Louis pov
Als een zombie loop ik het gebouw binnen. Het is maandagochtend. Harry en ik gingen gisteren een film kijken en bleven laat op. Hoe doet Harry dat toch? Hij heeft amper 5 uur geslapen en staat helemaal fit op en was al (volgens zijn appje) een uur weg toen ik wakker werd. Hoe het nu gaat? Nou, we hebben elkaar nog niet vermoord. Na die dag in het bos is de spanning wel een beetje om te snijden moet ik eerlijk zeggen. Kijk. Ik wéét dat ik Harry nog steeds vreselijk leuk vind. Maar Harrg is volgensmij helemaal in de war. Hij is nog steeds kwaad op me, hij wil toch weer vrienden worden, hij wil mij en iedereen thuis uit zijn leven bannen en misschien vind hij me ook nog een beetje leuk en wil hij er gewoon niet aan toegeven. Ik snap het allemaal, wat het ook is. Maar als dat laatste zo is. Zou hij het aandurfen om nog een keer een relatie met mij te beginnen. Niet dat ik nog een keer iets ga doen, o nee. Ik kijk wel uit, ik heb mijn lesje geleerd. 'Hey Louis.' Stan, geweldig. 'Hoe gaat het?' 'Moe.' Grinnik ik (nep). 'Uitgegaan?' 'Nee, gewoon te laat gaan slapen. Gaat wel over. Met jou?' 'O, prima. Ik ben vooral uitgegaan. Had daarna wel een vreselijke hangover maar goed. Dat ken je vast wel.' Ja helaas. Ik kijk met afgunst op die tijden terug, dat ik dat ook deed. 'Wat moet je vandaag doen?' 'Naar meneer Styles om mijn rooster op te halen. Dat is nog niet helemaal rond en veranderd per dag.' 'Zielig dat je dan naar hem moet.' Pardon?! 'Hoe bedoel je?' Stan fluit. 'Hoe omschrijf ik meneer Styles. Hij is altijd chagrijnig, streng en er kan nooit een lachje af. Het enige positieve aan hem is, is dat hij knap is.' Welja, ga Harry even omschrijven alsof ik hem niet ken! En dan ook zo vreselijk. Alles wat hij gezegd heeft is NIET WAAR. Of wel, en dat komt dan door mij. 'Ik vind hem juist heel aardig.' Het komt er als een snauw uit. Hij gooit zijn handen in de lucht. 'Doe wat je wilt bro!' Ugh. Ik mompel iets in de trant van 'see you later' en loop dan snel naar het trappenhuis. Geïrriteerd door Stan klop ik, net iets te hard, op Harry's deur. 'Binnen,' en wanneer ik naar binnen stap: 'de deur mag heel blijven.' Ik rol met mijn ogen. 'Te weinig geslapen?' Lacht hij dan. Ik knik. 'Dat, en ik kwam Stan tegen die mijn humeur van 2 naar -1000 heeft weten te brengen.' 'Dat dat bij jou mogelijk is.' Zegt Harry hoofdschuddend. Dan pas hebben we beiden door hoe open en relaxed we zijn. En nu we blijkbaar beiden tot die conclusie zijn gekomen is het gelijk weer helemaal weg. 'Dus ehm. Wat zei hij?' Harry kijkt me weer niet aan. Ik vertel over ons gesprek. 'Dat klopt, zo was ik.' Zegt Harry nonchalant. 'Was?' 'Ja, ben ik zo in jou ogen?' Wat moet ik hier nou weer op antwoorden? Harry weet volgensmij net zo goed als ik dat ik nog gevoelens voor hem heb. Het blijft dus doodstil. Harry kucht. 'Oké...' mompelt hij. 'Je rooster ligt daar...' dan loopt hij achter me langs weg. Wacht, heb ik hem nou zojuist pijn gedaan door niets te zeggen? Wist hij toch niet dat ik hem nog leuk vind? 'Shit...' mompel ik.
