Michael pov
'Wtf...bro...!' Niall kijkt me haast geschokt aan. 'Dat is echt wat hij deed!' 'En jij deed... mee?' Ik word rood. 'Michael, ga Je me nu echt vertellen dat je opeens gevoelens voor hem hebt?' Ik zucht en knik. 'Niet opeens. Dat is al jaren zo. Het was gewoon even weg, ik had het voor mezelf weggedrukt, met al dat gedoe met Larry. En hij zat achter tralies. You know...' 'Michael, dat bedoel ik dus. Hij. Zat. Achter. Tralies. En niet voor niets! Sorry dat ik dit moet zeggen maar, ik denk toch echt dat je een ander moet zoeken. Die jongen is niet goed voor je!' Kwaad kijk ik hem aan. Niall snapt er helemaal niets van. Liefde kies je niet. Je kiest niet op wie je verliefd word, of op welk geslacht. Nee! En je kan liefde ook niet zomaar laten verdwijnen of iemand anders zoeken. Ja, wel als de persoon je afwijst. Maar dat deed Luke niet bepaald. Toch? 'Jij hebt gewoon nog nooit een relatie gehad. Jij weet niet hoe liefde werkt. Je kan liefde niet kiezen, en zeker niet wegstoppen als de ander jou ook leuk vind!' Kwaad staan we nu voor elkaar. Dan haalt Niall zijn schouders op. 'Je moet het zelf weten. Maar kom niet bij mij huilen als hij je de eerste de beste keer laat vallen!' Dan gaat hij weg. Ik zucht en laat me op m'n bed vallen. Heeft Niall gelijk? Luke heeft nooit ook maar iets van liefde naar mij toe getoond voor we Harry ontvoerden. En eigenlijk daarna ook niet tot gisteren. Wat moet ik doen? Dadelijk doet hij dit om me uiteindelijk te kunnen chanteren. Ik haat dit gevoel. Ik wil het weten.
Michael: Luke, we moeten praten.
Luke: isg Darling. Ons plekje.
Is het nep?
Ik zet mijn fiets tegen een boom en begin over het dunne paadje te lopen naar het huisje. Een hele boel gedachten malen door mijn hoofd. Aan de éne kant heb ik eigenlijk het idee dat als ik hem dadelijk zie, er niets uit mijn mond gaat komen. Ik hoef niet eens helemaal naar het huisje te lopen, ik zie Luke al een paar meter verder op een steen zitten. Voor zich uitstarend. 'Michael!' Roept hij enthausiast. Ik bijt op mijn lip. 'Is er wat?' Vraagt hij verbaasd als hij mijn gezicht ziet. 'Is het gelogen?' Vraag ik fluisterend als ik voor hem sta. 'Is, wat?' 'Is het gelogen.' 'Wat is gelogen?' 'Dit,' ik wijs naar hem en dan naar mezelf. 'Ons.' Hij probeert mijn handen te pakken maar ik trek ze weg. 'Hoe kom je daarbij?' Hij lijkt oprecht verbaasd. 'Kom op Luke. Nooit heb je ooit ook maar enige liefde naar mij toe getoond. En nu opeens, nadat je in de gevangenis zat vind je me leuk. Dat, dat klopt niet.' Luke zucht. 'Ik kwam er pas achter nadat we Harry hadden ontvoerd. Maar toen vertelde je dat je hem leuk vond. Ik heb ze weggedrukt en dacht dat het oké was zo.' Hij staart even zwijgend voor zich uit. 'Ik wil je geen schuldgevoel geven. Maar, ik zat er elke dag op te hopen dat je me een keer kwam opzoeken in de... jeweetwel. Na een paar maanden ben ik het opgegeven. Je kwam niet...' ik twijfelde noch zo. Ik had moeten gaan. Hij gaf toch om me maar ik was te bang. Daardoor liet ik mijn beste vriend zitten. 'Toen Harry een keer langskwam voor advies,' gaat hij weer verder. 'Heb ik naar je gevraagd. Gevraagd of er iets met je was gebeurd omdat je niet kwam. Hij vertelde me dat je gewoon gelukkig en gezond was en dat je nooit meer met ons te maken wou hebben en daarom niet ging.' Hij veegt iets van zijn wang. Een, traan? 'Je wilt niet weten hoe lang en hard ik die nacht gehuild heb Michael.' Fijn, de tranen komen nu ook bij mij op. 'Ik weet niet wie op je heeft ingepraat. Maar ik zweer je dat ik niet lieg.' Ik ga naast hem zitten.' 'Het spijt me.' Ik pak zijn hand, hij knijpt even kort in die van mij. 'Het is oké Michael.' 'I-ik weet niet zo goed, w-wat nu?' Stotter ik. 'I only want to kiss you and show you my love.' Fluistert hij in mijn oor. Ik krijg er kippenvel van. 'I'm yours.'
