Świąteczne szczęście

Czekoladka 11

- Mamo, co ty tu robisz? - zapytał zdziwiony Luke, kiedy jego rodzice weszli do domu.

- Wybacz, że bez zapowiedzi i tak nagle, ale nie mogłam usiedzieć w domu - jego matka wyglądała na zdenerwowaną, a także zszokowaną. - Wciąż nie mogę uwierzyć, że...

- Babciu! Dziadku! - radosny krzyk Zoe przerwał wypowiedź starszej kobiety. - Jak ja się za wami stęskniłam - ucieszona, pobiegła do nich i zaczęła ich przytulać.

W końcu i ja wyszłam z kuchni, z której wszystkiemu się przyglądałam.

- Dzień dobry - uśmiechnęłam się do gości. - Kawy? Herbaty? A może pierniczki? Właśnie wyjęłam je z piekarnika.

- Witaj, kochana - ojciec Luke'a uścisnął mnie. - Zoe, może pójdziemy do twojego pokoju i pogramy w jakąś grę, co?

- Chodź ze mną, dziadku - dziewczynka wzięła swojego dziadka za rękę i poprowadziła do swojego pokoju.

- Skarbie, nie musisz mi niczego robić, jedyne co, to usiądź i posłuchaj - rodzicielka Luke'a odezwała się dopiero, kiedy Zoe zamknęła do pokoju.

- Może mam cię zbadać, co? - teraz i Luke zaczął się denerwować.

- Nie - machnęła ręką. - Lepsze chyba byłoby to - szepnęła, lecz i tak usłyszeliśmy.

Luke spojrzał na nią karcącym wzrokiem.

- Nie chcę was martwić, ale wczoraj przyszła do nas Victoria. Chciała od nas twój adres, oczywiście go nie dostała, ale no mimo wszystko. Mówię wam, całą noc nie mogłam spać... Nagle się pojawia i... - popatrzyła się na nas i dodała: - Wiedzieliście, że nagle wróciła? I nic mi nie powiedzieliście?

- Nie chcieliśmy cię martwić, wiem jak łatwo ciebie zdenerwować, a poza tym nie mogłabyś potem spać nocami, więc lepiej...

- Lepiej jak wy będziecie się tym zamartwiać, tak? Jeszcze ty biedna Mary? Przecież jesteś w ciąży i nie możesz się denerwować - spojrzała na mnie z troską, która przypominała mi o tej, którą okazywała mi moją własną mama. - Luke jesteś...

- Nie, mamo - przerwałam jej. - Jest w porządku, a to przecież nie jest wina Luke'a. Coś jeszcze ona mówiła?

- Że będzie walczyć o dziecko.