Louis pov 'Margot!' Ze draait zich om, glimlacht en komt door de gang naar me toe gelopen. 'Waarom zo vrolijk Lou?' Ik grijns breed. 'Laat me raden. Iets met meneet Harold Styles?' Ik knik en ze grijnst breed. 'Vertel.' 'Hij heeft me gewoon mee uit gevraagd. Ik weet niet of het was om gewoon weer goede vrienden te worden of meer. Maar, ik ben er toch enorm blij mee.' 'Wat geweldig!' Zegt ze vrolijk. 'Anyway, wat moeten we nu doen?' 'Je hebt zo een paar privé gesprekken met een paar patiënten. Daar moet je ook verslagen van maken, uiteindelijk.' Ik knik. 'Maar belangrijker. Wanneer is het?' 'Vanavond. 8 uur.' 'Ik hoop voor je dat het goed gaat komen.' Ik ook.
Margot pov Ik ben zo blij voor Louis. Hij en Harry verdienen het om weer samen gelukkig te zijn. Nu ik het zo bedenk, sinds Louis weer in Harry's leven is, is hij een stuk draaglijker op het werk. Zelfs vriendelijk af en toe. Ik mocht hem nooit zo erg, maar na alles wat Louis (over hem) verteld heeft heb ik een heel andere kijk op hem. Ik loop naar de receptie beneden om mijn werk te gaan doen. Als ik hem opeens door de gang zie lopen! Hij kijkt op z'n telefoon. 'Goedemorgen meneer Styles.' Zeg ik vrolijk. Hij kijkt verbaasd op, waarschijnlijk omdat ik hem uit mezelf aansprak. 'Goedemorgen Margot.' Hij loopt weer door. 'Veel succes vanavond.' Zeg ik nog snel. Hij staat abrupt stil en draait zich weer om. 'Wat bedoel je.' Holy shit. Hij klinkt bijna dreigend. 'Weet je.' Ik loop naar hem toe. 'Je voorstel heeft Louis erg blij gemaakt.' Nu valt zijn mond bijna open. Ik knipoog en loop weg. 'Ik hoop het.' Ik grijns om wat hij nog snel zei maar draai me niet meer om.
Harry pov Ik ben blij dat Louis blij is met mijn voorstel. Ik zelf vond het best moeilijk. Maar, ik kan het niet blijven negeren. Hij kwam hier helemaal voor mij heen, heeft alles zo'n beetje geprobeerd. En nu moet ik toegeven, het is hem gelukt. Ik weet dat ik van hem houd. En dat kan ik niet meer veranderen. Misschien is het zwak dat ik na al die jaren nog steeds verliefd ben op de persoon die me ooit liet vallen. I don't wanna know. Wacht, dit moet mijn moeder weten. Ik pak mijn telefoon om haar te bellen. Ik heb jaren haar stem niet meer gehoord en dat heb ik gemist.
'Mam?' 'Harry. Wat geweldig dat je belt. Wat is er?' 'Ik moet je wat vertellen.' 'Er is toch niets gebeurt hè? Met jou of Louis?' 'Jawel. Maar niet in slechte zin. Zeker niet eigenlijk.' 'Vertel!' 'We gaan vanavond op een soort van date.' 'Wat geweldig liefje. Ik hoop dat het allemaal weer goed komt tussen jullie. Jullie passen bij elkaar, dat weet iedereen!' Ik glimlach. 'Dankjewel. Ik bel je als alles achter de rug is.' 'Is goed lieverd. En Harry?' 'Ja?' 'Kom snel weer thuis. We missen jullie.' 'Hetzelfde hier. We komen denk ik zeker weer snel die kant op. Dag mam.' 'Dag lieverd.'
Zenuwachtig sta ik voor mijn kast om kleren uit te zoeken. Om het, in het begin, minder awkward te maken. Besloot Louis zich om te kleden en Margot en ook vanuit daar naar het restaurant te gaan. Wat zal ik aan doen? Uiteindelijk pak ik maar wat uit de kast. Mijn zwarte lievelings jeans een grijs shirt/trui en een groene jas, niet omdat het zo koud is. Maar hij hoort gewoon bij de outfit, om hem compleet te maken.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Zenuwachtig check ik even of ik alles heb. En dan vertrek ik naar het restaurantje.
