Louis pov
Harry heeft zichzelf in zijn kamer opgesloten. Ik weet niet waarom. Of, nou ja. De weet ik eigenlijk wel. Ik durf het alleen niet toe te geven aan mezelf. Harry is bang voor mij. Of misschien meer voor het feit dat ik hem weer breek. Nooit! Ik zucht en loop naar zijn kamer. Zoals ik al zei, de deur zit op slot. Ik twijfel even of ik wel aan moet kloppen. Stel, Harry is bang voor mij, of voor zijn gevoel. Dan is het niet handig dat ik weer naar hem toe ga. Hij probeert me duidelijk zo veel mogelijk uit zijn leven te houden en ik blijf aandringen. Maar ik wil dat hij begrijpt dat ik hem nooit meer iets zou (kunnen) doen. Eén keer gedaan, gelijk spijt van. Dus klop ik toch zachtjes op de deur. 'Harry?' Mijn stem klinkt zacht, bijna fluisterend. Geen antwoord. 'Harry!' Geen antwoord. Ik hoorde wel een geluid, hij sliep dus niet. 'Harry!' Geen antwoord. 'Open die deur!' Ik zucht. 'Harry, wat heb ik gedaan? Vertel het me alsjeblieft!'
3e persoon pov
Terwijl Louis tegen de deur praatte zat Harry roerloos op zijn bed. Wat heb ik gedaan? Je komt in mijn leven, breekt me, vertrekt en komt weer. Dát heb je gedaan. Toch staat hij op. Zijn hand ligt al op de deurkruk. Maar nee, hij is té bang om de deur open te maken. Houd die gevoelens binnen en blijf bij Louis weg. Hoe moeilijk kan het zijn? 'Harry. Doe doe die deur open!' Louis' stem klinkt bevelend. 'Louis, ga weg. Alsjeblieft...' mompelt Harry tegen de deur. 'Nee, niet voordat jij die deur heb geopend en me hebt verteld wat er aan de hand is!' 'Louis. Ga weg.' 'Nee.' Harry voelt zich steeds kwader worden. Hij voelt zich steeds meer in een hokje gedreven. Wat hij absoluut niet wil. 'Louis. Rot op! Het boeit je toch niets!' Het is even stil. Harry hoort opeens een lichte snik. Is Louis aan het huilen? Dar is hij zeker. Één of twee tranen vallen al van zijn wangen. 'Harry. Ik vraag dit omdat ik WÉL OM JE GEEF.' Stilte. 'En weet je wat? Ik blijf hier gewoon zitten tot jij niet zo koppig bent, de deur openmaakt en me verteld wat er aan de hand is!' Vervolgens hoort Harry een bonk. Louis is gaan zitten.
Harry pov
Ik kan het niet. Ik wil het niet. Ik laat me tegen de deur aanzakken en staar wat voor me uit. Ik wil niet huilen. Het is een teken van zwakte. Ik ben niet zwak. Ik ben sterk. Ik kan Louis van me af houden. Yeah right Harry. Uiteindelijk merkt hij dat het geen zin meer heeft om te vechten. Hij laat zijn tranen de vrije loop.
Langzaam opent Harry zijn ogen. Hoe laat is het? Ik kijk naar de klok. 7 uur al? Ik ben vast weer in slaap gevallen! Ik wrijf even in mijn ogen en sta dan op. Dat gaat nogal moeilijk want ik zat niet in een fijne houding. Ik probeer de deur de openen maar dat lukt niet zo makkelijk. Hij kijkt om de hoek en slikt. Louis ligt/zit slapend tegen zijn deur aan. Op zijn wangen zijn strepen te zien. Louis heeft gehuild... uiteindelijk lukt het hem de deur verder open te maken. Aarzelend kijkt hij even naar Louis. Maar het is koud en hij vind het geen goed idee om Louis daar aan zijn lot over te laten. Voorzichtig tilt hij hem in bruidsstijl op. Wanneer hij gaat lopen beweegt Louis zachtjes. Hij legt zijn hoofd tegen Harry's borst en slaat zijn armen om hem heen. Louis houd hier nou mee op. Dit helpt niet! Hij blijft zijn gevoelens weg drukken, tenminste. Dat probeert hij. Langzaam leg ik Louis in zijn bed. Vervolgens ga ik in de woonkamer aan mijn laptop wat zitten werken. Weet je, het is eigenlijk wel een goed idee (misschien) om uit te gaan!
