လက္တစ္ဖက္ကေစာင္ထုပ္ေလးအတိုင္းေပြ႕ပိုက္ထားၿပီး ေနာက္တစ္ဖက္ကလည္ပင္းေဖြးေဖြးေအာက္လက္လၽွိဳဝင္လိုက္သည္။ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ေတာင္စိပ္စိပ္ေတြကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း ႏွာဖ်ားဝဆီတိုးတိုက္လာတဲ့ ကိုယ္သင္းနံ႔ေမႊးပ်ံ႕ပ်ံ႕ေၾကာင့္ ဒီအခ်ိန္ေတြကို ဒီေနရာမွာပဲ ရပ္တန္႔ထားခ်င္လာသည္။
"Cut!"
ျပာခ်င္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ Suho Hyung အသံေၾကာင့္ ေပြ႕ပိုက္ထားမိတဲ့လက္ေတြကိုရုပ္သိမ္းၿပီး မ်က္ႏွာကိုတစ္ဖက္လွည့္ကာ သက္ျပင္းဖြဖြခ်ရသည္။
"Chanyeol ေနမေကာင္းလို႔လား"
ေစာင္ထုပ္ထဲကထြက္လာၿပီး အေမးရွိတဲ့ေကာင္ေလးကို ခ်န္းေယာလ္ေခါင္းသာခါျပႏိုင္ေတာ့သည္။ Suho Hyung ေဘးမွာ မတ္တပ္ရပ္လက္ပိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ဆယ္ဟြန္းဆီတည့္တည့္ေလၽွာက္သြားလိုက္ခ်ိန္မွာ ခ်န္းေယာလ္ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနၿပီျဖစ္သည္။
"ရႈတင္သိမ္းလိုက္ေတာ့"
မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲသိတဲ့ Suho Hyung ကပဲရႈတင္သိမ္းဖို႔ အခ်က္ျပေနသည္။
"အဲ့ေလာက္ထိေတာင္လား Hyung"
ပုခံုးတစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေမးလာတဲ့ဆယ္ဟြန္းကိုျပံဳးျပလိုက္ေပမယ့္ အျပံဳးေတြမပီျပင္။ ရႈတင္အဖြဲ႕သားအားလံုးကိုေက်ာခိုင္းထြက္လာၿပီး ကားေပၚတက္လိုက္ေတာ့ ဆယ္ဟြန္းတစ္ေယာက္သာေနာက္ကပါလာသည္။
"သရုပ္ေဆာင္ေနတာလို႔ေတြးလို႔မရေလာက္ေအာင္ ေရာဂါရင့္ေနၿပီပဲ Hyung က"
"Hyung ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီေလာက္ေရာဂါရင့္ေနၿပီမွန္း အခုမွသိတာ ဆယ္ဟြန္းနီး"
"ေရွ႕ဆက္ဘယ္လိုလုပ္မယ္ စိတ္ကူးထားလဲ Hyung။ ဇာတ္လမ္းကအခုမွ အပိုင္း(၁)ကိုေတာင္ ေသခ်ာမရိုက္ကူးႏိုင္တဲ့အေျခအေနျဖစ္ေနၿပီ"
"ေအး...အဲ့ဒါက ပိုအေရးႀကီးေနတာ"
ရုတ္တရပ္ ကားတံခါးကိုဆြဲဖြင့္ၿပီး တက္လာတဲ့ Suho Hyung ပံုစံက အေမာတေကာႏိုင္လွသည္။
"Scene တစ္ခုကို သံုးေလးရက္ခြဲရိုက္ေနရတာ သိပ္ေတာ့မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒီမွာၾကည့္စမ္း ပတ္ခ်န္းေယာလ္"
