Świąteczne szczęście

Czekoladka 13

- Słucham? - odebrałam telefon męża.

- Luke? Czy to ty? - usłyszałam po drugiej stronie telefonu.

- Kim pani jest?

- Victoria, a ty jesteś jego żoną tak? - zapytała, upewniając się czy to na pewno ja.

- Po co dzwonisz? - spoważniałam.

- Daj mi go do telefonu.

- Czego ty chcesz? Daj nam spokój, nie było ciebie przez te wszystkie lata i nagle się pojawiasz? Po co wróciłaś?

- Nie będę z tobą dyskutować, daj mi Luke'a do telefonu! - krzyknęła.

- Aktualnie nie może, ale ja mogę... Odpowiedz.

- Wróciłam po córkę.

- Powiedz, po co tak naprawdę ci ona jest?

- Nie wtrącaj się! Ty jesteś tylko żoną Luke'a i nie masz prawa...

- To ty nie masz prawa - weszłam w jej słowo. - Ciebie nigdy nie było, a poza tym ona ciebie nawet nie zna.

Po tych słowach zakończyłam rozmowę.

Nie chciałam się denerwować. Nie powinnam w moim stanie.

- Czemu krzyczałaś? - z łazienki wyszedł Luke, wycierając ręcznikiem mokre włosy. - Co się stało? - zapytał, podczas gdy ja patrzyłam się na niego z poważną, grobową wręcz miną.

- Victoria dzwoniła...

- Co mówiła? - podszedł do mnie bliżej.

- Chciała z tobą porozmawiać. Luke, a może rzeczywiście powinieneś z nią porozmawiać?

- Myślisz, że to by coś dało? - widziałam w jego oczach zawahanie. - Nie chcę... nie chcę z nią rozmawiać, nie chcę ryzykować. Może w końcu jej przejdzie i da nam spokój.

- Poszłabym sama, ale ona nie będzie chciała ze mną rozmawiać. Przecież nie jestem...

- Kochanie - przerwał mi. - Nikt nie ma prawa mówić, że nie jesteś jej matką. Jesteś, a jak ktoś ci kiedykolwiek powie, że tak nie jest, to kłamie - kiedy tak mówił, patrzył się prosto w moje oczy. - Rozumiesz czy mam bardziej ci wytłumaczyć? - uniósł jedną brew w górę, a ja mimowolnie się uśmiechnęłam.

❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️
Hej 💗
Zdajecie sobie sprawę, że za 11 dni święta? 🤩
Przyznajcie się, czujecie już powoli ten klimat? ^^

Czekam na Wasze komentarze i gwiazdki! 💕
I do jutra! 😘

♥️Pozdrawiam♥️