Harry pov
Stokstijf stil sta ik een paar seconden besluitloos naar hem te kijken. Weer spelen er allemaal gedachten door mijn hoofd. Maar dit keer weet ik precies wat ik ga doen. 'Rustig.' Zeg ik zacht als Louis ineenkrimpt als ik dichterbij kom. Ik probeer hem voorzichtig op te tillen, wat gepukkig lukt. Dan loop ik met hem naar mijn auto. Er zijn gelukkig geen mensen op straat want, dit ziet er best apart uit. Voorzichtig leg ik hem op de achterbank van mijn auto, hij is intussen in slaap gevallen. Ik bijt even op mijn lip. 'Verdomme.' Er komen gevoelens naar boven die ik niet wil hebben. Voorzichtig rijd ik naar mijn huis, erge schokken vermijdend. Dan zijn we er eindelijk. Ik besluit hem op de bank te leggen. Zijn neus is gestopt met bloeden, een paar krassen bloeden nog wel maar niet heel erg. Hij heeft vooral blauwe en beurse plekken van de klappen en het stevig vast houden. Ik loop naar de keuken, maak een doek nat en veeg hrt bloed weg. Dan besluit ik hem naar boven te brengen. Ik twijfel even maar kleed hem dan toch maar even om. De kleren zijn veel te groot voor hem maar ja.
'Dat het zo ver moest komen' zucht ik.
Louis pov
Ik word wakker met een lichte hoofdpijn, maar wel uitgerust. Ik lig erg comfortabel. Wtf? Waar ben ik? een paniekgolf komt omhoog. Ik ben te laat voor mijn werk! O nee, ik heb geen werk vandaag. Maar waar ben ik? Gisteren op weg naar het hotel ben ik overvallen. Ze hebben mijn portomonnee gepakt. Maar mijn telefoon was ik vergeten op kantoor na die ruzie met Harry. Mijn pinpas en rijbewijs heb ik dus nog. Ik ga rechtop zitten en kijk de kamer rond. Een nette ietwat saaie kamer met een eenpersoonsbed. Op de deur hangt een bordje met "welcome guest" erop. Dit is dus een logeerkamer ofzo. Ik stap het bed uit en zie tot mijn schrik dat ik andere kleding aan heb. Kleding die duidelijk te groot voor mij is. Dan word erop de deur geklopt. Ik weet niet wat ik moet doen en zeg dus maar: 'binnen!' De deur opent. Geweldig! Harry staat in de deuropening. 'Mooi, je bent wakker.' 'Hoe, wat?' Stamel ik. 'Ik vond je in die steeg gisteren. Ik heb je hierheen gebracht, je wonden een beetje verzorgd en je in de logeerkamer gelegd.' Dus hij heeft me ook omgekleed. Dat is eigenlijk niet zó raar, we waren immers een koppel en hebben alles al gezien. Maar toch! 'Bedankt.' Dat simpele woord krijg ik er maar net uit. Hij knikt. God, wat is dit awkward. 'Luister. Louis.' Hij bijt vertwijfeld op zijn lip. Niet doen Harry. Alsjeblieft. Niet doen! 'Vertel me alsjeblieft alles. Ik luister. Ik onderbreek je niet.' Ik knik, nog steeds wat verdooft.
'Het begon ermee dat Eleanor met dingen begon te dreigen. Ik dacht dat het bluf was, tot Lottie in het ziekenhuis kwam. Pas toen ben ik in gaan zien hoe gevaarlijk ze is. Ik raakte in paniek en heb alle mogelijke kansen overwogen. Ik werd aan alle kanten beïnvloed. Onze vrienden, Eleanor, Luke. Hij vertelde me dat ik er het snelst vanaf ben als ik met haar mee zou doen. Hij zei, en ik citeer: als je toegeeft en met haar weggaat, heeft ze binnen 3 jaar een ander en dan kan je terugkomen zonder nog last van haar te hebben. Ik moest een keuze maken. Maar, welke keuze ik ook zou maken. Het ging ten koste van iemand. Maar ik wilde niemand in gevaar brengen en ja...' 'toen koos je ervoor mijn hart te breken zonder te zeggen wat je van plan was.' Harry's gezicht lijkt wel van staal. Ik knik. Even is het stil. 'Oke.' Hij loopt weg. 'Waar ga je heen?' 'Gewoon, even, weg. Ik kom terug.' En dan is hij weg, de voordeur uit.
