom dan naar dit cafeetje.' Ze wijst uit het raam naar een café tegenover het kantoor. '15:00 uur. Dan vertel ik alles.' Ze knikt en loopt weg.
Het ergste is nog, ik wil gaan. Als er een reden was waarom ze dit allemaal heeft gedaan, een goede reden, dan wil ik het horen. Louis zal moeilijker te overtuigen zijn.
'Lou?' 'Ja?' Het is even stil. 'Vanmiddag om 15:00 uur heb ik met iemand afgesproken in een café, voor ons beiden. Je gaat het niet leuk vinden maar je gaat mee.' Hij trekt verbaasd een wenkbrauw op. 'Ook wil ik dat je naar deze persoon luistert.' Hij grimast. 'Waarom zou ik Eleanor, ik weet dat je haar bedoelt ik ben niet dom, willen zien?' Stilte. 'Ik wil haar verhaal horen. En jij ook, dat weet ik.' Hij zucht. 'Krijg ik er iets voor terug?' Ik grijns. 'Misschien...'
Louis pov
Met zo veel tegenzin als een mens kan hebben loop ik achter Harry aan. Ik wil dit niet. Ik wil Eleanor niet zien. Ik wil dat ze uit ons leven blijft voorgoed. Maar het moest weer eens niet zo zijn. Als we aankomen zien we haar al zitten, een beetje veranderd maar nog goed herkenbaar. Haar gezicht heeft minder make-up en een serieuzere uitdrukking. Als ze ons ziet slaat ze haar ogen neer. We gaan tegenover haar zitten. Ze kijkt weer op. Ik doe mijj mond open maar ze schud haar hoofd. 'Voordat je ook maar iets zegt, Louis. Wil ik mijn verhaal doen. Daarna mag je me uitschelden en alles doen wat je wilt maar wacht even.' Ze haalt diep adem en begint.
'Ik heb altijd al vreemde problemen gehad. Het ging in mijn leven ook nooit goed, wat natuurlijk niet hielp. Mijn ouders waren er nooit voor me en Luke, nou, hij was meer met zijn "bende" bezig. Ik wilde gewoon de aandacht en liefde van iemand. En Louis trok mijn aandacht. Hij was lief, behulpzaam maar toch ook stoer en populair. En ik als dom puber kind vond dat natuurlijk geweldig. Ik zou hem krijgen, hield ik mezelf voor. Het boeide me niet wat ik ervoor moest doen. Het doel heiligt de middelen, zeg maar. Toen verschenen Taylor en haar kliek en die maakten het ook allemaal niet beter. Ze deden alsof we vrienden waren, maar ik besefte me later pas dat ze me eigenlijk gewoon ophitsten. Toen ging het mis en draaide ik echt door. Ik heb in die tijd jullie levens echt verziekt, daar ben ik me van bewust. Toen had ik Louis en was ik, niet eens blij. Meer trots en voldaan dát ik hem had. Na een lange tijd kwam ik bij zinnen. Maar nog steeds was ik dom. Ik dacht dat vreemdgaan, ook al wilde ik het niet, de beste manier was om Louis te laten vertrekken. Naar huis. Naar jou, Harry. Ik weet niet hoe het gelopen is, maar jullie zijn weer samen en daar ben ik blij om.'
Stilte. Beiden zijn we onder de indruk. Denk ik. Ik wel. Maar ik weet niet of dit genoeg is voor ons om haar te vergeven. 'Jullie hoeven niets te zeggen, je mag me haten. Dat snap ik. Maar, ik wil jullie een ding vragen dan.' Ik schud mijn hoofd. 'We zullen dit moeten verwerken maar, het is vergeefbaar.' Ze glimlacht. 'Wat was de vraag?' Zegt Harry. 'Of jullie het nummer van mijn broer hebben. Ik heb aan hem ook excuses aan te bieden. En ik mis hem.' Ik glimlach. En terwijl Harry, Luke's nummer opschrijft vraagt Eleanor hoe het met hem gaat. 'Hij is gelukkig, in een een relatie met Michael, en woont weer thuis.' Ze glimlacht nog breder. 'Bedankt. Meer kan ik niet zeggen.' We nemen afscheid. 'Jullie zullen me echt nog wel een keer zien, thuis.' Zegt ze verontschuldigend. We knikken.
'Lou, hebben we haar niet te makkelijk vergeven?' Ik schud mijn hoofd. 'Door ons weet ik hoe vreselijk het is als je echt berouw hebt en geen vergiffenis krijgt. Daarbij, het voelde als het goede om te doen.'
