လက္တစ္ဖက္က ခ်န္းေယာလ္လက္ေမာင္းကိုတင္းတင္းခ်ိတ္တြယ္ထားၿပီး က်န္လက္္တစ္ဖက္က ခ်န္းေယာလ္လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားထဲခ်ိတ္သြယ္ထားသည့္ ဘတ္ဟၽြန္းနီး။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနသည့္ ဂြ်န္ေျမာင္ Hyung ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ မ်က္လံုးခ်င္းစစ္ခင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ ခ်န္းေယာလ္ကျပံဳးေနသေလာက္ဆယ္ဟြန္းကေတာ့ ရယ္ခ်င္တာကိုမ်က္ႏွာပိုးသပ္ထားရသည့္ပံု။
"ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္သူျဖစ္သြားၿပီဆိုတာကို ဂုဏ္ျပဳတယ္။ ဝမ္းလည္းသာတယ္။ ခ်စ္သူျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာနဲ႔ပဲ မင္းသားေနရာျပန္ေျပာင္းေပးရမယ္လို႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူးေနာ္ ဘတ္ဟၽြန္း"
Hyung က လက္ပိုက္ထားၿပီး ေျခတစ္ဖက္ခ်ိတ္ထားကာ မ်က္ႏွာထားက ခပ္ပင့္ပင့္ျဖစ္သည္။
"ခ်စ္သူျဖစ္သြားလို႔ မင္းသားျပန္ေျပာင္းခိုင္းတာ မဟုတ္ဘူး ဒါရိုက္တာႀကီး။ ဒီဇာတ္ေကာင္ကအစတည္းက ခ်န္းေယာလ္ေနရာေလ။ ခ်န္းေယာလ္ရဲ႕ျပင္ပကာရိုက္တာေတြနဲ႔အသက္သြင္းထားတဲ့ ခ်န္းေယာလ္ရဲ႕ကိုယ္ပြားတစ္ခုပဲ။ ဒါရိုက္တာႀကီးက ခ်န္းေယာလ္မဟုတ္တဲ့တျခားလူကို ဘယ္လိုမ်ား ခ်န္းေယာလ္ေနရာမွာအစားထိုးႏိုင္ရတာလဲ"
ဘတ္ဟၽြန္းစကားေၾကာင့္ ဒါရိုက္တာႀကီးက ဇတ္ပိုးကုိဖိကာ မ်က္လံုးေတြကိုမွိတ္ခ်လိုက္သည္။ ေပါင္ေပၚတင္ထားသည့္ လက္သီးဆုပ္ကလည္းတင္းခနဲ။ အေနအထားကတင္းမာေနမွန္းသိေပမယ့္ ဘတ္ဟၽြန္းေျပာသင့္တာေတာ့ ေျပာရမွာျဖစ္သည္။
"Hyung သံပုရာရည္မွာေပးရမလား"
စာေရးဆရာအိုက ဒါရိုက္တာႀကီး ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကို လက္နဲ႔ဖိႏွိပ္ေပးေနသည္။ ဒါရိုက္တာႀကီးက လက္ကာျပၿပီး ဘတ္ဟၽြန္းကိုစူးစူးရဲရဲျပန္ၾကည့္လာသည္။ ဘတ္ဟၽြန္းကေတာ့ ခ်န္းေယာလ္လက္ေမာင္းကိုပိုမိုဖက္တြယ္လိုက္ၿပီျဖစ္သည္။
"ေနပါဦး ဘတ္ဟၽြန္း။ အခုခ်ိန္က်မွ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ကိုယ့္ကိုလွည့္စားခဲ့တဲ့လူနဲ႔ျပန္အလုပ္လုပ္ခ်င္ေနရတာလဲ။ အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေရာေထြးၿပီးေတာ့ ခ်န္းေယာလ္က ဘတ္ဟၽြန္းကိုလွည့္စားခဲ့တာပဲေလ။ ခ်စ္သူျဖစ္တာက ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥမို႔လို႔ ကိုယ္လည္းဘာမွ ဝင္မစြက္ဖက္လိုဘူး။ အေစာပိုင္းတည္းကလည္းေျပာခဲ့တယ္မလား ဒရမ္မာရိုက္တာက ကေလးကစားေနတာမဟုတ္ဘူးေလ။ အခုပဲ ဒီလူနဲ႔ ေနာက္က် ဟိုလူနဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ေနလို႔မရဘူး။ အလုပ္ကိုအလုပ္နဲ႔တူေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ့"
