Tutkunun Bedeli

Bölüm 8

Simge aşinası olduğu otelin lobisini adımlarken, bir yandan etrafı kontrol ediyordu. Daha önce de pek çok kez gelmişti otele. Hepsi iş için yapılmış ziyaretlerdi. Çiçek tasarımı konusunda anlaşmalı olduğu parti sahibinin özel talepleri olduğu zamanlarda gelmişti bu otele. Büyük hayallerinden biriydi Simgenin bu otelin düzenli müşterileri olması ama henüz bunun için cesareti yoktu. Türkiye'de çok önemli bir yere sahip zincir otellerden biriydi Xo Otel. Sahibini çok iyi tanıyordu.

Aslan Saruhan

Bir zamanlar yakın arkadaşım diye bahsederdi kendisinden. Hatta Yamanla tanışmadan önce içen içe ona hayrandı. Eğer çok güzel bir kadın olsaydım, mutlaka şansımı denerdim diye düşünmüştü geçmişte. Simge, Aslanın arkadaşlıktan öteye geçmeyen yaklaşımlarını zamanla kabul etmiş ve onu iyi bir arkadaş olarak kabul etmişti. Hamileliğiyle ilgili Yamana karşı onu savunurken, ailesinden görmediğim sahiplenmeyi onda bulmuştu. Arkasında bırakırken üzüldüğü nadir insanlardandı Aslan.

Şimdi Yamanın eski yardımcısı Ceylanla mutlu bir evliliğe sahipti. En azından sosyete sayfalarında gördüğü buydu. Birbirlerine aşkla bakan fotoğraf kareleri dergi sayfalarını süslemişti pek çok kez. Simge, hem Aslan hem de Ceylan için çok mutlu olmuştu.

Ceylanla da Yamanın yanında çalışırken sık sık görüşürdü. Bazı zamanlar Yamanın ofise gelmesi beklerken onunla sohbet ederlerdi. Hoş ve tatlı bir kadındı. Yaman ondan kaçarken ofiste onu beklemeye ve konuşmaya karar verdiği bir gün, telefonda Yamanla tartışırken, hamileliğin bünyesini zayıf düşürmesi ve yaşananların tatsızlığı yüzünden tansiyonu düşmüş ve yere yığılıp kalmıştı. Neyse ki Aslan onu kucakladığı gibi koltuğa yatırmış ve uyanıp kendini iyi hissedene kadar başında beklemiş sonra da evine kadar götürmüştü.

O zamanları hatırladığında, belki de bu yaşadığım bu baygınlık onları yakınlaştırmıştır diyerek kendince aralarındaki oluşan aşka sebep olmuş olma fikrinden hoşlanmıştı. Oldukça güçlü bir pollyannacılık tarafı vardı. Diğer türlü hayatla baş edemeyeceğine inanıyordu. Kendine gülümsemek için nedenler yaratmak daha iyi hissetmesini sağlıyordu.

Otelin içinde dolanarak Yamanı beklerken düşünceler birbiri ardına hücum ediyordu. Yaman ona Otelin bahçe barında bekle geliyorum hemen demişti, ancak Simge herhangi bir yerde oturacak kadar sakin hissetmiyordu kendini

Sanki saatlerce sürdüğünü düşündüğü yolculuk sonunda arabasını Otelin park alanına bırakarak, lobiden içeri girmeden önce Yamanı aramıştı.

*Efendim

-Yaman, benim Simge.

*Biliyorum. (Ukala şey)

-Iım.. Yüz yüze konuşmamız daha doğru olur diye düşündüm. Medeni bir  şekilde konuşarak çözebileceğimize inanıyorum. Ben kaldığın otele geldim. Şu an lobideyim.

*Otele gelmeden önce aramayı akıl edemedin mi! Başka bir yerdeyim ben şu an.

-Ahh..! Affedersin. Otel dışında olacağın aklıma gelmemişti hiç. Peki daha sonra görüşürüz öyleyse.

*Olduğun yerde kal, geliyorum hemen. Bahçede ki barda oturabilirsin, en geç yarım saate orada olurum.

-Benim için planını bozmanı istemem. Yarın da görüşebiliriz.

*Saçmalama istersen. Beni bıraktın şu durum karşısında hiçbir planımın önemi yok.

Bunu söyledikten sonra telefonu kapatmıştı. Gerçekten çok kızgın geliyordu sesi. Kolay bir konuşma olmayacağının farkındaydı ama en azından geçen saatlerin ardından sakinleşmesini ummuştu. Oysa o arabasına binip gittiği andan çok daha öfkeli bir ses tonuna ve tavra sahipti.