"ခ်န္းေယာလ္...ယားတယ္။ ခ်န္းေယာလ္လီ...မလုပ္ပါနဲ႔ဆိုဗ်။ ခ်န္းေယာလ္လို႔...ခ္ခ္"
ရင္ခြင္ထဲရုန္းကန္ေနတဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕လည္တိုင္ၾကား ခ်န္းေယာလ္ေခါင္းနဲ႔လိုက္တိုးေဝွ႕ေနျခင္းျဖစ္သည္။ မနက္ခင္းနဲ႔အတူေပၚထြက္လာတဲ့ ရယ္သံလြင္လြင္ေလးက ေနေရာင္ျခည္နဲ႔အၿပိဳင္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိလြန္းသည္။ မၾကာလိုက္ တိုးေဝွ႕ေနတဲ့ခ်န္းေယာလ္ေခါင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ဆြဲခ်ဳပ္ကာ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးတို႔ကို စုခၽြန္ၿပီး ခ်န္းေယာလ္လည္တိုင္ကို မထိတထိက်ီစယ္ေလသည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေအာ္ေနရသူက ခ်န္းေယာလ္ပင္။
"ဟား...ဟား...ဟား...ယားတယ္...ယားတယ္။ ေၾကာက္ပါၿပီ"
ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကလည္တိုင္ကိုတိုက္စစ္ဆင္ေနၿပီး လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္တို႔က ခါးႏွစ္ဖက္ကိုထိုးစြေနေလသည္။ တြန္႔လိမ္ေနတဲ့ ခ်န္းေယာလ္ရဲ႕တဟားဟားေအာ္သံရယ္နဲ႔ထပ္တူ ေပၚထြက္လာတဲ့ရယ္သံဩရွရွႀကီး။ နီးလာလိုက္ ေဝးသြားလိုက္ႏွင့္။ မ်က္ရည္ေတြခိုတြဲသြားတဲ့မ်က္ေတာင္ေတြကို အားယူဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ပါးစပ္ျပဲေအာင္ ရယ္ေနသည့္ သေကာင့္သားက အိုဆယ္ဟြန္း...။
ေပြ႕ဖက္ထားမိတဲ့ ကိုယ္လံုးေႏြးေႏြးအစား ေအးစက္စက္ေလထုတစ္စံုသာ ခ်န္းေယာလ္အနားရစ္ဝဲေနသည္။ ပါးစပ္ျပဲျပဲနဲ႔သြားစြယ္ေတြေပၚေအာင္ရယ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးကို ခ်န္းေယာလ္ေျခေထာက္နဲ႔ လွမ္းခတ္လိုက္မွ အိမ္မက္မက္ေနတာမွန္း ေဝခြဲရေတာ့သည္။
"Hyung ရာ...တကယ္ရယ္ရတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္လည္းမဟုတ္ဘူး crush ေနတဲ့ေကာင္ေလးကို အိမ္မက္မက္ရတယ္လို႔။ ပတ္ခ်န္းေယာလ္ႀကီးေတာ္ေတာ္ျဖစ္ပါလား။ ဟား...ဟား...ဟား..."
"ေဟ့ေရာင္ မရယ္နဲ႔"
ေစာင္ခါရင္း ဆယ္ဟြန္းကို လွည့္ၿပီးမာန္မဲလိုက္သည္။ ဆယ္ဟြန္းကေတာ့ ပုခံုးေတြလႈပ္ေအာင္ ရယ္ရင္း မီးကင္စက္ထဲကထြက္လာၿပီျဖစ္တဲ့ ေပါင္မုန္႔ႏွစ္ခ်ပ္ကိုယူကာ ဓားပါးပါးေလးနဲ႔ေထာပတ္သုတ္ေနသည္။
"Hyung က်ေတာ့ အိမ္မက္ေလးမက္ရံုနဲ႔ ဟီလာထေနၿပီးေတာ့ သူမ်ားက်မွ မရယ္နဲ႔တဲ့လား။ ပတ္ခ်န္းေယာလ္ႀကီး အံ့ဩဘ။ မသိရင္ အခုမွရည္းစားထားဖူးမွာက်ေနတာပဲ။ ေအာ္... အဲ့လိုစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း Hyung ကအခုမွတကယ္ ရည္းစားထားဖူးမွာ ဟုတ္သားပဲ"