Louis pov
'Harry?' Mompel ik als ik wakker word. Ik merk dat ik in mijn bed lig. Dan heeft Harry me hierheen gebracht. Dat idee geeft een fijn gevoel in mijn buik. Ik sta op en trek andere kleding aan en fatsoeneer mijn haar een beetje. Het is 8 uur ongeveer, in de avond. Ik loop de woonkamer in waar ik Harry zie werken. Ik probeer langs hem heen te lopen zonder dat hij het merkt. Ik wil me noet aan hem opdringen. 'Louis?' O fuck. Meteen draai ik me om. 'Harry het spijt me. Ik weet dat je tijd nodig hebt en ik wil me ook echt aan je opdringen. Maar ik wil wél weten of het goed met je gaat. Het spijt me echt!' Tot mijn verbazing glimlacht Harry lichtjes. 'Dat weet ik Louis. En ik was ook een soort van erg koppig. Daarbij, je hebt gelijk. Laten we uitgaan. Wat maakt het ook uit.' Ik voel een lichte grijns op mijn gezicht groeien. Zonder dat ik het doorheb sla ik mijn armen om zijn middel. Maar ik laat hem ook meteen weer los. 'Dankje! Laten we gaan dan!'
'Louis. Moet dit?' Harry komt nogal treuzelend achter me aan. Ik rol met mijn ogen. 'Ja! Dit moet.' Dan lopen we de club binnen. Vraag me niet hoe ik hem heb meegekregen. Waarschijnlijk omdat hij van mijn gezeur af wilde zijn ofzo. Ik loop meteen door naar de bar. 'Wat wil je?' 'Gewoon, cola.' Mompelt hij. Hij kijkt ongemakkelijk om zich heen. '1 biertje en 1 cola.' Geef ik door. De barman knikt en gaat het regelen. 'Louis. Dit is echt mijn ding niet.' Ik haal mijn schouders op. 'Leef. Leef alsof het je laatste dag is Harry!' Hij rolt met zijn ogen om mijn ietwat domme uitspraak. We krijgen de drankjes. Terwijl de alcohol mijn lichaam in stroomt besef ik me wel dat ik niet dronken moet worden. Dan ga ik domme dingen doen met het onderwerp Harry Styles. En dat is iets wat ik ten alle tijden wil voorkomen. 'En daarbij. Je hebt er zelf mee ingestemd!' Zeg ik verontwaardigd. 'Dat klopt. Maarre, ik heb me bedacht.' Dat is te zien. 'Kom op. Het is juist leuk!' Vrolijk kijk ik hem aan. Hij haalt zijn schouders op maar neemt, als teken dat ik gewonnen heb, wel een slok van zijn drankje.
Helaas voor Louis. Kon hij zich niet aan zijn eigen afspraak houden.
Harry pov
'Harry, doe wat vrolijker.' Zegt Louis, die zelf én heel vrolijk én heel dronken is. Ik denk dat toen ik even naar het toilet was, hij heel veel achterover heeft geslagen. 'Harold...' mompelt Louis. Hij begint me opeens te knuffelen. 'You're not fun.' Ik grinnik een beetje. Vrolijk kijkt Louis op. 'Jaaaaa. Dat wil ik zien. Je mooie lach!' Mooi? 'Louis, zullen we gaan?' Hij schud heftig zijn hoofd en loopt weer naar de dansvloer. Zuchtend blijf ik bij de bar zitten. Wat een idioot is Louis ook.
Uiteindelijk ben ik het toch echt zat. Ik loop de dansvloer op om Louis te vinden. Dan zie ik hem. Niet alleen. Een andere jongen staat bij hem en dringt zich erg aan hem op. En het is overduidelijk te zien dat Louis dat niet leuk vind. 'Hé!' Roep ik. Vervolgens trek ik de jongen van hem weg. 'Blijf bij hem weg ja!' De jongen rent geschrokken weg. 'We gaan.' Mompel ik. Dit keer komt Louis wel vrijwillig mee.
Als we het huis inlopen, ik dan, duwt Louis me opeens tegen de muur. 'Harry...' ik zie hem naar mijn lippen kijken. Ik schud mijn hoofd en draai mijn hoofd weg. 'Waar ben je toch bang voor Harry?' Roept hij dan wanhopig. 'Waarom begrijp je niet dat ik nog enorm veel van jou houd en waarom begrijp je niet dat ik je echt nooit meer pijn zou kunnen doen?!' Een paar tranen gaan over onze wangen. 'Waarom niet?' Roept Louis nog een keer. 'I-ik. Ik weet het niet.' Mompel ik. 'Als je maar weet hoe ik me voel. En mocht je ooit nog gevoelens hebben, dan sta ik voor je klaar.' Zijn oogleden vallen zo te zien bijna dicht. Dan drukt hij nog snel een kusje op mijn wang. 'Ik wil meer, maar dat moet jij dan ook willen.' Mompelt hij. Dan loopt hij (tegen vanalles aanbotsend) naar zijn kamer. Langzaam voel ik aan mijn wang.
Ik was bijna vergeten hoe zacht zijn lippen waren...