Louis pov
Ik word wakker met een barstende hoofdpijn. En dat terwijl ik moet werken vandaag! Ik sta op uit m'n bed en geloof me, dat gaat nogal moeilijk. Ik loop naar de woonkamer waar Harry aan de tafel zit. 'Hey Harry.' Probeer ik zo vrolijk mogelijk te zeggen. Hij draait zijn hoofd mijn kant op kijkt naar me en word een beetje rood. Dan pas besef ik, dat ik alleen een boxershort draag. Meteen draai ik me om en loop naar de deur. 'Paracetamol ligt in het kastje in de badkamer.' Zegt Harry nog. Als antwoord steek ik even mijn duim op.
Pas als ik de paracetamol heb i n genomen en onder de douche sta, komen alle herinneringen weer terug. Ik heb het allemaal echt tegen Harry gezegd... en ik had nog wel een afspraak gemaakt met mezelf. Ik was wel dronken, dat kan ik als excuus gebruiken als hij ernaar vraagt. Maar aan de andere kant wil ik dat hij weet dat ik elk woord wat ik zei meende. Gefrustreerd grom ik even. Ik heb mezf weet in een awkward, klote situatie gebracht.
Als ik dan, eindelijk, klaar ben om naar het werk te gaan, word ik tegengehouden door Harry. 'Louis, kunnen we nog even praten?' 'Maar ik,' 'i know. Ik meld je wel present.' Zegt Harry snel. 'Gisteren, nou, je was nogal dronken. En toen heb je, hoe zeg ik dat... je hebt bepaalde dingen gezegd.' Tijdens de zin, die er moeilijk uit lijkt te komen, speelt hij met z'n ringen. Iets wat hij alleen doet als hij zenuwachtig of verveeld is. Ik denk nu het eerste. 'Ja?' Dit lijkt me beter. Hij moet zelf ontdekken wat hij nog voelt, of dat het voor hem helemaal over is. Hij kijkt een beetje teleurgesteld. 'Je weet het niet meer?' Ik schud mijn hoofd. 'Waar ging het over?' Hij bijt op z'n lip. 'Ons.' En aangezien ik nog precies weet wat ik heb gezegd loop ik naar de deur en zeg, net voordat ik vertrek: 'nou, in dat geval. Ik denk dat ik alles wat ik heb gezegd meende.' En dan loop ik weg.
Harry pov
Hij meende het. Hij meende het. Hij meende het. Ik loop naar de grote spiegel in mijn kamer. Ik kijk mezelf diep in mijn ogen. 'Harry Edward Styles. Je hebt nog gevoelens voor Louis. Dat word alleen maar sterker. Hij meende het toen hij zei dat hij me terug wil. Dat hij je wil zoenen als je dat zelf ook wilde. Wat doe je nou nog moeilijk? Hij gaat je sowieso niet nog een keer breken. Toch? Nee!'
~als Louis thuiskomt~
'Louis?' Zenuwachtig loopt hij naar me toe. 'Ja Harry?' Ik grijns. 'Wil je, zullen we. Er is een leuk restaurantje bij het strand enne. Ja, ik vroeg me af...' 'klinkt goed. Doen we. Morgen 8 uur?' Ik knik beduusd. Louis knipoogt en loopt weg.
Ik ben trots op mezelf.
Louis pov
OMGWKJDBSKWNWNSKSBSB
Sorry voor dit shitty opvul hoofdstuk.
Ik houd van Larry😍
Wat gaat er toch gebeuren volgend hoofdstuk????