Harry pov
Ik zit op het toilet met de bril omlaag. Een kleine traan gaat over mijn wang. Zie je wel. Louis vind me vreselijk. Ik ben vreselijk. Ik had hem nooit die vraag mogen stellen! En daarbij. Het feit dat hij niet antwoorde zou me ook niet zo moeten raken nu! Nog een traan valt. Ruw veeg ik hem weg. 'Als Louis me toch zo ziet, waarom dan niet gewoon zo zijn? Kan ik lekker in mijn schild blijven.' Ik doe de wc deur open en loop terug naar mijn kantoor, hopende dat Louis weg is. Nee dus. 'Harry-' 'laat me met rust Louis.' Ik kijk hem niet aan. Louis kijkt verbaasd, bijt op zijn lip en knikt. Dan loopt hij weg. Godverdomme. Het ging net weer zo goed. En Louis logeert bij me. Moet ik hem wegsturen? Nee dat kan ik niet doen. Mijn telefoon trilt. Ik weet natuurlijk precies van wie het appje is dat ik nu binnen krijg en pak mijn telefoon niet. Maar dan trilt hij nog een keer en kan ik het niet laten.
Louis: het spijt me Harry. Ik moet thuis met je praten.
Louis: ...
Geweldig. Gaat hij me thuis ook nog even uitschelden zeker?
Michael pov
'Jongens. Wat zullen we doen met het eten?' Vraag ik in de groep. 'PIZZA' krijst Niall ,die plotseling achter me staat, in mijn oor. 'Doe maar,' zegt Emma vanaf de bank waar zij, Daniël Liam en Zayn opzitten. Ik knik, iedereen geeft zijn bestelling door. Dan pak ik de telefoon en bestel.
~time skip~
De deurbel gaat. 'Ik ga wel,' ik gris het geld van de tafel mee en loop naar de deur. O ja, iedereen is bij mij thuis. Ik doe de deur open. 'Hi ik heb uw beste-' o fuck. Ik kijk recht in het gezicht van Luke! Hij kijkt net al zo stomverbaasd naar mij. 'Luke,' stotter ik. 'Michael.' We kijken elkaar even aan. Dan geeft hij de dozen en ik hem het geld. Plotseling gaat hij dichtbij staan en fluistert in mijn oor. 'Morgenavond, 8 uur, in het bos. Je weet waar.' Dan loopt hij weg. Als versteend staar ik hem na. Ik weet waar. Ik durf niet.
Louis pov
Ik zit op Harry's bank als ik de deur open hoor gaan. Meteen loop ik naar d3 hal. 'Harry,' hij kijkt me aan met een blik zonder emotie. 'We moe-' 'we moeten helemaal niets.' Kapt Harry mijn zin af. Hoofdschuddend loopt hij door. 'Jawel, Harry...' 'nee!' 'Kom, Ha-' 'Louis laat me met rust!' Weer loopt hij door. Dan trek ik het niet meer. 'Harold Edward Styles. Sta stil en luister naar me verdomme!' Schreeuw ik. Het werkt wel, hij blijft staan. Ik loop naar hem toe. En dwing hem om me aan te kijken. 'Vanochtend was een miscommunicatie Harry. Ik zie je helemaal niet zo laat dat duidelijk zijn. Voor mij ben je gewoon Haz-' mijn stem sterft weg. Ik wilde het verkeerde gaan zeggen. 'Voor jou ben ik gewoon?' Nog steeds die blik. 'Je weet best wat ik wou zeggen. En je weet ook best waarom ik niet normaal antwoord kan geven op je vraag van vanmorgen.' Dan loop ik weg. O, ik zou hem graag zo willen noemen maar nee. Hij wil dat niet. Zo damn begrijpelijk. Ik zucht. Elke keer als ik denk dat het goed gaat, gebeurt er weer iets wat me aan alles doet twijfelen. Dan word er op de deur geklopt en maakt mijn hart een licht sprongetje. 'Louis?' 'Ja.' Hij opent de deur en gaat naast me zitten. 'Sorry. Ik dacht dat je me,' 'dat ik je haatte?' Ik schud mijn hoofd. 'Nooit.' Dat laatste zei ik zacht maar volgensmij hoorde hij het alsnog. 'Ja.' 'Natuurlijk niet. Ik weet toch wie je bent?' Hij knikt langzaam. 'Sorry.' Mompelt hij nog een keer. Dan staat hij op en loopt weer weg.
Sorry voor het wat kortere hoofdstuk maar goed. Luke is weer terug guys!
