hij en ik

21

"gaat het wel?" Vroeg ik Robin.

Hij zag lijkbleek en was heel stil.

"ja.."

"niet"

Ik loop naar hem toe en leg een arm om zijn schouders. Zijn schouders zijn heel erg gespannen.

"lieverdje toch..zal ik je masseren?"

Hij zei niks maar ik deed het toch. Voorzichtig begon ik zijn nek/schouder te masseren zodat hij wat begon te ontspannen.

"ik begrijp dat het moeilijk voor je is"

"ja.."

"het blijft je vader.."

"ja..maar hij wil mijn meisje pijn doen..."

"het spijt me"

"het is niet jou schuld, het is de zijne en hij verdiend het opgeblazen te worden"

Ik zei niks. Ik wist ook niks te zeggen. We verstopte ons tussen de bosjes. Robin bleef bij me in de buurt. En toen..toen kwam hij. Een zwarte audi kwam aanrijden en 4 mannen stapte uit. Mijn hart klopte in mijn keel en ik was bang dat ze me zouden horen. Ze keken om zich heen en wezen naar het huisje. Ze gingen naar binnen. 1 iemand bleef buiten, hij had een pistool onder zijn shirt zag ik. Langzaam stond ik op en ging klaar staan om te gooien. Het mes brandde in mijn handen. Ik was een soort verdoofd en staarde de man maar een beetje aan. Doe nou wat Noa! Gooi!!! De man pakte zijn pistool onder zijn shirt vandaan en wilde het op mij richten. Snel pakte ik mijn mes en gooide. Het mes hakte zijn hand eraf. Shit,het was alleen voor het pistool bedoeld. De man schreeuwde en keek geschrokken naar het stompje aan zijn arm. Donker rood bloed rolde over zijn arm. Ik was weer verdoofd maar de man pakte zijn pistool niet meer op. Hij schreeuwde en schreeuwde van de pijn. De andere zullen wel snel komen. Ik moest vluchten, rennen maar ik was verdoofd, ik kon niet meer nadenken of bewegen. Ik staarde naar het stompje en de afgehakt de hand die tegen de muur was gespijkerd met mijn mes. Robin riep dat ik moest rennen, hij schreeuwde dat ik moest rennen maar bewegen kon ik niet. Toen zag ik zwarte schimmem in de deuropening verschijnen. Het waren de andere, ze komen. Robin trok me op de grond en mijn hersens begonnen weer te werken. Ik rende samen met Robin weg. Er werd op ons geschoten maar we werden niet geraakt. Mijn hart begon sneller te kloppen en mijn ademhaling was ook veel te snel. De plek waar mijn hart zit begon pijn te doen. Ik moet door rennen. Toen zag ik Jeremy zitten met mijn ouders en ze renden met ons mee.

"er staat een auto daar om het hoekje" zei Jeremy.

We renden erheen en ja. Er stond een auto. Een zwarte bmw. We stapte snel in en mijn vader schreeuwde

"RIJDEN RIJDEN"

Naar de man achter het stuur. Het was een buitenlandse man. Zijn ogen kwamen me bekend voor. Hoe hij keek..hij leek op iemand. Het duurde even voor ik het wist maar hij leek op Christina. Christina..die heb ik al zo lang niet meer gesproken..zou ze me wel herkennen? Ik voel me een totaal ander mens. Ik ben geen lief, rustig meisje meer, nee ik ben een gevaarlijk, vluchtende, hand af hakkende meid. Ik werd er misselijk van. Het beeld kreeg ik maar niet uit mijn hoofd.

We reden Nederland weer in. Ik zat dicht tegen Robin aan. Zou Arthur ons nog verder gevolgd hebben? Ik voelde dat ik wit weg trok. Eerst was ik totaal niet bang voor hem maar nu... Ik zie het pistool nog steeds op mij gericht. Toen kwam het mes en... Niet aan denken Noa, niet aan denken.

"we worden achtervolgd" zei mijn vader

"die zwarte audi rijdt al een uur achter ons ofzo" zei hij

Audi? Zwart? Dat is Arthur..