'Godverdomme. Ik weet nu toch ook wel dat ik het anders aan had moeten pakken.' Zucht ik gefrustreerd. 'Hij doet alsof ik de grote boosdoener ben hier. Ik denk niet dat hij wel helemaal doorheeft in wat voor situatie ik zat.'
Nu Harry weg is heb ik wel mooi even de tijd om zijn huis te bekijken. Ik loop alle kamers door maar stop bij zijn slaapkamer. Dit is verboden terrein natuurlijk. Zeker voor mij. Fuck it. Ik ben immers Louis Tomlinson! Ik loop naar binnen en bekijk ook hier alles. Het is misschien inbreken van privacy maar dat boeit me niet. Dus trek ik het laatje van zijn nachtkastje open. Er zit vooral rommel in. Nee! Toch niet. Achterin de hoek ligt een klein, zwart boekje. Ik open het nieuwsgierig. Er staan allemaal teksten in! Verbaasd lees ik korte stukken ervan. Ook staat er data boven. De laatste is van een paar dagen geleden. De dag dat wij elkaar weer zagen! Ik besluit het stukje tekst gewoon te lezen.
You never gonna love me. So what's the use. What's the point of playing. A game you gonna loose. What's the point of saying, you love me like a friend. What's the point of saying. It's never gonna end.
You're to proud to say, that you made a mistake, you're a coward till the end. I don't wanna admit that were not gonna fit, no i'm not the type that you like. Why don't we just pretend.
Lies. Don't wanna know, don't wanna know. I. Can't let you go, can't let you go. I just want it to be perfect, to believe it's al been worth thw fight. Lies. Don't wanna know, don't wanna know...
Wacht. Gaat dit over mij? En over mijn (zogenaamde) leugens over mijn liefde voor Harry? God. Mijn wangen worden rood. Ik ben hier echt tegen zijn zin. Ik heb het verpest. Hij haat me. Ik sta te twijfelen wat ik moet doen. Dan neem ik een beslissing. Ik zoek het huis rond naar een briefje. Harry vergeet altijd zijn nummer en schrijft het dan op. In de keuken aan een prikbord vind ik wat ik zoek. Ik sla het nummer op, pak mijn spullen en vertrek. Het is een kleine wandeling van Harry's huis naar het hotel waar ik verblijf. Eenmaal daar pak ik mijn telefoon. Ik twijfel even wat ik moet sturen. Dan weet ik het. Met mijn ogen half dicht verstuur ik de tekst.
Harry pov
Als ik thuiskom tref ik een leeg appartement aan. Natuurlijk, Louis zag mijn ommetje als teken van woede en is toen snel vertrokken! Ik dacht na over zijn verhaal. Natuurlijk is het zo gegaan, dat moet haast wel. Hij deed zo raar. Ik hield echt van hem weet je, maar. Misschien is het tijd om die liefde te laten rusten en aan een nieuwe start te beginnen. Dat bedenk ik me allemaal net als mijn telefoon trilt. Ik heb een bericht van een onbekend nummer.
Thanks, L
Btw, my love for you was never a lie.
L? Louis! Never a lie? Ik sta op en ren naar mijn slaapkamer. Ja hoor, mijn boekje ligt uit mijn nachtkastje. Geweldig! Ik zucht. 'Dat laten gaan word het niet denk ik zo.'
Wat Harry niet weet is dat die L eigenlijk stond voor: thanks, Love.
