hij en ik

22

We sloegen gelijk af en de audi ging ons achterna. We reden een rondtonde op en reden een extra rondje en keerde terug. De audi was verdwenen. Opgelucht zuchtte ik. We reden de snelweg weer op. Maar na een minuutje of 10 verscheen de audi weer. Hij kwam de snelweg oprijden. Op ons af..en knalde met en klap tegen onze auto aan. Onze auto reed tegen weer een ander en begon over de kop de draaien. Ik stootte mijn hoofd aan alle kanten. Het gebeurdde allemaal veel te snel, ik kon niet eens nadenken. Toen stonden we stil. Robin!? Mam!? Pap!? Jeremy!? Zijn ze oke? Ik deed voorzichtig mijn ogen open. Misschien had ik dat beter niet kunnen doen want wat ik zag was gruwelijk. Mijn moeders nek was gebroken..haar hoofd was compleet naar achter gekniekt. Geschrokken ogen keken de leegte in. Ze reageerde niet, op niets. Ik voelde een leegte in mijn lijf komen. Tranen vulde mijn ogen. Ik keek opzij, mijn vader probeerdde uit de auto te komen en Robin keek net als ik in schock naar mijn moeder. Toen ging het deurtje naast mij open en Jeremy's hand stak uit. Ik greep hem en stond op. Tranen rolde over mijn wangen. Ik zag wazig dat Robin ook uitstapte en dat mijn vader schreeuwde om mijn moeder.

"we moeten gaan" zei Jeremy somber

En we renden weer. De snelweg af, de bossen in. Ik knipperde met mijn ogen in de hoop dat ik weer wat kon zien maar het hielp niet. De tranen bleven komen.

Een paar uur later stonden we voor een klein boederijtje. Hier woont mijn biologische opa en oma. Ik heb ze nog nooit gezien. Naja misschien wel in een flits op de bruiloft maar zij hadden eerder mij herkent dan ik hun. Jeremy belde aan. Mijn vader huilde nog steeds. Ik durfde niet naar hem te kijken. Het zou een speer door mijn hart zijn als ik kijk naar hoe ongelukkig hij is. En het is mijn schuld. Toen ging de deur open. Een oude vrouw met een grote neus en grijze slierterige haren deed open. Ze had wel een klein beetje iets weg van Jeremy maar ik kon niet zeggen wat. We liepen naar binnen terwijl Jeremy het verhaal vertelde. De rest zei niks. Ik kon ook niet praten. Er zat een brok in mijn keel van verdriet. Ik was zwak en stortte elk moment neer. De oude vrouw wees me een kamer aan waar ik kon slapen voor een tijdje. Ik zakte op het bed neer en liet me op het bed vallen. Robin kwam ook de kamer in. Hij zei niks. Hij ging naast me liggen en streelde me zachtjes. Toen begon ik weer te huilen maar dit keer kon ik mijn gezicht weer in zijn shirt verstoppen. Zo fijn met mijn hoofd in zijn shirt en zijn vertrouwelijke geur reuken en inademen.

"dus jij bent Noa, grutjes je lijkt echt op Maria"

Ik glimlachte. Het was akelig stil aan tavel. Mijn vader zag er niet uit. Hij had rode ogen en een snee over zijn hele gezicht heen lopen. Het deed me pijn hem zo te zien.

Sorry mensen dit zijn een paar kortere hoofdstukken, er komt hierna weer een langere! Dankjewel voor het lezen en voten. Vooral door blijven doen!! En nog veel.leesplezier.