Derde persoons pov
Terwijl dit bij Harry allemaal gaande was, was Louis (bij Margot) ongeveer net zo zenuwachtig. 'Ik zou dit doen.' Margot wijst een van de outfits aan die Louis ahd meegebracht. En als hij het aanheeft zegt ze: 'perfect.'
Ze stappen in de auto. Zenuwachtig trommelt Louis op z'n knieën. 'Het komt goed Louis.' Grinnikt Margot. 'I hope so...'
Louis pov Ik stap uit de auto. 'Succes!' Roept Margot nog, dan rijd ze weg. Zenuwachtig frummel ik aan mijn suspender. Die heb ik aan met een zwarte jeans en witte blouse. Ik begin in de juiste richting te lopen. In de verte zie ik iemand staan met bruin krullend haar en een groene jas. Hij staat met zijn rug naar me toe. Harry. Ik loop naar hem toe. Hij draait zich om. Omg, leef ik? Hij ziet er zo enorm hot uit. 'Tomlinson.' Glimlacht hij. 'Styles,' krijg ik er half uit. 'You look...' hij glimlacht. 'I know.' Hij bekijkt me even schaamteloos goed. 'And you look...' nu glimlach ik ook. 'I know.' Hij grijnst. 'Zullen we maar naar binnen gaan?' Ik knik. Dan steekt hij z'n hand uit! Ik pak hem en we lopen hand in hand naar het restaurantje toe.
'Gereserveerd op de naam Styles.' We worden naar een tafeltje gebracht. 'Harry. Ik ben zo blij dat je dit aan me vroeg' zeg ik zacht als we besteld hebben. 'Louis. Ik kan je niet langer negeren toch?' Huh? 'Ik bedoel. I can't ignore my feelings.' Mompelt hij met z'n lage stem. O boy.
Het eten is echt heerlijk. Harry en ik praten veel met elkaar. Af en toe maakt hij een bepaalde opmerking waar ik dan helemaal rood van word.
Als het eten op is en Harry heeft betaald gaan we weer naar buiten. 'Zullen we, nog even daar gaan zitten?' Hij wijst naar het strand. Ik knik. Er liggen daar een paar grote stenen, op een daarvan gaan we zitten. 'Wat een geweldige avond.' Ik glimlach. 'Louis. Ik ben zó blij dat je me op kwam zoeken.' Fluistert hij. 'Ik zou alles voor je doen Harry.' Zeg ik zacht terug. 'Ik weet dat ik fouten heb gemaakt ma-' 'daar heb je al zo vaak het spijt me voor gezegd. Ik geloof je.' Blij glimlach ik. 'Die jaren zonder je, deden pijn. Toen je terugkwam, deed het pijn. Nu we hier zo zitten. Zijn alle wonden geheeld.' Ik probeer uit alle macht mijn tranen in te houden. 'Ik had je niet moeten verlaten.' Hij schud zijn hoofd. Hij legt zijn hand los op z'n been. Ik kijk er even naar maar pak hem toch vast. Een paar tintelingen gieren door mijn lijf. Harry kijkt naar onze handen grijnst. 'Harry. Wat zijn we nou eigenlijk?' Vraag ik dan. Misschien niet het beste moment, maar ik moet het weten. 'Ik weet het niet Lou.' Lou... ik kijk hem recht aan. 'Harry. Ik wil dat je dit weet. Ik houd van je.' Hij knikt. 'Ik weet het niet zo goed lou.' Auw...
Hij glimlacht droevig, staat op en loopt weg...
Maar dan neem ik een besluit. Ik laat hem niet weer zo weglopen. Ik sta ook op.
3e persoons pov
Louis staat op en begint te rennen. Harry is al een heel eind. 'Harry!' Roept Louis. Hij staat stil en draait zich om. Ondertussen rent Louis nog steeds naar hem toe. Hij wacht tot Louis bij hem staat. 'Harry. Het boeit me niet wat je zegt. Ik laat je niet weg gaan.' Dan drukt Louis zijn lippen op die van Harry. Harry zoent meteen terug. Bij beiden gaat er een geweldig gevoel door hun lichaam. Ze hebben de ander gemist.
Hun lippen bewegen synchroon met elkaar. Louis handen om Harry's middel. Harry's handen op Louis' rug en in zijn haar.
Uiteindelijk laten ze elkaar los.
Harry kijkt Louis met glinsterende groene ogen aan.
