hij en ik

1

"Noa we moeten even praten" mama keek me serrieus aan. Al snel werd ook mijn vader geroepen. Ze wisselde een bezorgde blik en gingen aan de keukentafel zitten. Ik stond op van de bank en liep zwijgend naar een stoel bij hun aan tavel.

"Noa je bent nu 16 jaar en we vinden dat je er aan toe bent om te weten..dat.. Ehh"

Mama viel stil.

"Noa wij zijn niet je biologische ouders, je bent geadopteerd" zei mijn vader. Het was een lange tijd stil. Was dit een grap? Hoe kon het dat hun niet mijn biologische ouders zijn? Iedereen zei altijd dat ik zo op hen leek?

"we begrijpen dat dit moeilijk voor je is Noa, vergeet niet dat wij altijd je ouders zullen blijven oke?" zei mijn moeder. Ik knikte. Ik wist niks te zeggen.

"wil je..je biologische vader ontmoeten?" vroeg mijn vader aarzelend.

Het was even stil. Wilde ik hem ontmoeten? Een of andere man die blijkbaar mijn vader is en me mijn hele leven in de steek heeft gelaten. Tenminste dat denk ik dan. Eigenlijk zou ik de rede wel willen weten maar of ik dat face to face wil.. Ik haalde mijn schouders op. Een ontmoeting kan toch niet kwaad? Gewoon om hem in z'n ogen te kijken en te laten zien 'kijk dit heb je gemist zak'."oke..1 ontmoeting"

Zo was alles begonnen, ik had geen idee wat me te wachten stond. Ik wist niet eens de naam van mijn biologische vader. Ik had best veel vragen over hem maar ik durfde ze niet te vragen. We hebben het er nooit meer over gehad eigenlijk. Natuurlijk zeiden mijn ouders dat ze er alles over wilde vertellen en geen geheimen voor me hadden. Op een dag zei mijn vader dat we van het weekend naar hem toe gingen. Ik had iets van "oke isgoed" gemompeld en er niet meer over gesproken.

Ik staarde uit het raam. Keek naar de voorbij zoefende boompjes. Het werden er steeds meer en meer. We reden namelijk een soort bos in. Mijn biologische vader woont in het bos. Nou..dat klinkt ehh..gezellig, gelukkig woon ik er niet. Er was een ongemakkelijke stilte in de auto. Mijn moeder keek zwijgend voor zich uit en mijn vader focuste zich op de weg.

"Hoe heet mijn biologische vader eigenlijk?"

"Jeremy"

"en mijn biologische moeder?"

"Maria"

"waarom zien we haar niet?"

"ze is overleden"

''oh..''

Ik durfde niks meer te zeggen. Mijn biologische moeder is dus dood. Ookal heb ik haar nooit gekend, toch was ik teleur gesteld. Had ik op haar geleken? Hoe was ze?

We reden langs een gigantisch en mooi landhuis. Mijn mond ging er zowat van open staan.

"wie zou hier wonen?"

Er verscheen een glimlach op m'n vaders gezicht.

" je biologische vader"

"whutttt!?"

Is mijn vader miljonair?

"hoe rijk is hij!?"

"ohnee je vader woont in dat houten oude schuurtje ernaast"

Ik was even teleurgesteld. Mijn vader moest dan wel erg zielig zijn als hij DAAR woonde.

"GRAPJEEE! Hahaha je had je gezicht moeten zien" grinnekte papa

"hij is een goede rijke zakenman ofzoiets" zei mijn moeder liefjes.

We parkeerde voor het huis en liepen de enorme trap op. De deuren waren onwijs groot. Toen mijn vader aanbelde werd ik pas echt zenuwachtig. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik had het gevoel dat iedereen het kon horen. Wie zou er open doen? Mijn moeder zag dat ik gespannen was en gaf me een kneepje in mijn hand. Ik deed nog snel een plukje haar achter mijn oor en keek op mijn kleding nog goed zat. Ik had een spijkerbroek aan met een strak bloemetjes shirt waar ik mooi dun in leek aan en grijze nikes. Zouden de nikes geen slechte indruk maken? Aangezien het een of andere rijke man is.. Ik raakte steeds meer in paniek en toen ging de deur open. Vol spanning keek ik wie het was. Een lange slanke blonde dame stond in de deuropening. Ze had veel te veel make-up op vind ik, misschien is het voor hun wel normaal maar ik hou er meer van er een beetje naturel uit te zien. Ze droeg hoge hakken, daarom was ze dus zo lang, en droeg een blauwe strakke jurk. Ze had een bleke huid valt me op.