hij en ik

31

De week is om! Ik mag naar Robin! Ik wilde me mooi maken maar hij zal me toch niet zien. Hij is in coma.. Ik wachtte geduldig tot de zuster kwam om me in mijn rolstoel te zetten. Ze hielp me en liet me steunen. De wond in mijn buik deed nog steeds een beetje pijn. Eenmaal in mijn rolstoel duwde ze me naar Robins kamer. We reden wat gangen door. In mijn hoofd bedacht ik me wat ik ging zeggen. Toen kwamen we bij zijn kamer. En alles wat ik gepland had te zeggen was weg. Daar lag hij dan. Rustig ademend, ogen gesloten zoals in een diepe slaap. Ik kon het me niet voorstellen dat hij al een week zo lag. De zuster verliet de kamer en Robin en ik waren alleen.

"sorry dat ik nu pas kom, ik moest herstellen van een wond in mijn buik...nadat je buiten bewust zijn was geraakt dacht ik dat je overleden was.. En..toen had ik een zelfmoordpoging gedaan.."

Ik begon te huilen

"ik kan niet zonder je Robin"

Ik legde mijn hoofd zachtjes op zijn buik en huilde in zijn shirt. Zijn heerlijke geur had hij gelukkig nog.

"wordt please wakker...ik mis je zo erg"

Er gebeurdde niks. Natuurlijk gebeurdde er niets. Hoe groot was de kans nou dat hij wakker wordt.. 

Dagen lang zat ik bij Robins bed. Vertelde hem verhalen, las hem voor uit boeken die hij leuk vindt en vertelde over school. Soms kwamen Jade, Kate en Isa met me mee. Soms kwam diego langs. Elke avond weer moesten de zusters me weg trekken bij zijn bed. En op een dag kwam er iemand die ik niet verwacht had maar ook weer wel. Natasha.

"hey Noa" zei ze met een ernstig gezicht

Ik tile mijn hoofd op van Robins buik (het ligt gewoon lekker, oke)

"Natasha?"

"ik weet dat ik fouten heb gemaakt, ik mocht Jeremy zo niet behandelen en..nu ik erover nadenk ben ik blij wat je voor me..ons hebt gedaan. Uiteindelijk had ik nooit eigenlijk willen trouwen met Jeremy. Het spijt me echt heel erg voor alles wat ik gedaan en gezegd heb.."

Ze stak haar hand naar me uit. Ik keek haar een paar seconde aan en toen gaf ik haar een hand. Haar ogen vielen op Robin.

"het spijt me zo erg broertje, ik had net zo sterk als jij moeten zijn om tegen papa in te gaan"

Tranen verschenen in haar ogen en ze pakte zijn hand en kneep er zachtjes in.

"ik ben nu met Berto, we zijn gelukkig en de baby is geboren, je bent oom geworden"

Toen kwam Berto binnenlopen met een kinderwagen. Hij bukte voorover en haalde eeb kleine baby eruit.

"het is een jongen, en hij heet Robin, naar jou vernoemd"

Er verscheen een glimlach op haar gezicht en ze streelde zijn gezicht. Zoals ik had verwacht was het een lelijk kind. Kon ook niet anders met zulke ouders.

Na een tijdje besloot ik ze maar alleen te laten. Ik ging naar mijn eigen kamer. Daar wachtte mijn vader op me.

"hey pap"

"hey Noa, hoe gaat het met de fysiolessen?"

"goed"

Ik stond op en liep een klein rondje.

"mooi, mooi"

Hij glimlachte naar me maar toen keek hij weer serieus.

"Noa.. Robin ligt nu al bijna 2 of 3 weken in coma en de kans is klein dat hij wakker wordt.." hij keek omlaag "ze gaan de stekker er morgen uittrekken"

Mijn gezicht vertrok. Wat? Robin zal echt dood gaan..net nu ik hem weer kon zien?

"please doe niet nog een zelfmoordpoging.." zei mijn vader verdrietig

Ik zei niks en rolde mezelf mijn kamer uit. Ik wil de tijd die ik nog heb bij Robin zijn.

Toen ik aankwam bij Robin was Natasha al weg.

"Robin.. Morgen trekken ze de stekker eruit, wordt wakker! Wordt wakker alsjeblieft!"

Ik schreeuwde bijna, mijn ogen vol tranen.

"ik wil niet leven zonder jou.."

Ik huilde een tijdje op zijn buik. Ik veegde mijn tranen weg en keek even naar hem. Zijn mooie blonde haar. Hij moest zich nodig weer scheren en naar de kapper. Ik legde een hand op zijn wang. Ze waren even warm als normaal.

"alsjeblieft.."

Een traan rolde over mijn wang. Ik buigde me naar zijn gezicht en kusde hem. Er gebeurdde niks. Geen doornroosje of sneeuwwitje dus. Ik pakte zijn hand en toen voelde ik ineens een kneepje in mijn hand. Hij bewoog, hij bewoog!

"ja! Wordt wakker! Je doet het goed! Zuster!!!"

Een zuster kwam om de hoek kijken.

"hij wordt wakker!"