"အဲ့ KM က ေစာင္ဂယက္ေနာ္"
စားပြဲေပၚျဖန္႔ထားတဲ့ပံုေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဆယ္ဟြန္းမွာေတာက္တစ္ေခါက္ေခါက္။ ကားအတြင္းမီးဖြင့္ထားတာေၾကာင့္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ေနရတဲ့ ဘတ္ဟၽြန္းမ်က္ႏွာ။ ဘတ္ဟၽြန္းရင္ခြင္ထဲျမႇဳပ္ဝင္ေနတဲ့ တစ္ဖက္ကေကာင္မေလးနဲ႔ဘတ္ဟၽြန္းရဲ႕ထပ္တူက်ေနၾကတဲ့ရင္ခြင္ေတြက အၾကားအလပ္မရွိ။ ဒီအခ်ိန္၊ ဒီေနရာမွာ၊ ဒီလိုအေနအထားနဲ႔။ ဓာတ္ပံုေအာက္ေျခမွာျပထားတဲ့ အခ်ိန္အရ မိနစ္ ၂၀နီးပါးအထိၾကာျမင့္ခဲ့သည္။ အခန္းေထာင့္မွာ မလႈပ္မယွက္ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ခ်န္းေယာလ္ကို ဂၽြန္ေျမာင္၊ Kai နဲ႔ ဆယ္ဟြန္းပါ ၾကည့္ေနျဖစ္ၾကသည္။
"Dating က အတုဆိုတာ မင္းကိုယ္တိုင္ ၾကားခဲ့တာပဲမလား ခ်န္းေယာလ္ရ"
ဂြ်န္ေျမာင္ Hyung ရဲ႕ေလသံေအးေအးနဲ႔အေျပာကို ခ်န္းေယာလ္ Hyung ကဟက္ခနဲတစ္ခ်က္ရယ္သည္။ ပါးခ်ိဳင့္နက္နက္ထိျဖစ္တည္သြားေပမယ့္ ေအးခဲေစေလာက္ေအာင္ အသက္မဲ့တဲ့အျပံဳးတစ္ခုမွန္း ဆယ္ဟြန္းခံစားလိုက္ရသည္။ တစ္ေနရာတည္းကိုဦးတည္ထားတဲ့မ်က္ဝန္းေတြကေတာ့ အရည္လဲ့ေနသည္။
"အတုေတြ၊ အစစ္ေတြျဖစ္ခဲ့ေတာ့ေရာ ဘာေတြမ်ားထူးျခားလာမွာလဲ Hyung။ ဓာတ္ပံုေတြေတာင္ထြက္လာေနၿပီပဲ"
"ဘတ္ဟၽြန္းကိုခ်စ္တယ္ဆိုရင္ မင္းဘက္က ယံုၾကည္ေပးရမွာေပါ့ ခ်န္းေယာလ္"
"ဘာလို႔လဲ ငါေခြးျဖစ္ဖို႔လား"
Kai စကားကိုအက်ယ္အက်ယ္တုန္႔ျပန္တဲ့ ခ်န္းေယာလ္က ေနရာကထကာ တစ္ဖက္ကိုလွည့္ၿပီး နံရံကိုေခါင္းမွီထားသည္။ ဆယ္ဟြန္း Kai Hyung လက္ကိုဆြဲကာ ေခါင္းခါယမ္းျပလိုက္သည္။
ယံုၾကည္ေပးဖို႔အတြက္ ခ်န္းေယာလ္အေနနဲ႔ဆုပ္ကိုင္ထားစရာဘာရွိလဲ။ ခ်န္းေယာလ္ဘက္ကစခဲ့တဲ့ေျခလွမ္းေတြ၊ ခ်န္းေယာလ္ေပးခဲ့တဲ့အနမ္းေတြ၊ ခ်န္းေယာလ္ေပးအပ္ခဲ့တဲ့ရင္ခုန္သံေတြ။ မျငင္းဆန္ျခင္းက အသိအမွတ္ျပဳျခင္းဆိုရင္ေတာင္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ေပးခဲ့တာမွမဟုတ္ပဲ။ မင္းကငါ့သက္ဆိုုင္သူပါလို႔ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ေႂကြးေၾကာ္ဖို႔ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပလို႔မရတဲ့အနမ္းေတြကလြဲရင္ ခ်န္းေယာလ္ဘာကိုမွမပိုင္ဘူး။
